به گزارش ایرنا، در حد فاصل مهران تا کربلای معلی زائران افزون بر بیش از هفت هزار و 500 موکب عمدتا عراقی که در مسیر و حد فاصل مرزهای ورودی عراق به عتبات عالیات سفره اکرام گسترانیدند اما پر رنگ تر و مفصل تر از ان دعوت مصرانه عراقی ها برای حضور در منازل انها است.
همه زائران در اربعین حسین (ع) در هر توقف گاه در جاده عشق، با انبوه عراقی هایی مواجه می شدند که با اشتیاق آنان را به دعوت برای گذراندن شب در منزل آنان، گرفتن خستگی و گرد و غبار از سر و روی و تن فرا می خواندند.
به یقین هیچگاه کسی خود را میهمانی خوانده تر و محبوب تر از آنچه که در تعریف و قالب زائران اربعینی کربلای در ذهن ملت عراق قرار دارد نمی یابد، آنگاه که زائران اربعینی کربلا در ایستگاه های مختلف از زرباطیه تا کربلا با اصرار و التماس درخواست میهمان شدن و حضور در منزل میهمان شدن از سوی میزبانانی می شوید که میهمان شدن را از زائران درخواست می کنند و پذیرش این درخواست تجربه ای نو و خاطره ای مانا از تغییر ذهنیت ها رقم می خود .
این متن با چنین تجربه و خاطره ای ادامه می یابد:
'در چهارمین شب این سفر خسته و سرما زده اقامت در چادر موکبی به دعوت ابوعقیل از اهالی 'حی الحورا' شهرک یا روستایی پرجمعیت واقع در استان واسط در کناره دجله را پذیرفتیم.
در جریان این مهمانی، شناخت دقیق تر و ملموس تر از همسایگان عراقی برای مهمانان رقم خورد، این که چگونه دین و مذهب مشترک ورای همه مرزبندی ها و حدود و ثغور تصنعی قرار دارد و عمل می کند.
و اینکه چگونه عشق ابا عبدالله (ع) بر هر نوع حس و عاطفه ای در انسان غلبه کرده و در ذهن و زبان چیزی جز الفت و صفا و بی ریایی دیده نمی شود.
عقیل فرزند خانواده که در دانشگاه 'رازی' کرمانشاه درس می خواند با ترجمه صحبت های طرفین ، دیلماج سفره عشق گشته بود.
ابوعقیل با گذشت حدود هشت دهه از عمرش، از گذشته های دور می گوید، آنگاه که در مسیر زائران ایرانی اربعین هیچ مهمانخانه ای غیر از منزل مردم عراق اعم از سنی و شیعه نبوده و زائران تنها در منازل آنان می توانستند اطراق کنند.
وی از روزگار تلخ عراق در زمان حزب بعث می گوید و اینکه عزاداری و رسم دیرین اربعین حسینی به تعداد پرشمار ممنوعیت ها در این کشور اضافه شده بود و این زیارت بخشی از قصه حسرت شده بود. تکلیف زائران ایرانی نیز روشن بود. برپایی این آیین برای عراقی ها نیز ممنوع و به جرمی در حد مرگ و کشتار همه اعضای خانواده آن طور که رسم حزب بعث بود، بدل شده بود.
وی می گوید: در آن شرایط نیز چه بسیار عراقی هایی که رنج و تهدید با درصد بالای مرگ را به جان می خریدند و شبانه عَلَم آیین راهپیمایی اربعین را بر دوش می کشیدند و در جهت اقامه سنتی که از روایات مکرر ائمه نشات گرفته، اقدام می کردند.
ابوعقیل به شکل اجرای نمایشی توضیح داد که، این زائران از جان گذشته اربعین در آن روزگار شب ها در بیابان راه می رفتند و روزها در گودال ها و شیارهای مسیر خود را از دید جاسوسان مخفی می کردند.
وی از بزرگترین برکات این سال ها را «احیای اربعین» می داند و اینکه این پیاده روی نه تنها ترمیم غصه ها و حسرت هایی است که پدران و برادران آنها با رنج آن زندگی را وداع کردند، که این مراسم، احیاگر غروری است که در چهار دهه حکومت فرقه ای بعث مجال ظهور نداشت.
یکی از کارشناسان عراقی در این باره می گوید که آیین زیارت اربعین حسینی در گذشته از نظر جزییات و تشریفات بیشتر از امروز بود، هر چند امروز جمعیت شرکت کننده در این مراسم قابل مقایسه با گذشته نیست.
