به گزارش چهارشنبه ایرنا، در این یادداشت آمده است: همواره مطبوعات یکی از واسطه های آگاهی بخش در همه جوامع بشری بوده و هستند.
زبان خرد و فرهنگ ورکنی از ارکان آگاهی بخشی که به محض ورود به هرخانواده ای به آن ها یادآوری می کند درجهت آگاهی ودانایی خودگام بردارند. این یعنی یک مسئولیت خطیر که باید در راستای چگونگی حضور و مانایی اش با ظرافت اندیشی بیش تری قدم بردارد.
این نگرش، شامل حال همه عوامل و دست اندرکاران یک نشریه و طلایه داران مطبوعات به عنوان یک الگوی رفتاری در جامعه می شود که بار مسئولیتی گران را بدوش می کشند.
از مدیرمسئول و دبیر یک نشریه گرفته تا قلمداران و خبرنگاران آن همه به عنوان یک الگوی رفتاری، تربیتی و فرهنگی درجامعه نمود می یابند. چه بخواهیم چه نخواهیم جامعه این انتظار را از اهالی مطبوعات دارد و مطبوعات رسالتش غیر از این نیست که به جامعه هدف بیاموزد مطالبه گر به حق باشد.
نگاه انتقادی مبتنی بر رشد کمی و کیفی همه جانبه را تقویت کند. اهل گفتمان های فرهنگی وعلمی باشد. منطق راستی آزمایی و راست گفتاری را ترویج دهد و خودبه آن عمل کند. صداقت در گفتار و رفتار را ترویج دهد. دیگران را به خاطر خوشآمد خود مورد هجمه و آزار قرار ندهد.
پیش از آنکه دیگران را در بوته نقدغیرمنصفانه قرار دهد به رفتار و عملکرد فرهنگی واجتماعی خود بنگرد. با باریک اندیشی خردمندانه درجهت رشد نظرات، آرا و اندیشه های دیگران ولو مخالف توان ایستادن و پاسخگویی مناسب داشته باشد.
وقتی این نگاه در وجودمان نهادینه شد می توانیم سربلند بایستیم و بگوییم ما اهل تفکرخردجمعی هستیم. ما در راستای توسعه همه جانبه استان نقش بسزایی داریم.
ما درتربیت نسل امروز و فراروی خودمان سهیم بوده وهستیم. ما با حرکت فرهنگی مان در مطبوعات نشان داده ایم که مروج و اهل گفتمان های خردمندانه و هدایتگران مثبت، تعالی بخش وهوشمندی هستیم.
حال نگاهی بیندازیم به این روزهای رفته دراستانمان در بحث خانه مطبوعات. چقدر این مولفه ها را به عنوان روزنامه نگار، خبرنگار یا مسئول مطبوعاتی رعایت کرده ایم؟ آیا الگویی هستیم که جامعه را واداریم یاد بگیرند که درچه مسیری برای مطالبات فردی و اجتماعی خود حرکت کنند؟
آیا با قلم وقضاوت های سطحی؛ فرهنگ خشونت، فرهنگ قضاوت های فردی، فرهنگ تهمت وافترا زدن به کسانی که دل می سوزانند و دغدغه فرهنگی این شهر و این استان را دارند، فرهنگ بی حرمت کردن دیگران، فرهنگ ارج ننهادن به انسانیت و انسان بودن، فرهنگ غرض ورزی و تنگ نظری، فرهنگ دورشدن ازخودمان و یاری نکردن کسانی که دوستدار آبادانی فرهنگی این دیارهستند را به مخاطبان مان ترویج نمی دهیم؟
چرا بدون فکر کردن، دراذهان عمومی و قضاوت شان درمورد اهالی قلم و فرهنگ و بدون اندیشه کردن درشخصیت اجتماعی وفرهنگی تک تک افراد این استان، با انتشاردرفضای مجازی، شأن وقداست خود و دیگران را بی آنکه به عواقبش فکرکنیم، به چالش می کشیم.
