در این مطلب به قلم عادل محمدی دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی، نویسنده و مدرس دانشگاه آمده است: سال هاست اورامانات مانند سایر مناطقی که دارای ساختاری با بافت اجتماعی قومیتی هستند در واپس ماندگی حرکت به سمت تحول در سیاست، اقتصاد، فرهنگ و.... بسر می برد.
زندگی عشیره ایی هر چند که دارای مزایای زیادی در دنیایی وابسته به مادیات امروزی از نظر فرهنگی و اجتماعی و کاهش آسیب های روحی و روانی است و در دنیای کنونی ما در حال حاضر، یک تحول مثبت اجتماعی در همگرایی افراد اجتماع است اما در شکل دهی سیستمی جامعه و انسجام رو به رشد سیاسی دارای معایب زیادی است.
فرهنگ انتخاب کردن و انتخاب شدن در نظام سیاسی، اداری سال هاست در جامعه جهانی و بعد از انقلاب اسلامی، در ایران به عنوان مهمترین عامل در جمهوریت نظام مطرح و به عنوان یکی از ارکان سیستم کشوری برای حضور حداکثری مردم در صحنه اجتماع سیاسی و در بدنه و بطن نظام قانون گذاری معرفی شد.
انتخاب اکثریت در معنای دموکراسی همواره به عنوان بهترین انتخاب نبوده و نخواهد بود چرا که انتخاب اکثریت می تواند در جامعه قوم گرا بر معیار شایسته سالاری نباشد و این خود معیار انتخاب اصلح را با چالش روبه رو خواهد کرد.
اورامانات دارای ساختاری عشیره ایی چه در معنای گسترده و چه در معنای کوچک شهری، روستایی است، انتخاب در هر 2 بخش سال هاست که این جامعه را با چالش های جدی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی روبه کرده است.
انتخاب نمایندگانی در سطح شهری و منطقه ایی که نه تنها نتوانسته اند حرکتی در زمینه های گوناگون به سمت جلو داشته باشند بلکه خود سبب بسط همه جانبه در نقطه ایی بر مدار صفر درجه در منطقه نیز گردیده اند.
مردمی که در تحول معیشتی خود بر عشیره خود بر انتخاب مانند انتخاباتی چون انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا یا نمایندگی مجلس شورای اسلامی تکیه می کنند سال هاست در درون عشیره خود نیز با چالش از کدام طایفه در طایفه بزرگتر بودن، روبرو هستند که در نهایت باید به این فکر رسید که انتخاب سیاسی، اجتماعی یک انتخاب فراتر از حتی منیت خود بودن و برای ساختن اجتماعی متحول است.
سال هاست فرزندان اورامانات چون دور افتادگانی دور از مادر خود هستند، اقتصاد ضعیف، چند دستگی برخورد طایفه ایی در سطح منطقه در نهادهای اداری و اجتماعی، تقسیم طبقاتی بنا به سبک زندگی، عدم رفاه اجتماعی، مشکلات عدیده زنان، عدم رعایت مبلمان شهری و توریستی در جغرافیایی شهری و روستایی، افراط گرایی مذهبی و قومی، معلولان دردمند و... تنها نمونه های ظاهری و ملموس این اجتماع دردمند در انتخاب عشیره ایی است که در درون خود با هزاران مشکل واقعی و عینی تری روبرو است.
عدم داشتن برنامه ای مشخص توسط منتخب ها در توسعه شهری و منطقه ایی بدلیل عدم ایجاد حس تعلق به چارچوب کاری همه گرایانه در منتخبان نشات گرفته از عشیره می باشد.
انتخاب گزینشی مبنی بر انتخاب طایفه خود سبب وابستگی فرد منتخب به سردسته هدایت کننده طایفه می باشد که همین عامل ایجاد برخورد متعارض در درون خود طایفه در برخورد با افراد درون عشیره نیز خواهد بود که شاهد چنین برخوردهایی هستیم پس تنها راهکار در این تقاطع شکست خورده رهایی از انتخاب عشیره گرایی در انتخابات است.
سوالی که می تواند در درون تک تک همه افراد در جامعه مطرح شود این است که آیا من شایسته انتخابی بهتر هستم یا خیر؟ آیا مصلحت فردی موجب رفاه من خواهد بود یا مصلحت اجتماعی، که به تبع در عده ایی مصلحت فردی جواب سوال خواهد بود اما در سطح گسترده تر تنها حفظ منافع جامعه سبب پویایی و اشتغالزایی و ایجاد رفاه برای همگان حتی کودکان نیز خواهد بود اگر نه که جامعه اورامانات در این بن بست واقعی فردی و جمعی همچون گرفتار در مردابی ناشی از این انتخاب ها گرفتار نمی بود که شاهد مرگ تدریجی فرزندان خود در رنجی طاقت فرسا باشد.
با گذر از انتخاب عشیره و منطقه ایی قطعا معنای واقعی انتخاب در دنیای دموکراسی را بیشتر و بهتر درک خواهیم کرد و در این گذر، هم جامعه آباد خواهیم داشت و هم اینکه همه فرصت های شغلی، سیاسی، فرهنگی و.... را برای تمام فرزندان مان به ارمغان خواهیم آورد.
همواره تغییر در یک جامعه و حتی در درون یک خانواده سخت خواهد بود اما اورامانات با توجه به این شکست چالشی به این تغییر نیازمند است اگر نه شاهد مهاجرت فرزندان بیشتری در این منطقه و به سبب آن تغییر بافت جمعیتی و شروع چالش های جدی زبانی و قومی بیشتر در سطح وسیع تر در سال های آینده خواهیم بود.