'محسن الزرباطی' ادامه می دهد که در گذشته پذیرایی از زائران حسینی این گونه مانند امروز نبود که منتظر بمانند تا زائر از راه برسد، بلکه به استقبال زائران می رفتند و برخی از اهالی کربلا به بندر ام القصر می رفتند و از همان جا زائرانی که از کشورهای عربی حوزه خلیج فارس یا هندوستان می آمدند، استقبال می کردند.
به گفته وی، آنها زائران اربعین حسینی را به خانه های خود فرامی خواندند و این گونه نبود که مدت زیارت به یکی 2 روز یا حداکثر یک هفته محدود شود، بلکه به مدت بعضا سه ماه خانه را در اختیار زائر حسینی قرار می دادند و طی این مدت زائرین حسینی نیز کاملا خانه را در اختیار داشتند و در این مدت نیز کربلا به عنوان مرکز استقرار زائرین به شمار می رفت.
وی اضافه کرد: زائران حسینی خارجی طی این مدت با رفتن به نجف، بغداد و سامراء و سوریه تمامی زیارتگاه ها را زیارت می کردند و در نهایت به کربلا باز می گشتند.
الزرباطی افزود: با نگاه به پاره ای از اشعار و روایت ها و کتاب های شیعه می توان دریافت که آیین زیارت اربعین و عاشورای حسینی (ع) در گذشته یک حادثه عظیم بوده که شهرها و دیارها را تحت تاثیر قرار می داد و شعر مشفق کاشانی 'باز این چه شورش است که در خلق عالم است' نیز به درستی گویای این غوغا در عالم هستی در ایام محرم بوده است.
به گفته او، شعار معروف 'هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم الله' که در ایام حکومت صفویه در شهرهای ایران ندا داده می شد، نیز نشان می دهد که در ایام محرم به ویژه عاشورا و اربعین این مراسم همانند امروز و با جزییات و تشریفات خاصی برگزار می شده است.
این کارشناس عراقی ادامه داد: در هر حال در گذشته عراق برای قریب یک قرن شاهد حکومت آل بویه در بغداد و جنوب عراق و به مدت 70 سال حکومت حمدانی ها و شیعیان در موصل و شام و حلب بوده و سپس شاهد حکومت دویست ساله فاطمی ها در مصر و شمال آفریقا و 300 سال حکومت صفویان بوده است.
به گفته او، این حکومت در نشر و گسترش و برپایی آیین های ویژه محرم نقش بسزایی داشتند و طبیعی بود که در این آن برهه ها این آیین ها با جزییات و تشریفات بیشتر بوده است.
الزرباطی اضافه کرد: وجود تعداد بسیاری از کاروانسراها در مرزهای دو کشور ایران و عراق نشان می دهد که در گذشته این کاروانسراها محل تردد و استراحت زائران اربعین حسینی بوده است و در گزارش یکی از مامورهای حکومت عثمانی که برای تعیین مرزها بین ایران و امپراتوری عثمانی به عراق آمده بود، به وجود این کاروانسراها و حرکت گسترده زائران حسینی به سمت عتبات عالیات اشاره کرده است.
قبل از ایام اربعین در شرایطی که نوسان و گرانی قیمت ارز نگرانی از اجتمال جضور نیافتن ایرانیان در کنگره اربعین را محتمل کرده متنی موزون تحت عنوان دعوت از زائران ایرانی به عربی و بعد با ترجمه به فارسی در شبکه های اجتماعی مکرر انتشار می یافت که اوردن بهتر از تحلیل و توضیحی جایگاه ضیافت و اکرام زائران اربعین را نزد مردم عراق توضیح می دهد.:
«زائران اربعین عزیز ایرانی...
به سوی ما بشتابید تا خود را فدای شما کنیم... بیایید و نگران نباشید
بدون هیچ توشه و مالی بیایید که نیازی به آن ندارید
دلهامان را قبل از راه برای شما فرش کردیم و از آب چشمانمان سیرابتان می‌کنیم.
بشتابید که بدون شما اربعین حسین برگزار نخواهد شد و هیچ خدمتی بالاتر از خدمت شما نیست.
ما در انتظار شما هستیم و اگر چیزی نداریم تکه نانمان را با شما تقسیم خواهیم کرد...
مگر ممکن است نباشید؟! بیایید که... و دیوان‌های پذیرایی ما باز است...