کجای رسالت فرهنگی به مااین اجازه را می دهد که ازانتقاد سازنده ونقد تأثیرگذار، نقطه مقابلش را انتخاب کنیم؟ چرا به خود اجازه دهیم دیگران را بدون درنظر گرفتن اصول اساسی انسانی مورد هجمه های بی جا قرار دهیم. اصلا ماکی هستیم چقدرحق داریم به حقوق فردی و اجتماعی دیگران آسیب بزنیم یا آن را نادیده بگیرم؟
یکی از محورها، نهادها و تشکل هایی که می تواند وظیفه آگاهی‌بخشی را به درستی به عهده گرفته و به سرانجام برساند، رسانه‌ها هستند؛ هرچند رسانه شمشیر دو لبه یا سکه دورویه ای است که می تواند تخریبگر و یا احیا کننده باشد و اولین قدم رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی جامعه را به سمت امنیت و آرامش سوق دادن است.
ازطرفی خانه مطبوعات به عنوان بازوی توانمند فرهنگ و ارشاد اسلامی می تواند سکاندار حرکت های خوب و پیش رونده باشد نه بازدارنده. چیزی که ازنوشته ها درفضای مجازی این روزها مشاهده شد نگاه تک محوری و جدا انگارانه از اداره کل فرهنگ وارشاد اسلامی بود تا همکاری و با هم بودن.
این تجزیه طلبی و جداسازی برخی از اصحاب مطبوعات موجب شد که نتیجه عکس را دراستان بگیریم وبه همین راحتی امتیاز داشتن خانه مطبوعات را ازدست بدهیم.
این اتفاق ممکن است خوشایند برخی باشد اما برای معرفی استان و نگاه فرهنگی به استان همه ما را زیرسوال برده ومی برد و بعید نیست دراذهان عمومی و کسانی که در ستاد نظاره گر هستند ایجاد شود که ما با بی حرمتی ونادیده گرفتن شأن انسانی همدیگر، هنوزدرگام اول دموکراسی مانده ایم. ماهنوز با هم اندیشی مسالمت آمیز، گفتمان روشنگرانه وبدوراز جنجال و هیاهوهای میان تهی، خیلی فاصله داریم. ما هنوز به این بلوغ نرسیده ایم که درکنار هم، با پشتیبانی هم می توانیم اتفاق های خوب را دراستان شاهد باشیم.
پس به بهانه مطالبه گر بودن به خود ودیگران اجازه ندهیم حیثیت فرهنگی واجتماعی این استان برباد رود. یادمان باشد رساترین صدایی که می ماند، صدای انسانیت و شعورآگاهانه است.
منبع : پایگاه خبری کاسیت خبر
1920/3022
انتهای پیام زبان خرد و فرهنگ ورکنی از ارکان آگاهی بخشی که به محض ورود به هرخانواده ای به آن ها یادآوری می کند درجهت آگاهی ودانایی خودگام بردارند. این یعنی یک مسئولیت خطیر که باید در راستای چگونگی حضور و مانایی اش با ظرافت اندیشی بیش تری قدم بردارد.
این نگرش، شامل حال همه عوامل و دست اندرکاران یک نشریه و طلایه داران مطبوعات به عنوان یک الگوی رفتاری در جامعه می شود که بار مسئولیتی گران را بدوش می کشند.
از مدیرمسئول و دبیر یک نشریه گرفته تا قلمداران و خبرنگاران آن همه به عنوان یک الگوی رفتاری، تربیتی و فرهنگی درجامعه نمود می یابند. چه بخواهیم چه نخواهیم جامعه این انتظار را از اهالی مطبوعات دارد و مطبوعات رسالتش غیر از این نیست که به جامعه هدف بیاموزد مطالبه گر به حق باشد.
نگاه انتقادی مبتنی بر رشد کمی و کیفی همه جانبه را تقویت کند. اهل گفتمان های فرهنگی وعلمی باشد. منطق راستی آزمایی و راست گفتاری را ترویج دهد و خودبه آن عمل کند. صداقت در گفتار و رفتار را ترویج دهد. دیگران را به خاطر خوشآمد خود مورد هجمه و آزار قرار ندهد.
پیش از آنکه دیگران را در بوته نقدغیرمنصفانه قرار دهد به رفتار و عملکرد فرهنگی واجتماعی خود بنگرد. با باریک اندیشی خردمندانه درجهت رشد نظرات، آرا و اندیشه های دیگران ولو مخالف توان ایستادن و پاسخگویی مناسب داشته باشد.
وقتی این نگاه در وجودمان نهادینه شد می توانیم سربلند بایستیم و بگوییم ما اهل تفکرخردجمعی هستیم. ما در راستای توسعه همه جانبه استان نقش بسزایی داریم.
