اصرار مربع سعودی، بحرینی، مصر و اماراتی بر سر اجرای شروط ده گانه و نشان ندادن هیچ گونه انعطافی در پاسخ به میانجی گری امیر کویت و مخالفت«قاطع» قطر و چالش برانگیزش با خواسته های این مربع که شیخ«محمد بن عبدالرحمن آل ثانی» آن را بیان کرد و تأکید کرد که کشورش به هیچ کشوری اجازه نمی دهد در سیاست خارجی اش دخالت کند معنایش این است که بحران به سرعت به سمت تنش بیشتر در دو بخش اقتصادی و نظامی پیش می رود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران،« عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در یادداشتی در روزنامه رأی الیوم به ادامه بحران در خلیج فارس میان عربستان و متحدانش با قطر پرداخت و نوشت: هر کسی خطوط چهره شیخ« صباح الاحمد الجابر» امیر کویت و حالت سرخوردگی و یأس غالب در همه دیدارهایی که طی سفرهای خود و دیدارهایش با مسئولان در عربستان، امارات و کشور قطر انجام داد را دیده باشد ، به خوبی و بدون هیچ تردیدی درک می کند که میانجی گری اش هیچ موفقیتی به دست نیاورد و همه چیز در همه عرصه های سیاسی و اقتصادی و چه بسا نظامی نیز رو به تنش بیشتر می رود.
یک بار دیگر می گوییم«جنگ است» و به سمت سرازیری «کثیف» و « بی سابقه» پیش می رود زیرا همه طرف ها بر مواضع خود اصرار کرده و حاضر به دادن امتیاز نیستند. اردوگاه عربستان، امارات و مصر التزام کامل و فوری قطر برای اجرای «دیکته های» ده گانه را می خواهد و قطر آنها را به چالش کشیده و حاضر به اجرای هیچ کدام از آنها نیست و نیروهای نظامی اش را برای وقوع بدتر به حالت آماده باش در آورده است.
شیخ«تمیم بن حمد آل ثانی» امیر کشور قطر به نظر ما حق داشت زمانی که دیروز اعلام کرد که وی دعوت «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا برای حضور در نشست سران دو کشور برای رایزنی درباره بحران در واشنگتن را تا زمانی که محاصره قطر ادامه دارد را نمی پذیرد زیرا وی می خواهد برای مقابله با هر گونه اتفاق و پیشامد غیرمنتظره ای در کشور و میان ملتش باشد و اینکه به خوبی می داند که اگر کشور را ترک کند چه بسا دیگر به آن برنگردد و این درسی است که از شیخ«خلیفه بن حمد» پدر بزرگ اش که پسرش شیخ«حمد بن خلیفه»(پدر تمیم) وی را طی سفرش به قاهره در سال 1995 سرنگون کرد یا از درسی که از پسر عموی پدر بزرگ اش یعنی شیخ« حمد بن علی» اولین امیر کشور قطر از زمان استقلالش در سال 1971 زمانی که کشور را در سفری رسمی به مقصد تهران ترک کرد و دیگر به دوحه برنگشت، یاد گرفت.
چهار تحول خطرناک طی ساعت های گذشته رخ داده است که می توان با رصد آنها نشانه های چشم اندازی که بحران می تواند به آن کشیده شود را خواند:
نخست: ورود مصر به میدان با قدرت و دعوت آقای « ایهاب مصطفی» رئیس هیأت دیپلماتیکش در نیویورک از شورای امنیت برای انجام تحقیقات بی طرفانه درباره اتهام های قطر مبنی اقدام به دادن یک میلیارد دلار نقد به عنوان فدیه به سازمان های تروریستی در عراق و سوریه برای آزادی 26 نفر از اعضای خاندان حاکم که در عراق ربوده شده بودند و تأکید کرد که اگر صحت این اتهام ها ثابت شود آثار منفی بر تلاش های مبارزه با تروریسم شکل می دهد.
دوم: سخنان خطرناک دو وزیر اماراتی. اولی آقای «انور قرقاش» وزیر دولت امارات در امور خارجی که اقدامات قطر را «به هم ریخته» و « آشفته» توصیف کرد و دومی دکتر« سلطان بن احمد الجابر» وزیر دولت نیز که گفت« کاسه صبر لبریز شد» و افزود:«قطر به حمایت از سازمان تروریستی مانند«حماس»(!) و القاعده و جنبش اخوان المسلمین در کنار انصار الشریعه در لیبی ادامه می دهد»
این وزیر اماراتی در ادامه ادعاهای واهی خود گفت:« قطر به حمایت از ایران که از تروریسم در مناطق مختلف جهان حمایت می کند، نیز ادامه می دهد».
