در ادامه این مطلب آمده است: هر دولتی همواره سعی در جمع‌آوری این میراث دارد تا هم هویت تاریخی خود را حفظ کند و هم سابقه فرهنگی خود را به رخ سایرین بکشد.
اما امروز میراث فرهنگی صرفا به آثار و بناهای تاریخی و اشیامحدود نمی‌شود بلکه ذخایر فرهنگی مردم را نیز شامل می‌شود که با عنوان میراث فرهنگی ناملموس (معنوی) نامیده شده و با حفظ آن می‌خواهد نسل به نسل منتقل شود؛ و اینکه با این روند جهان و صنعتی شدن، مهاجرت‌ها از روستا به شهر و زندگی امروز شهری فرهنگ خاص مردم را مورد هجمه قرار داده و سنت‌های اصیل در حال فراموش‌شدن هستند.
بیشتر مردم با عبارت میراث معنوی ناآشنا هستند و یا کمتر درباره آن شنیده‌اند.
طبق تعریف یونسکو، میراث فرهنگی ناملموس یعنی: رویه‌ها (عرف‌ها)، نمادها، دانش‌ها، مهارت‌ها، ابزارها، اشیاء، آثار هنری و مکان‌های مرتبط با آن‌ها که جوامع و افراد آن‌ها را بخشی از میراث ناملموس خود می‌شناسند و همواره از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. قلمرو این میراث شامل 5 بخش اصلی می‌باشد:بیان و سنت‌های شفاهی (ضرب‌المثل، اشعار، آهنگ و...)، هنرهای نمایشی (نمایش، موسیقی، ابزار موسیقی و...)، فعالیت‌های جمعی، جشن‌ها و آیین‌ها (آیین‌ها، جشن‌ها و...)، دانش سنتی و اعمال مرتبط با طبیعت (دانش‌های سنتی مرتبط با محیط، باورها، جادوگری و...) و سنت‌های مرتبط با صنایع‌دستی (ابزارهای کار، البسه، هنرهای تزئینی و...).
از آنجایی که میراث معنوی همان فرهنگ و هنر ملت‌هاست و هر سرزمینی هم در این زمینه متفاوت از دیگری است، لذا گردشگران برای مشاهده و لمس این تفاوت‌ها به مناطق دیگر سفر می‌کنند.
سازمان یونسکو نیز بنا بر اهمیت حفظ این آثار و جلوگیری از تخریبشان، طی چند سال اخیر با تشکیل مجمع عمومی به فکر ثبت 'میراث معنوی' کشورهای جهان افتاده و هر سال تعداد زیادی از این میراث در دنیا به ثبت می‌رسند.
سرزمین لرستان نیز به دلیل طبیعت ناهموار، کوهستانی و صعب‌العبور بودن همواره یکی از گاهواره‌های پناهگاهی بشمار می آمده است و فاصله آن سبب ایجاد آداب و سنن خاص شده که جذابیت بالایی را برای گردشگران و علاقه‌مندان فرهنگ و هنر به دنبال دارد.
در همین رابطه عطا حسن‌پور دکترای باستان‌شناسی و سرپرست گروه کاوش در لرستان می‌گوید:بحث میراث معنوی در لرستان، حوزه‌ای بیکران و قابل تحقیق است ، میراث ناملموسی که در بسیاری از مواقع شکل عادت و روزمرگی به خود گرفته‌اند اما در قالب میراث معنوی ثبت شدنی و پراهمیت است.
تا به امروز توانسته‌ایم تعداد 21 اثر معنوی را به ثبت برسانیم، با این نگاه که هر آن‌چه ثبت شده تنها قطره‌ای از دریای بیکران میراث معنوی لر است. آثاری همچون: موسیقی مقامی، مراسم عروسی (داوت)، قیقاچ، چهل سرو، رقص محلی (حرکات آئینی)، دارپلان و کمربند بازی (بازی‌های محلی) و... که امیدواریم در آینده بتوانیم دیگر میراث باارزش فرهنگ و رسوم لرستان را به ثبت برسانیم.
این استاد دانشگاه می‌افزاید: اما در این زمینه مردم‌شناسان لر وظیفه مهمی بر عهده‌شان است که باید با تحقیق و تفحص در عشایر و روستاها و طوایف و ایل‌های لرستان زیر‌پوست فرهنگ لرستان را کاوش کنند و این آیین‌ها را شناسایی و ثبت کنند، آیین‌هایی که نشان از باستانی بودن و فرهنگ کهن ما دارند. روزمرگی‌هایی که عقاید دیرین و باورهای تاریخی ما را نمادین می‌سازند.
اما نکته قابل‌توجه اینکه وظیفه ثبت و معرفی این آثار بر عهده سازمان میراث فرهنگی می‌باشد و بس.
'بنا بر اساسنامه میراث فرهنگی ثبت آثار ارزشمند منقول و غیرمنقول فرهنگی- تاریخی در فهرست آثار ملی و فهرست‌های ذیربط همگی بر عهده این سازمان است.'
