ارزش و احترام به هوادار یک تیم فوتبال چیزی است که در تمام دنیا مسئولان و حتی بازیکنان تیم ها از آن صحبت می کنند اما زمانی که این موضوع جنبه عملی پیدا می کند کمتر دیده شده که در ایران مسئولان به آن عمل کنند.
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا در سال 2018 میان لیورپول و رم برگزار شد اما این بازی جدا از نتیجه اش، در بیرون ورزشگاه نیز حاشیه ساز بود. حمله هواداران رم و درگیری آن ها با هواداران لیورپول مهم ترین اتفاق هفته لیگ قهرمانان شد.
در جریان این اتفاق "کوکس" هوادار میانسال لیورپول به شدت آسیب دید. او که ضربه مغزی شده است هنوز هم نمی تواند صحبت کند و شرایط خوبی ندارد. بعد از گذشت حدود هفت ماه از این اتفاق، باشگاه رم علام کرده که 150 هزار یورو به خانواده این هوادار پرداخت می کند. این اتفاق در حالی رخ داد که رمی ها هنوز در پرونده کوکس مقصر شناخته نشدند و این مبلغ را به صورت داوطلبانه به این هوادار می دهند.
نکته جالب توجه، مقایسه این تصمیم با ماجرای هوادار آسیب دیده و مجروح شده در مسابقه فینال جام حذفی ایران، یعنی اسماعیل بهداروند است. بعد از اینکه او از ناحیه چشم به شدت آسیب دید، افتخاری - مدیرعامل وقت باشگاه استقلال قول های زیادی به او داد. پی گیری مراحل درمان و البته استخدام او در یک شغل دائم از این دست وعده ها بود که تا کنون هیچ کدام محقق نشده است! ضمن اینکه بهداروند اعلام کرده به دلیل شرایط جسمانی در حال از دست دادن شغل اصلی خود نیز هست.
تفاوت برخورد در این دو مورد مشابه، مبلغ 150 هزار یورویِ پرداختی باشگاه رم نیست، بلکه تفاوت عمل به وظیفه و در نظر گرفتن اخلاق است. همان زمانی که مدیران ما دائما از وعده های خود به بهداروند می گفتند و این هوادار را امیدوار می کردند، این انتظار می رفت که شاید موضوع خیلی زود فراموش شود و تنها یک نمایش باشد. در نقطه ای دیگری از دنیا باشگاه رم و حتی لیورپول، در آن زمان به جای مصاحبه و یا هر وعده نمایشی ای پای کار آمدند و به خانواده "کوکس" کمک کردند.
به گزارش جی پلاس؛ موضوع بهداروند اولین و احتمالا آخرین مساله ای نیست که توأم با وعده های حمایتی مدیران شده اما در کمترین زمان ممکن به فراموشی سپرده می شود و ثابت کننده زجری که نظام فرهنگی و مدیریتی ما از پایبند نبودن به اصول اخلاقی می کشد. آن چه که در این مورد بیش از هرچیز دیگر به چشم می آید احترام و ارزشمندی هوادار است. آن چه که مدیران ایران دائم از آن صحبت می کنند اما در عمل اینگونه نیست!