سوم: شبکه الجزیره قطر اعلام کرد که پایگاه اینترنتی اش و نیز حساب ها و صفحه هایش در شبکه های اجتماعی در معرض حمله اطلاعاتی و تلاش برای هک آن به شکل هدفمند و مستمر قرار دارند و تلویزیونی رسمی قطر نیز در معرض هک قرار گرفت آن هم پس از گذشت دو هفته که خبرگزاری رسمی قطر«قنا» هک شد.
چهارم: موافقت پارلمان ترکیه با اعزام پنج هزار نیرو برای تقویت پایگاه نظامی ترکیه در قطر و انتشار اخباری که مدعی است یگان هایی از سپاه پاسداران ایران به شکل مستشار و مربی آموزشی نظامی به قطر رسیدند، لیکن این اخبار به شکل رسمی توسط قطر یا ایران مورد تأیید قرار نگرفته است.
اصرار مربع سعودی، بحرینی، مصر و اماراتی بر سر اجرای شروط ده گانه و نشان ندادن هیچ گونه انعطافی در پاسخ به میانجی گری امیر کویت و مخالفت«قاطع» قطر و چالش برانگیزش با خواسته های این مربع که شیخ«محمد بن عبدالرحمن آل ثانی» آن را بیان کرد و تأکید کرد که کشورش به هیچ کشوری اجازه نمی دهد در سیاست خارجی اش دخالت کند معنایش این است که بحران به سرعت به سمت تنش بیشتر در دو بخش اقتصادی و نظامی پیش می رود.
خروج بحران از چارچوب خلیجی(خلیج فارس) آن و تبدیل شدنش به بحران منطقه ای، چه بسا باعث وقوع رویارویی نظامی شود و نشانه های زیادی وجود دارد که حکایت از آن می کند بر سر تغییر نظام توافق حاصل شده است و طرح های آن از مدتی پیش تدوین شده است و بمباران های هوایی منتظر اشاره ای است تا آغاز شود.
روز دوشنبه گذشته با اخبار قطع روابط دیپلماتیک و بستن حریم های هوایی و گذرگاه های زمینی و دریایی و تحمیل محاصره خفه کننده علیه قطر بیدار شدیم و بعید نمی دانیم که صبح روز فردا یا پس فردا با اخبار بمباران های هوایی و حرکت نیروهای زمینی به سمت دوحه بیدار شویم.
کسی که «توفان قاطعیت» را برای تجاوز به یمن (با مشارکت قطر)آغاز کرد تردیدی در این نمی کند که هواپیماهای این توفان را به سمت قطر کوچک که مساحتش از 11 هزار کیلومتر فراتر نمی رود، هدایت کند، خاصه آن که این هواپیماها بیکار شده و دیگر اهدافی پیدا نمی کنند تا در یمن بمباران کنند.
ما در آستانه یک بحران منطقه ای هستیم که از چارچوب میانجی گری ها و سیاست های «رو بوسی» و اظهارات آمیخته به «برادران خلیجی»(خلیج فارس) خارج شده است. این یک «جنگ منطقه ای» است که در آستانه رخ دادن است لیکن نه با شمشیر و نیزه و بر پشت اسب ها بلکه با هواپیماهای مدرن آمریکایی است که در جهان مدرن ترین نوع هستند.
اعزام نیرو توسط ترکیه به دوحه اقدام همبستگی خوبی است لیکن نتایج برعکسی می دهد نه برای ترکیه دور بلکه برای آن که بهانه حمله نظامی به قطر را نیز تامین می کند.
پایگاه «العیدید» چه بسا حمایت از قطر را تامین نکند و نقش آن بی طرفانه خواهد بود و گرنه نیازی نبود که پایگاه موازی ترکیه ایجاد شود و نیروهایی برای تقویت آن با موافقت پارلمان اعزام شوند.
آمریکا راه حل های نظامی را می خواهد و بی طرف نیست و اگر از طرفی جانبداری کند از اردوگاه عربستان و امارات جانبداری می کند نه فقط به دلیل آن که بهای ارائه شده (500 میلیارد دلار) را گرفته بلکه به دلیل آن که می خواهد همه منطقه خلیج فارس را رسما تحت قیمومیت خود ببرد.
میانجی گری کویت شکست خورد برای آن که این گونه می خواستند و هیچ گونه فرصتی در اصل برای موفقیت اش پیش روی خود ندارد و این شکست عمدی بود تا زمینه برای راه حل نظامی مهیا شود.این یک جنگ است و جنگی است که همه را به داخل تنور خود می کشاند و این فقط قطر نیست که ضرر می کند.