اما جدای از کوتاهی و کم‌کاری‌های سازمان میراث فرهنگی در حفظ و معرفی درست این آثار که خود زمان دیگری را به جهت تحقیق می‌طلبد، متاسفانه معضلی که این روزها و مکررا در فضاهای مجازی و برخی رسانه‌ای مشاهده می‌شود، ایجاد برخی گروه‌ها و انجمن‌های شخصی برای ثبت آثار فرهنگی و داعیه معرفی این آثار می‌باشد.
نویسنده منکر حفظ و معرفی درست فرهنگ غنی لرستان توسط مردم به سایرین نیست بلکه هر هم استانی خود نماد فرهنگ لرستان است، چرا که آن‌ها در کنار معرفی جاذبه‌های طبیعی به بیان آداب و رسوم و فرهنگ قوم خود می‌پردازند و می‌توان گفت مهم‌ترین موضوع برای یک گردشگر آشنایی و آگاهی از فرهنگ مردم منطقه‌ای است که به آن ورود کرده و در معرفی فرهنگ، مردم میزبان نقش مهمی را بازی می‌کند.
اما داعیه‌داری فرهنگ با هدف بزرگن‌مایی شخصی نه‌تنها سبب معرفی فرهنگ لرستان نمی‌شود بلکه مسبب اتفاقات بعضا بدتری همچون شکاف و درگیری فرهنگی و ایجاد جند دستگی میان مردم و تخریب و تحقیر فرهنگ اصیل لرستان می‌شود.
تشکیل هرگونه کمپین، مراسم و گروه با این هدف، بزرگ‌ترین ضربه را بر فرهنگ اصیل این مردم که سالهاست با زندگی آن‌ها عجین شده، وارد می‌کند.
این فرهنگ متعلق به تک‌تک مردم این سرزمین است ، حال چه لک زبان باشد و چه لرزبان.
اگر هدف نهادینه کردن و معرفی فرهنگ لرستان است باید خالصانه باشد، هدف دغدغه فرهنگی و مردم لرستان باشد نه دغدغه خودمان، نه ثبت فرهنگ یک ملت به نام خودمان، میراث فرهنگی لرستان دلسوز می‌خواهد.
امروز به جای خودخواهی و تعصبات بیجا، باید بر روی آثار و فرهنگ‌های جای مانده از نیاکانمان تامل کنیم و آن‌ها را بشناسیم و با ارائه طرح‌ها و ایده‌های جدید بهترین مبلغ برای معرفی آن‌ها باشیم تا بتوانیم این امانت را به‌درستی به آیندگان بسپاریم.
منبع: پایگاه خبری یافته
7269/6060
خبرنگار: الهام بابایی**انتشاردهنده: محمد علیدوستی
منبع : ایرنا
انتهای پیام اما امروز میراث فرهنگی صرفا به آثار و بناهای تاریخی و اشیامحدود نمی‌شود بلکه ذخایر فرهنگی مردم را نیز شامل می‌شود که با عنوان میراث فرهنگی ناملموس (معنوی) نامیده شده و با حفظ آن می‌خواهد نسل به نسل منتقل شود؛ و اینکه با این روند جهان و صنعتی شدن، مهاجرت‌ها از روستا به شهر و زندگی امروز شهری فرهنگ خاص مردم را مورد هجمه قرار داده و سنت‌های اصیل در حال فراموش‌شدن هستند.
بیشتر مردم با عبارت میراث معنوی ناآشنا هستند و یا کمتر درباره آن شنیده‌اند.
طبق تعریف یونسکو، میراث فرهنگی ناملموس یعنی: رویه‌ها (عرف‌ها)، نمادها، دانش‌ها، مهارت‌ها، ابزارها، اشیاء، آثار هنری و مکان‌های مرتبط با آن‌ها که جوامع و افراد آن‌ها را بخشی از میراث ناملموس خود می‌شناسند و همواره از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. قلمرو این میراث شامل 5 بخش اصلی می‌باشد:بیان و سنت‌های شفاهی (ضرب‌المثل، اشعار، آهنگ و...)، هنرهای نمایشی (نمایش، موسیقی، ابزار موسیقی و...)، فعالیت‌های جمعی، جشن‌ها و آیین‌ها (آیین‌ها، جشن‌ها و...)، دانش سنتی و اعمال مرتبط با طبیعت (دانش‌های سنتی مرتبط با محیط، باورها، جادوگری و...) و سنت‌های مرتبط با صنایع‌دستی (ابزارهای کار، البسه، هنرهای تزئینی و...).
از آنجایی که میراث معنوی همان فرهنگ و هنر ملت‌هاست و هر سرزمینی هم در این زمینه متفاوت از دیگری است، لذا گردشگران برای مشاهده و لمس این تفاوت‌ها به مناطق دیگر سفر می‌کنند.
سازمان یونسکو نیز بنا بر اهمیت حفظ این آثار و جلوگیری از تخریبشان، طی چند سال اخیر با تشکیل مجمع عمومی به فکر ثبت 'میراث معنوی' کشورهای جهان افتاده و هر سال تعداد زیادی از این میراث در دنیا به ثبت می‌رسند.