ما درتربیت نسل امروز و فراروی خودمان سهیم بوده وهستیم. ما با حرکت فرهنگی مان در مطبوعات نشان داده ایم که مروج و اهل گفتمان های خردمندانه و هدایتگران مثبت، تعالی بخش وهوشمندی هستیم.
حال نگاهی بیندازیم به این روزهای رفته دراستانمان در بحث خانه مطبوعات. چقدر این مولفه ها را به عنوان روزنامه نگار، خبرنگار یا مسئول مطبوعاتی رعایت کرده ایم؟ آیا الگویی هستیم که جامعه را واداریم یاد بگیرند که درچه مسیری برای مطالبات فردی و اجتماعی خود حرکت کنند؟
آیا با قلم وقضاوت های سطحی؛ فرهنگ خشونت، فرهنگ قضاوت های فردی، فرهنگ تهمت وافترا زدن به کسانی که دل می سوزانند و دغدغه فرهنگی این شهر و این استان را دارند، فرهنگ بی حرمت کردن دیگران، فرهنگ ارج ننهادن به انسانیت و انسان بودن، فرهنگ غرض ورزی و تنگ نظری، فرهنگ دورشدن ازخودمان و یاری نکردن کسانی که دوستدار آبادانی فرهنگی این دیارهستند را به مخاطبان مان ترویج نمی دهیم؟
چرا بدون فکر کردن، دراذهان عمومی و قضاوت شان درمورد اهالی قلم و فرهنگ و بدون اندیشه کردن درشخصیت اجتماعی وفرهنگی تک تک افراد این استان، با انتشاردرفضای مجازی، شأن وقداست خود و دیگران را بی آنکه به عواقبش فکرکنیم، به چالش می کشیم.
کجای رسالت فرهنگی به مااین اجازه را می دهد که ازانتقاد سازنده ونقد تأثیرگذار، نقطه مقابلش را انتخاب کنیم؟ چرا به خود اجازه دهیم دیگران را بدون درنظر گرفتن اصول اساسی انسانی مورد هجمه های بی جا قرار دهیم. اصلا ماکی هستیم چقدرحق داریم به حقوق فردی و اجتماعی دیگران آسیب بزنیم یا آن را نادیده بگیرم؟
یکی از محورها، نهادها و تشکل هایی که می تواند وظیفه آگاهی‌بخشی را به درستی به عهده گرفته و به سرانجام برساند، رسانه‌ها هستند؛ هرچند رسانه شمشیر دو لبه یا سکه دورویه ای است که می تواند تخریبگر و یا احیا کننده باشد و اولین قدم رسانه ها به عنوان رکن چهارم دموکراسی جامعه را به سمت امنیت و آرامش سوق دادن است.
ازطرفی خانه مطبوعات به عنوان بازوی توانمند فرهنگ و ارشاد اسلامی می تواند سکاندار حرکت های خوب و پیش رونده باشد نه بازدارنده. چیزی که ازنوشته ها درفضای مجازی این روزها مشاهده شد نگاه تک محوری و جدا انگارانه از اداره کل فرهنگ وارشاد اسلامی بود تا همکاری و با هم بودن.
این تجزیه طلبی و جداسازی برخی از اصحاب مطبوعات موجب شد که نتیجه عکس را دراستان بگیریم وبه همین راحتی امتیاز داشتن خانه مطبوعات را ازدست بدهیم.
این اتفاق ممکن است خوشایند برخی باشد اما برای معرفی استان و نگاه فرهنگی به استان همه ما را زیرسوال برده ومی برد و بعید نیست دراذهان عمومی و کسانی که در ستاد نظاره گر هستند ایجاد شود که ما با بی حرمتی ونادیده گرفتن شأن انسانی همدیگر، هنوزدرگام اول دموکراسی مانده ایم. ماهنوز با هم اندیشی مسالمت آمیز، گفتمان روشنگرانه وبدوراز جنجال و هیاهوهای میان تهی، خیلی فاصله داریم. ما هنوز به این بلوغ نرسیده ایم که درکنار هم، با پشتیبانی هم می توانیم اتفاق های خوب را دراستان شاهد باشیم.
پس به بهانه مطالبه گر بودن به خود ودیگران اجازه ندهیم حیثیت فرهنگی واجتماعی این استان برباد رود. یادمان باشد رساترین صدایی که می ماند، صدای انسانیت و شعورآگاهانه است.
منبع : پایگاه خبری کاسیت خبر
1920/3022
کپی شد
