شهید شیرودی چه گفته بود که امام ناراحت شد؟/مرحوم هاشمی پاسخ می‌دهد

به گزارش خبرنگار جماران، علی اکبر شیرودی خلبان تیزپروازی بود که وقتی نوجوانی هفده ساله بود وارد دوره مقدماتی آموزش خلبانی شد و دوره را که به اتمام رساند وارد پادگان هوانیروز اصفهان شد. او حالا خلبانی بود که به استخدام ارتش درآمده بود و مذاقش با نفوذ امریکایی ها در ارتش خوش نبود. امام که فرمان داد سربازها از پادگان ها فرار کنند او هم به ندای ایشان لبیک گفت. 

بعدها یعنی وقتی بنی صدر رئیس جمهور بود به او درجه تشویقی داد اما او نپذیرفت و در نامه ای خطاب به فرمانده هوانیروز در نهم مهر 1359 چنین نوشت: 

اینجانب خلبان پایگاه هوانیروز کرمانشاه می‌ باشم و تاکنون برای احیای اسلام و حفظ مملکت اسلامی در جنگ شرکت نموده‌ ام، منظوری جز پیروزی اسلام نداشته‌ ام و به دستور رهبر عزیزم به جنگ رفته‌ ام؛ لذا تقاضا دارم درجهٔ تشویقی‌ ای که به اینجانب داده‌ اند، پس گرفته و مرا به درجهٔ ستوانیار سومی که بوده‌ ام، برگردانید. شیرودی‌‌ ‌

مرحوم آیت الله هاشمی از ملاقاتی که با شهید شیرودی داشته است اینطور نقل کرده است:

در ملاقاتی در پادگان اباذر، این مرد بزرگ را درست شناختم.‌‎[1]‎‌ در آن روز جمله ای گفت که‌‎ ‎‌به نظر من کلمه قصاری است که باید در تاریخ بماند. به من گفت: «از تو تعهد می گیرم،‌‎ ‎‌اگر خدمت امام رسیدی، شکایت من را به ایشان بگو؛ بگو امروز در جبهه، مکتب‌‎ ‎‌می جنگد نه تخصص». گفت: «به امام بگو تخصص ارزش فراوانی دارد اما در خدمت‌‎ ‎‌مکتب؛ اگر مکتب ترویج نشود، چیزی حافظ مملکت، در درگیری با عراق نیست». من‌‎ ‎‌همین جمله را خدمت امام گفتم، خودم اشک ریختم و امام هم متأثر شدند.‌‎[2]‎

‌‎ ‎

‌‎

برشی از کتاب امام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانی؛ ص 330

‎

1. شهید علی اکبر شیرودی در سال 1334 در قریه «بالا شیرود» به دنیا آمد و در تاریخ هشتم اردیبهشت ماه 1360 به شهادت رسید. این شهید بزرگوار از نظر اعتقادی، ایمانی راسخ داشت، به طوری که مقام معظم رهبری حضرت آیت اللّه خامنه ای در یکی از بیانات خود فرموده اند: «شیرودی اولین نظامی است که من در نماز به او اقتدا کردم» و هنگامی که خبر شهادت شیرودی را به امام عزیز دادند، بعد از سکوت طولانی فرمودند: «شیرودی آمرزیده شده است» در حالی که درباره دیگر شهدا می گفتند: «خداوند آنها را بیامرزد». سیمرغ؛ نشر هفت؛ ص 9 و 10

2. هاشمی رفسنجانی، اکبر؛ نطق های قبل از دستور سال 1360؛ ص 7.