در این یادداشت به قلم حمید مقدس فرد آمده است: درحالی که شمارگان روزنامه ها درایران کمتر از یک میلیون نسخه در روز است و بازگشتیشان حدود یک سوم شمارگان، خبرها حاکی ازاین هستند که امسال جشنواره مطبوعات برگزارنمی شود.
این برای روزنامه ها و مجله های مستقل شاید خبرخوبی نباشد که به خاطر بحران فرهنگ نوشتاری، این روزها گرفتارخزان کاغذی اند.
مردم روزنامه نمی خوانند و شمارگان روزنامه ها پهلو به پهلوی کتاب فاجعه باراست . درس خوانده ها و نخبه ها روزنامه نمی خوانند ودراین مورد با دیگران مسابقه گذاشته اند.
از این ها بدتر، خود روزنامه نگارها وخبرنگارها هم روزنامه وکتاب نمی خوانند و یا چنان کم می خوانند که کمکی به حرفه ای شدن آنها نمی کند.
رسانه های دیجیتالی هم ضد مطبوعات هستند. گذشته ازآنها که درفضای مجازی هستند رسانه های رسمی و تلویزیون نیز درفضایی ضد مطبوعاتی سیرمی کنند. غافل ازآنکه رسانه ها اگر مطبوعات را پشتیبانی کنند به افزایش نفوذشان می انجامد.
فرهنگ عمومی هم ضد مطبوعات است چون شفاهی است و با متن و نوشتار میانه خوبی ندارد. با آنکه یک جامعه درس خوانده و درس تمام کرده سی وچند میلیون نفری درایران هستند و همه نیز با متن و کتاب سروکارداشته اند. ولی آنها هم جذب سنتهای شفاهی هستند که فضای مجازی گونه های مدرن آن را درشبکه های دیجیتالی دراختیارشان گذاشته و آنها نیز دراستفاده ازآن سر از پا نمی شناسند.
همه کسانی که چند ساعت درشبانه روزرا به خواندن وفرستادن پیامک و پرسه زدن دراینترنت و اینترنت موبایلی می گذرانند حاضرنیستند نیم ساعت کتاب بخوانند یا دربرابر چند صد هزارتومانی که برای موبایل و استفاده ازآن هزینه می کنند یک کتاب چند هزارتومانی بخرند.
درموسسه ها وسازمان های که دربخش خصوصی و مدنی و سازمان های غیردولتی یا ان جی او، به کوشش گری مطبوعاتی بها نمی دهند و برای آن هزینه نمی کنند.
دستگاههای رسمی و نظارتی هم سخت گیرانه رفتارمی کنند و همه چیز را ازچشم مطبوعات می بینند. معلوم نیست درکشوری که روزنامه ومجله خوانی اش یکی ازپایین رتبه های جهانی است چرا تا این اندازه ازاثرمطبوعات برافکارعمومی نگرانند و اگر روزنامه ها به راستی این همه تأثیر دارند پس باید دستشان را برای اطلاع رسانی بازگذاشت و ازآنها حمایت کرد تا این همه فساد مالی و اداری به بارنیاید که بنیه اقتصاد کشور را تحلیل برده است.
در حالی که روزنامه ها می توانند درمبارزه با این فسادها کمک های راهبردی کنند به آنها مجال نمی دهند. مطبوعات جدی و مستقل نیازمند کمک نهادهای رسمی و دولت و افکارعمومی هستند تا بتوانند بهتربه اطلاع رسانی و کمک به مبارزه با فساد برسند اگر اصلا اراده ای برای این مبارزه باشد.
یک کمپین روزنامه خوانی برای توسعه انسانی و فرهنگی ایران لازم است که می تواند همه جا ازمدرسه ها تا فروشگاه ها و همه را ازکودکان تا سیاستمداران شامل شود.
دولت هم باید به عنوان یک وظیفه ذاتی درکنار یارانه های نقدی کاغذ و عوامل چاپ یارانه ای دراختیار مطبوعات بگذارد و شمارگان معینی ازآنها را بخرد و پخش کند. به شمارهر روزنامه های که خریده و خوانده شود زمینه توسعه و عدالت واقتصاد شفاف هم آماده ترمی شود . مطبوعات رکن چهارم دموکراسی هستند ولی مانند دموکراسی آنها هم تمرین وتجربه نمی شوند وهردو نیازمند یک کمپین درمقیاس ملی هستند.
