دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه آذربایجان شرقی گفت: سالانه مقدار ۲میلیارد ۵۷۸ میلیون متر مکعب آب باید وارد پیکره دریاچه ارومیه شود.
به گزارش ایلنا، خلیل ساعی در نشست هم اندیشی دستگاه های مجری ستاد احیای دریاچه ارومیه با شورای اسلامی آذربایجان شرقی در ابتدا به معرفی دریاچه ارومیه پرداخت و گفت: حوضه آبریز دریاچه ارومیه واقع در شمال غرب ایران با مساحت 51 هزار و 876کیلومتر مربع یکی از شش حوضه آبریز اصلی کشور است. این حوضه بین استان های آذربایجان غربی با 46 درصد و آذربایجان شرقی با 43 درصد و کردستان با 11 درصد قرار دارد.
وی افزود: دریاچه ارومیه به عنوان بزرگترین دریاچه داخلی ایران و از مهم ترین و با ارزش ترین اکوسیستم های آبی ایران و جهان به شمار می آید. اکوسیستم این دریاچه نمونه ای شاخص از یک حوضه آبریز بسته است که کلیه رواناب های جاری در رودخانه های حوضه به آن تخلیه می شود.
وی به وضعیت توپوگرافی حوضه آبریز دریاچه ارومیه اشاره کرد و گفت: حوضه آبریز دریاچه ارومیه شامل سه استان آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی و کردستان می باشد. آذربایجان غربی با درصد مساحت نزدیک 48 درصد، بیشترین سطح از این حوضه را به خود اختصاص داده است؛ همچنین در سطح این حوضه، تعداد ۲۵ محدوده مطالعاتی قرار دارد.
ساعی تصریح کرد: بر اساس آمار آبدهی رودخانه‌های منتهی به دریاچه ارومیه، سهم رودخانه های ورودی از جنوب دریاچه در تامین آب مورد نیاز آن 65 درصد است.
دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه آذربایجان شرقی اذعان کرد: طی 10 سال گذشته رودخانه ها 70 درصد از جریان آبی خود به سمت دریاچه ارومیه را تغییر داده بودند اما 10 درصد از حق آبه دریاچه ارومیه را رودخانه آجی چای تامین می کند.
ساعی با بیان اینکه هر سال 80 سانتی متر از ارتفاع دریاچه ارومیه به دلیل تبخیر کاهش می یابد، تاکید کرد: لازم است برابر با آخرین سند تخصیص و حق آبه تعریفی وزارت نیرو به دریاچه ارومیه، سالانه مقدار 2 میلیارد 578 میلیون متر مکعب آب باید وارد پیکره دریاچه ارومیه شود.
وی ابراز کرد: ما فقط مجاز به استفاده 20 درصد و یا حداکثر 40 درصد پتانسیل آبی قابل دسترس خود هستیم؛ اما متاسفانه در کل کشور آب با 85 درصد، در آذربایجان شرقی 72 درصد و خراسان و فارس بالای 132 درصد از پتانسل آبی بهره مند می شوند که این مصرف از خیلی بالاتر از استاندارد های جهانی است که اگر خود را با روند سازگاری کم آبی هم راستا نکنیم با مشکل جدی بحران آب مواجه خواهیم شد. فراموش نکنیم که هیچ جایگزینی برای آب وجود ندارد.
ساعی به راهکارهای 27 گانه طرح ملی نجات دریاچه ارومیه و چشم انداز ستاد در سال 140.2 به منظور بازگشت دریاچه به تراز اکولوژیک اشاره کرد و گفت: کارگروه ملی نجات دریاچه ارومیه در 1392/05/27تشکیل شد و دانشگاه صنعتی شریف متولی ارائه راهکار برای نجات دریاچه ارومیه معرفی کردند که 27 راهکار نیز در این راستا توسط دستگاه ها به مرحله اجرا رسید.
وی اظهار کرد: اگر بتوانیم دریاچه ارومیه را همسو با پروژه های احیای دریاچه پیش ببریم، باید طی 10 سال به هدف نائل می شدیم.2 سال اول به عنوان دوره تثبیت، 7سال بعدی به عنوان دوره احیاء و سال 1402 به عنوان دوره احیاء نهایی برنامه ریزی شده است.
وی به کمبود بودجه و ضعف اعتبارات خاطرنشان کرد و گفت: متاسفانه نزدیک به 2 سال است که از برنامه های نجات دریاچه ارومیه به دلیل ضعف تامین اعتبارات عقب هستیم و تنها حدود 45 درصد از اعتبارات تخصیص یافته است. این درحالی است که کل اعتبارات تخصیص یافته در سه سال گذشته، 7 میلیون و 249 هزار و 320 ریال بوده است.
دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه ادامه داد: بعد از اتمام پروژه انتقال آب سالانه650 میلیون مترمکعب آب به پیکره دریاچه ارومیه واصل خواهد شد.
ساعی تصریح کرد: یکی از اقداماتی که شرکت آب منطقه ای و آب فاضلاب انجام داده اند، ساماندهی و لایروبی مسیر های متنهی به دریاچه بود که حدود 100 کیلومتر از رودخانه های استان نیز لایروبی شدند و آب موجود در این رودخانه ها مستقیم به دریاچه ارومیه می رسید.
وی از انتقال پساب های تصفیه شده کلان شهرها خاطرنشان کرد و گفت: آذربایجان شرقی حدود 120 میلیون مترمکعب و آذربایجان غربی با 55 میلیون مترمکعب از پساب های تصفیه شده به پیکره دریاچه ارومیه انتقال خداهد یافت.
وی افزود: سالانه نزدیک به 400 میلیون مترمکعب آب از پشت سد ها رهاسازی و به سمت پیکره دریاچه آبی انتقال می یابد.
وی با اشاره به اینکه از ابتدای کار دولت تدبیر و امید، تراز آبی دریاچه ارومیه یک سانتی متر کاهش داشته است، اظهار کرد: طی 20 سال گذشته حدود 20 متر از پیکره ی آبی دریاچه ارومیه کاهش یافته است و باعث نابودی بخش جنوبی دریاچه ارومیه و عدم امکان احیای ان برای همیشه شده است.
ساعی در پایان افزود: در راستای کنترل و تثبیت ریزگردهای نمکی که از موضوعات اصلی دولت بود، 82 هزار هکتار سطح کانون های فوق بحرانی تولید ریزگرد در حاشیه دریاچه در سال 93 شناسایی شد که برابر با 17 هزار و 900 هکتار آن از طریق اجرای عملیات بیولوژیکی مهار شده و برابر با 28 هکتار نیز از طریق زیر پیکره ی آبی رفتن دریاچه در سال 95 مهار شده است.