سرزمین لرستان نیز به دلیل طبیعت ناهموار، کوهستانی و صعب‌العبور بودن همواره یکی از گاهواره‌های پناهگاهی بشمار می آمده است و فاصله آن سبب ایجاد آداب و سنن خاص شده که جذابیت بالایی را برای گردشگران و علاقه‌مندان فرهنگ و هنر به دنبال دارد.
در همین رابطه عطا حسن‌پور دکترای باستان‌شناسی و سرپرست گروه کاوش در لرستان می‌گوید:بحث میراث معنوی در لرستان، حوزه‌ای بیکران و قابل تحقیق است ، میراث ناملموسی که در بسیاری از مواقع شکل عادت و روزمرگی به خود گرفته‌اند اما در قالب میراث معنوی ثبت شدنی و پراهمیت است.
تا به امروز توانسته‌ایم تعداد 21 اثر معنوی را به ثبت برسانیم، با این نگاه که هر آن‌چه ثبت شده تنها قطره‌ای از دریای بیکران میراث معنوی لر است. آثاری همچون: موسیقی مقامی، مراسم عروسی (داوت)، قیقاچ، چهل سرو، رقص محلی (حرکات آئینی)، دارپلان و کمربند بازی (بازی‌های محلی) و... که امیدواریم در آینده بتوانیم دیگر میراث باارزش فرهنگ و رسوم لرستان را به ثبت برسانیم.
این استاد دانشگاه می‌افزاید: اما در این زمینه مردم‌شناسان لر وظیفه مهمی بر عهده‌شان است که باید با تحقیق و تفحص در عشایر و روستاها و طوایف و ایل‌های لرستان زیر‌پوست فرهنگ لرستان را کاوش کنند و این آیین‌ها را شناسایی و ثبت کنند، آیین‌هایی که نشان از باستانی بودن و فرهنگ کهن ما دارند. روزمرگی‌هایی که عقاید دیرین و باورهای تاریخی ما را نمادین می‌سازند.
اما نکته قابل‌توجه اینکه وظیفه ثبت و معرفی این آثار بر عهده سازمان میراث فرهنگی می‌باشد و بس.
'بنا بر اساسنامه میراث فرهنگی ثبت آثار ارزشمند منقول و غیرمنقول فرهنگی- تاریخی در فهرست آثار ملی و فهرست‌های ذیربط همگی بر عهده این سازمان است.'
اما جدای از کوتاهی و کم‌کاری‌های سازمان میراث فرهنگی در حفظ و معرفی درست این آثار که خود زمان دیگری را به جهت تحقیق می‌طلبد، متاسفانه معضلی که این روزها و مکررا در فضاهای مجازی و برخی رسانه‌ای مشاهده می‌شود، ایجاد برخی گروه‌ها و انجمن‌های شخصی برای ثبت آثار فرهنگی و داعیه معرفی این آثار می‌باشد.
نویسنده منکر حفظ و معرفی درست فرهنگ غنی لرستان توسط مردم به سایرین نیست بلکه هر هم استانی خود نماد فرهنگ لرستان است، چرا که آن‌ها در کنار معرفی جاذبه‌های طبیعی به بیان آداب و رسوم و فرهنگ قوم خود می‌پردازند و می‌توان گفت مهم‌ترین موضوع برای یک گردشگر آشنایی و آگاهی از فرهنگ مردم منطقه‌ای است که به آن ورود کرده و در معرفی فرهنگ، مردم میزبان نقش مهمی را بازی می‌کند.
اما داعیه‌داری فرهنگ با هدف بزرگن‌مایی شخصی نه‌تنها سبب معرفی فرهنگ لرستان نمی‌شود بلکه مسبب اتفاقات بعضا بدتری همچون شکاف و درگیری فرهنگی و ایجاد جند دستگی میان مردم و تخریب و تحقیر فرهنگ اصیل لرستان می‌شود.
تشکیل هرگونه کمپین، مراسم و گروه با این هدف، بزرگ‌ترین ضربه را بر فرهنگ اصیل این مردم که سالهاست با زندگی آن‌ها عجین شده، وارد می‌کند.
این فرهنگ متعلق به تک‌تک مردم این سرزمین است ، حال چه لک زبان باشد و چه لرزبان.
اگر هدف نهادینه کردن و معرفی فرهنگ لرستان است باید خالصانه باشد، هدف دغدغه فرهنگی و مردم لرستان باشد نه دغدغه خودمان، نه ثبت فرهنگ یک ملت به نام خودمان، میراث فرهنگی لرستان دلسوز می‌خواهد.
امروز به جای خودخواهی و تعصبات بیجا، باید بر روی آثار و فرهنگ‌های جای مانده از نیاکانمان تامل کنیم و آن‌ها را بشناسیم و با ارائه طرح‌ها و ایده‌های جدید بهترین مبلغ برای معرفی آن‌ها باشیم تا بتوانیم این امانت را به‌درستی به آیندگان بسپاریم.
منبع: پایگاه خبری یافته
7269/6060
خبرنگار: الهام بابایی**انتشاردهنده: محمد علیدوستی
منبع : ایرنا
کپی شد