و چشم‌های ما به سوی مرزها دوخته شده و منتظر دیدن شما عزیزان هستیم، ما را ناامید نکنید چراکه امام حسین با شما بهتر دیده می‌شود.'
6034گزارش از شهریار حیدری فر
انتهای پیام همه زائران در اربعین حسین (ع) در هر توقف گاه در جاده عشق، با انبوه عراقی هایی مواجه می شدند که با اشتیاق آنان را به دعوت برای گذراندن شب در منزل آنان، گرفتن خستگی و گرد و غبار از سر و روی و تن فرا می خواندند.
به یقین هیچگاه کسی خود را میهمانی خوانده تر و محبوب تر از آنچه که در تعریف و قالب زائران اربعینی کربلای در ذهن ملت عراق قرار دارد نمی یابد، آنگاه که زائران اربعینی کربلا در ایستگاه های مختلف از زرباطیه تا کربلا با اصرار و التماس درخواست میهمان شدن و حضور در منزل میهمان شدن از سوی میزبانانی می شوید که میهمان شدن را از زائران درخواست می کنند و پذیرش این درخواست تجربه ای نو و خاطره ای مانا از تغییر ذهنیت ها رقم می خود .
این متن با چنین تجربه و خاطره ای ادامه می یابد:
'در چهارمین شب این سفر خسته و سرما زده اقامت در چادر موکبی به دعوت ابوعقیل از اهالی 'حی الحورا' شهرک یا روستایی پرجمعیت واقع در استان واسط در کناره دجله را پذیرفتیم.
در جریان این مهمانی، شناخت دقیق تر و ملموس تر از همسایگان عراقی برای مهمانان رقم خورد، این که چگونه دین و مذهب مشترک ورای همه مرزبندی ها و حدود و ثغور تصنعی قرار دارد و عمل می کند.
و اینکه چگونه عشق ابا عبدالله (ع) بر هر نوع حس و عاطفه ای در انسان غلبه کرده و در ذهن و زبان چیزی جز الفت و صفا و بی ریایی دیده نمی شود.
عقیل فرزند خانواده که در دانشگاه 'رازی' کرمانشاه درس می خواند با ترجمه صحبت های طرفین ، دیلماج سفره عشق گشته بود.
ابوعقیل با گذشت حدود هشت دهه از عمرش، از گذشته های دور می گوید، آنگاه که در مسیر زائران ایرانی اربعین هیچ مهمانخانه ای غیر از منزل مردم عراق اعم از سنی و شیعه نبوده و زائران تنها در منازل آنان می توانستند اطراق کنند.
وی از روزگار تلخ عراق در زمان حزب بعث می گوید و اینکه عزاداری و رسم دیرین اربعین حسینی به تعداد پرشمار ممنوعیت ها در این کشور اضافه شده بود و این زیارت بخشی از قصه حسرت شده بود. تکلیف زائران ایرانی نیز روشن بود. برپایی این آیین برای عراقی ها نیز ممنوع و به جرمی در حد مرگ و کشتار همه اعضای خانواده آن طور که رسم حزب بعث بود، بدل شده بود.
وی می گوید: در آن شرایط نیز چه بسیار عراقی هایی که رنج و تهدید با درصد بالای مرگ را به جان می خریدند و شبانه عَلَم آیین راهپیمایی اربعین را بر دوش می کشیدند و در جهت اقامه سنتی که از روایات مکرر ائمه نشات گرفته، اقدام می کردند.
ابوعقیل به شکل اجرای نمایشی توضیح داد که، این زائران از جان گذشته اربعین در آن روزگار شب ها در بیابان راه می رفتند و روزها در گودال ها و شیارهای مسیر خود را از دید جاسوسان مخفی می کردند.
وی از بزرگترین برکات این سال ها را «احیای اربعین» می داند و اینکه این پیاده روی نه تنها ترمیم غصه ها و حسرت هایی است که پدران و برادران آنها با رنج آن زندگی را وداع کردند، که این مراسم، احیاگر غروری است که در چهار دهه حکومت فرقه ای بعث مجال ظهور نداشت.
یکی از کارشناسان عراقی در این باره می گوید که آیین زیارت اربعین حسینی در گذشته از نظر جزییات و تشریفات بیشتر از امروز بود، هر چند امروز جمعیت شرکت کننده در این مراسم قابل مقایسه با گذشته نیست.