منبع هفته نامه دنگی کُردستان
انتهای پیام زندگی عشیره ایی هر چند که دارای مزایای زیادی در دنیایی وابسته به مادیات امروزی از نظر فرهنگی و اجتماعی و کاهش آسیب های روحی و روانی است و در دنیای کنونی ما در حال حاضر، یک تحول مثبت اجتماعی در همگرایی افراد اجتماع است اما در شکل دهی سیستمی جامعه و انسجام رو به رشد سیاسی دارای معایب زیادی است.
فرهنگ انتخاب کردن و انتخاب شدن در نظام سیاسی، اداری سال هاست در جامعه جهانی و بعد از انقلاب اسلامی، در ایران به عنوان مهمترین عامل در جمهوریت نظام مطرح و به عنوان یکی از ارکان سیستم کشوری برای حضور حداکثری مردم در صحنه اجتماع سیاسی و در بدنه و بطن نظام قانون گذاری معرفی شد.
انتخاب اکثریت در معنای دموکراسی همواره به عنوان بهترین انتخاب نبوده و نخواهد بود چرا که انتخاب اکثریت می تواند در جامعه قوم گرا بر معیار شایسته سالاری نباشد و این خود معیار انتخاب اصلح را با چالش روبه رو خواهد کرد.
اورامانات دارای ساختاری عشیره ایی چه در معنای گسترده و چه در معنای کوچک شهری، روستایی است، انتخاب در هر 2 بخش سال هاست که این جامعه را با چالش های جدی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی روبه کرده است.
انتخاب نمایندگانی در سطح شهری و منطقه ایی که نه تنها نتوانسته اند حرکتی در زمینه های گوناگون به سمت جلو داشته باشند بلکه خود سبب بسط همه جانبه در نقطه ایی بر مدار صفر درجه در منطقه نیز گردیده اند.
مردمی که در تحول معیشتی خود بر عشیره خود بر انتخاب مانند انتخاباتی چون انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا یا نمایندگی مجلس شورای اسلامی تکیه می کنند سال هاست در درون عشیره خود نیز با چالش از کدام طایفه در طایفه بزرگتر بودن، روبرو هستند که در نهایت باید به این فکر رسید که انتخاب سیاسی، اجتماعی یک انتخاب فراتر از حتی منیت خود بودن و برای ساختن اجتماعی متحول است.
سال هاست فرزندان اورامانات چون دور افتادگانی دور از مادر خود هستند، اقتصاد ضعیف، چند دستگی برخورد طایفه ایی در سطح منطقه در نهادهای اداری و اجتماعی، تقسیم طبقاتی بنا به سبک زندگی، عدم رفاه اجتماعی، مشکلات عدیده زنان، عدم رعایت مبلمان شهری و توریستی در جغرافیایی شهری و روستایی، افراط گرایی مذهبی و قومی، معلولان دردمند و... تنها نمونه های ظاهری و ملموس این اجتماع دردمند در انتخاب عشیره ایی است که در درون خود با هزاران مشکل واقعی و عینی تری روبرو است.
عدم داشتن برنامه ای مشخص توسط منتخب ها در توسعه شهری و منطقه ایی بدلیل عدم ایجاد حس تعلق به چارچوب کاری همه گرایانه در منتخبان نشات گرفته از عشیره می باشد.
انتخاب گزینشی مبنی بر انتخاب طایفه خود سبب وابستگی فرد منتخب به سردسته هدایت کننده طایفه می باشد که همین عامل ایجاد برخورد متعارض در درون خود طایفه در برخورد با افراد درون عشیره نیز خواهد بود که شاهد چنین برخوردهایی هستیم پس تنها راهکار در این تقاطع شکست خورده رهایی از انتخاب عشیره گرایی در انتخابات است.
سوالی که می تواند در درون تک تک همه افراد در جامعه مطرح شود این است که آیا من شایسته انتخابی بهتر هستم یا خیر؟ آیا مصلحت فردی موجب رفاه من خواهد بود یا مصلحت اجتماعی، که به تبع در عده ایی مصلحت فردی جواب سوال خواهد بود اما در سطح گسترده تر تنها حفظ منافع جامعه سبب پویایی و اشتغالزایی و ایجاد رفاه برای همگان حتی کودکان نیز خواهد بود اگر نه که جامعه اورامانات در این بن بست واقعی فردی و جمعی همچون گرفتار در مردابی ناشی از این انتخاب ها گرفتار نمی بود که شاهد مرگ تدریجی فرزندان خود در رنجی طاقت فرسا باشد.
با گذر از انتخاب عشیره و منطقه ایی قطعا معنای واقعی انتخاب در دنیای دموکراسی را بیشتر و بهتر درک خواهیم کرد و در این گذر، هم جامعه آباد خواهیم داشت و هم اینکه همه فرصت های شغلی، سیاسی، فرهنگی و.... را برای تمام فرزندان مان به ارمغان خواهیم آورد.
همواره تغییر در یک جامعه و حتی در درون یک خانواده سخت خواهد بود اما اورامانات با توجه به این شکست چالشی به این تغییر نیازمند است اگر نه شاهد مهاجرت فرزندان بیشتری در این منطقه و به سبب آن تغییر بافت جمعیتی و شروع چالش های جدی زبانی و قومی بیشتر در سطح وسیع تر در سال های آینده خواهیم بود.
منبع هفته نامه دنگی کُردستان
کپی شد
