شمشیرهایی که تب طلا نداشتند

جی پلاس، تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر ایران در بازی های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو بعد از برتری مقابل هنگ کنگ، در نیمه نهایی به چین باخت و از رسیدن به فینال بازماند و به برنز رسید.

چین نیز که اصلی ترین رقیب ایران برای کسب سهمیه المپیک محسوب می شود در دیدار نهایی به کره جنوبی قدرتمند باخت و دوم شد.

بعد از نیمه نهایی و شوک عدم راه یابی سابریست ها به فینال محمد فتوحی ملی پوش ایران گفت: ما گروه سختی داشتیم. انتظارمان از خودمان این بود چین را شکست بدهیم. حیف شد هم ما قلبا مدال نقره را می خواستیم و هم تیم این پتانسیل  را داشت که نقره بگیرد.

دو جمله محمد فتوحی نکته عجیبی را نشان می دهد.  او از کسب مدال نقره می گوید و به نظر می رسد بازیکنان خود دا مقابل کره جنوبی از پیش باخته می دانستند و جز رسیدن به فینال هدف دیگری نداشتند و به سکوی نخست فکر نمی کردند.

اینکه کره جنوبی نه تنها نسبت به ایران بلکه در مقایسه با تیم های قدرتمند دنیا نیز فاصله کیفی قابل توجهی دارد شکی نیست اما سوال اینجاست آیا این ذهنیت شکست آن هم هنگام مسابقه حرفه ای است؟

چطور می شود که در مصاحبه ها صحبت از تلاش برای شکست کره جنوبی است اما مهم تر از آن یعنی در ذهن شمشیرباز ایران از پیش باخته است؟!

این نقد متوجه ملی پوشان نیست بلکه کادرفنی و مسئولان فدراسیون چنین ذهنیتی را در فکر آن ها ایجاد کردند. واقع گرایی و قبول کردن سطح تیم گاهی کمک زیادی به ورزشکاران می کند اما روحیه از پیش بازنده بودن مقابل کره جنوبی و تمرکز روی نقره ایران را از چین غافل کرد. همان گونه که در جدال نخست مقابل هنگ کنگ نیز ایران اسیر حریف شد و کم مانده بود تیم دست خالی از هانگژو بازگردد.

در سال های قبل ملی پوشان اسلحه سابر حتی در وضعیت کیفی پایین تر هم این چنین خود را مقابل کره جنوبی از پیش باخته نمی دانستند.