'محسن الزرباطی' ادامه می دهد که در گذشته پذیرایی از زائران حسینی این گونه مانند امروز نبود که منتظر بمانند تا زائر از راه برسد، بلکه به استقبال زائران می رفتند و برخی از اهالی کربلا به بندر ام القصر می رفتند و از همان جا زائرانی که از کشورهای عربی حوزه خلیج فارس یا هندوستان می آمدند، استقبال می کردند.
به گفته وی، آنها زائران اربعین حسینی را به خانه های خود فرامی خواندند و این گونه نبود که مدت زیارت به یکی 2 روز یا حداکثر یک هفته محدود شود، بلکه به مدت بعضا سه ماه خانه را در اختیار زائر حسینی قرار می دادند و طی این مدت زائرین حسینی نیز کاملا خانه را در اختیار داشتند و در این مدت نیز کربلا به عنوان مرکز استقرار زائرین به شمار می رفت.
وی اضافه کرد: زائران حسینی خارجی طی این مدت با رفتن به نجف، بغداد و سامراء و سوریه تمامی زیارتگاه ها را زیارت می کردند و در نهایت به کربلا باز می گشتند.
الزرباطی افزود: با نگاه به پاره ای از اشعار و روایت ها و کتاب های شیعه می توان دریافت که آیین زیارت اربعین و عاشورای حسینی (ع) در گذشته یک حادثه عظیم بوده که شهرها و دیارها را تحت تاثیر قرار می داد و شعر مشفق کاشانی 'باز این چه شورش است که در خلق عالم است' نیز به درستی گویای این غوغا در عالم هستی در ایام محرم بوده است.
به گفته او، شعار معروف 'هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم الله' که در ایام حکومت صفویه در شهرهای ایران ندا داده می شد، نیز نشان می دهد که در ایام محرم به ویژه عاشورا و اربعین این مراسم همانند امروز و با جزییات و تشریفات خاصی برگزار می شده است.
این کارشناس عراقی ادامه داد: در هر حال در گذشته عراق برای قریب یک قرن شاهد حکومت آل بویه در بغداد و جنوب عراق و به مدت 70 سال حکومت حمدانی ها و شیعیان در موصل و شام و حلب بوده و سپس شاهد حکومت دویست ساله فاطمی ها در مصر و شمال آفریقا و 300 سال حکومت صفویان بوده است.
به گفته او، این حکومت در نشر و گسترش و برپایی آیین های ویژه محرم نقش بسزایی داشتند و طبیعی بود که در این آن برهه ها این آیین ها با جزییات و تشریفات بیشتر بوده است.
الزرباطی اضافه کرد: وجود تعداد بسیاری از کاروانسراها در مرزهای دو کشور ایران و عراق نشان می دهد که در گذشته این کاروانسراها محل تردد و استراحت زائران اربعین حسینی بوده است و در گزارش یکی از مامورهای حکومت عثمانی که برای تعیین مرزها بین ایران و امپراتوری عثمانی به عراق آمده بود، به وجود این کاروانسراها و حرکت گسترده زائران حسینی به سمت عتبات عالیات اشاره کرده است.
قبل از ایام اربعین در شرایطی که نوسان و گرانی قیمت ارز نگرانی از اجتمال جضور نیافتن ایرانیان در کنگره اربعین را محتمل کرده متنی موزون تحت عنوان دعوت از زائران ایرانی به عربی و بعد با ترجمه به فارسی در شبکه های اجتماعی مکرر انتشار می یافت که اوردن بهتر از تحلیل و توضیحی جایگاه ضیافت و اکرام زائران اربعین را نزد مردم عراق توضیح می دهد.:
«زائران اربعین عزیز ایرانی...
به سوی ما بشتابید تا خود را فدای شما کنیم... بیایید و نگران نباشید
بدون هیچ توشه و مالی بیایید که نیازی به آن ندارید
دلهامان را قبل از راه برای شما فرش کردیم و از آب چشمانمان سیرابتان می‌کنیم.
بشتابید که بدون شما اربعین حسین برگزار نخواهد شد و هیچ خدمتی بالاتر از خدمت شما نیست.
ما در انتظار شما هستیم و اگر چیزی نداریم تکه نانمان را با شما تقسیم خواهیم کرد...
مگر ممکن است نباشید؟! بیایید که... و دیوان‌های پذیرایی ما باز است...
و چشم‌های ما به سوی مرزها دوخته شده و منتظر دیدن شما عزیزان هستیم، ما را ناامید نکنید چراکه امام حسین با شما بهتر دیده می‌شود.'
6034گزارش از شهریار حیدری فر
کپی شد