منبع: روزنامه افسانه
7375/ 2027
انتهای پیام این برای روزنامه ها و مجله های مستقل شاید خبرخوبی نباشد که به خاطر بحران فرهنگ نوشتاری، این روزها گرفتارخزان کاغذی اند.
مردم روزنامه نمی خوانند و شمارگان روزنامه ها پهلو به پهلوی کتاب فاجعه باراست . درس خوانده ها و نخبه ها روزنامه نمی خوانند ودراین مورد با دیگران مسابقه گذاشته اند.
از این ها بدتر، خود روزنامه نگارها وخبرنگارها هم روزنامه وکتاب نمی خوانند و یا چنان کم می خوانند که کمکی به حرفه ای شدن آنها نمی کند.
رسانه های دیجیتالی هم ضد مطبوعات هستند. گذشته ازآنها که درفضای مجازی هستند رسانه های رسمی و تلویزیون نیز درفضایی ضد مطبوعاتی سیرمی کنند. غافل ازآنکه رسانه ها اگر مطبوعات را پشتیبانی کنند به افزایش نفوذشان می انجامد.
فرهنگ عمومی هم ضد مطبوعات است چون شفاهی است و با متن و نوشتار میانه خوبی ندارد. با آنکه یک جامعه درس خوانده و درس تمام کرده سی وچند میلیون نفری درایران هستند و همه نیز با متن و کتاب سروکارداشته اند. ولی آنها هم جذب سنتهای شفاهی هستند که فضای مجازی گونه های مدرن آن را درشبکه های دیجیتالی دراختیارشان گذاشته و آنها نیز دراستفاده ازآن سر از پا نمی شناسند.
همه کسانی که چند ساعت درشبانه روزرا به خواندن وفرستادن پیامک و پرسه زدن دراینترنت و اینترنت موبایلی می گذرانند حاضرنیستند نیم ساعت کتاب بخوانند یا دربرابر چند صد هزارتومانی که برای موبایل و استفاده ازآن هزینه می کنند یک کتاب چند هزارتومانی بخرند.
درموسسه ها وسازمان های که دربخش خصوصی و مدنی و سازمان های غیردولتی یا ان جی او، به کوشش گری مطبوعاتی بها نمی دهند و برای آن هزینه نمی کنند.
دستگاههای رسمی و نظارتی هم سخت گیرانه رفتارمی کنند و همه چیز را ازچشم مطبوعات می بینند. معلوم نیست درکشوری که روزنامه ومجله خوانی اش یکی ازپایین رتبه های جهانی است چرا تا این اندازه ازاثرمطبوعات برافکارعمومی نگرانند و اگر روزنامه ها به راستی این همه تأثیر دارند پس باید دستشان را برای اطلاع رسانی بازگذاشت و ازآنها حمایت کرد تا این همه فساد مالی و اداری به بارنیاید که بنیه اقتصاد کشور را تحلیل برده است.
در حالی که روزنامه ها می توانند درمبارزه با این فسادها کمک های راهبردی کنند به آنها مجال نمی دهند. مطبوعات جدی و مستقل نیازمند کمک نهادهای رسمی و دولت و افکارعمومی هستند تا بتوانند بهتربه اطلاع رسانی و کمک به مبارزه با فساد برسند اگر اصلا اراده ای برای این مبارزه باشد.
یک کمپین روزنامه خوانی برای توسعه انسانی و فرهنگی ایران لازم است که می تواند همه جا ازمدرسه ها تا فروشگاه ها و همه را ازکودکان تا سیاستمداران شامل شود.
دولت هم باید به عنوان یک وظیفه ذاتی درکنار یارانه های نقدی کاغذ و عوامل چاپ یارانه ای دراختیار مطبوعات بگذارد و شمارگان معینی ازآنها را بخرد و پخش کند. به شمارهر روزنامه های که خریده و خوانده شود زمینه توسعه و عدالت واقتصاد شفاف هم آماده ترمی شود . مطبوعات رکن چهارم دموکراسی هستند ولی مانند دموکراسی آنها هم تمرین وتجربه نمی شوند وهردو نیازمند یک کمپین درمقیاس ملی هستند.
منبع: روزنامه افسانه
7375/ 2027
کپی شد
