به گزارش روز پنجشنبه ایرنا،ساعتی چند از شب گذشت، شبی به غایت تاریک از نخستین شب های جمادی الثانی که ماه هنوز فرصت نورافشانی و خودنمایی نیافته است و شخصیتی از اهل کسا، پاره تن رسول خدا، احدی از افراد مباهله، پاک تر از هر پاکی و کسی که جبرئیل به هنگام نزول آیه تطهیر به پیوند با آن افتخار می کند، در این زمان به نزد پدر می شتابد.
در خانه ساده و محقر علی(ع) حال و هوای معنوی دو چندانی حاکم است،یارانس در اندوه این مصیبت بزرگ، در غربتی جانسوز، اشک غم از دیدگان فرو می ریزند و این امام همام با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا(س) بودن را از نظر می گذراند و غریبانه و در خلوت خویش می گرید.
امیرالمومنین (ع) گاه گذشته را می کاود و گاه چشم به آینده خیره می کند، آینده ای که باید بی حضور زهرا (س) از میان حوادث و تلخی های زمانه عبور کند.
شب به نیمه نزدیک می شود، علی(ع) به آسمان می نگرد که مبادا سپیده سرزند و وصیت زهرا (س) بر زمین بماند که فرموده بود: وصیت می کنم ترا که نگذاری بر جنازه من حاضر شوند یکی از آن هایی که بر من ستم کردند؛ آنان که دشمن من و دشمن رسول خدا (ص) هستند و نگذاری احدی از ایشان و اتباع ایشان بر من نماز کنند و مرا شبانه دفن کن، وقتی که دیده ها در خواب باشد.
علی(ع) پس از آئین تغسیل که سخت و جانکاه بود، مکان خاکسپاری صدیقه طاهره(س) را آماده می کند، ولی کدام دست را یارای آن است که خورشید را در دل زمین پنهان کند؟
همانطور که بانوی دو عالم سفارش کرده بود اغیار و بیگانگان در تشییع وی حاضر نبودند، بجز عمار، مقداد، عقیل، زبیر، سلمان، ابوذر، حذیفه و تعدادی از نزدیکان که پیکر پاک و مطهر فاطمه (س) را در تاریکی شب و در سکوت دفن کردند.
در هنگامه وداع با ام ابیها همه میگریستند، در این زمان علی (ع) فرمود: فاطمه جان تو راحت شدی، سلام ما را به پدرت برسان و در ادامه خطاب به رسول خدا (ص) نیز فرمود: سلام من و دخترت را که بر تو مهمان میشود بپذیر که چه زود به تو ملحق شد، ودیعهای که در نزد من داشتی برگردانده شد و امانتت به تو پس داده شد.
سپس رو به پیکر پاک فاطمه (س) کرد و فرمود: اندوهم پایان ندارد، شبم هرگز صبح شدنی نیست تا روزی که مرگم فرا رسد و در کنار تو قرار گیرم.
آری فاطمه زهرا (س) آنکه نورش هلال ماه رمضان را محو و ناپیدا می کرد و کسی که در بهشت برایش بارگاهی از یاقوت سرخ بود در چنین روزی چشم از جهان فرو بست و به پدر گرامی اش رسول الله (ص) پیوست و علی (ع) آن شیر خدا تنها شد.
7389*3013
خبرنگار: نسرین رحیمی**انتشار دهنده: رضا اولادی
انتهای پیام در خانه ساده و محقر علی(ع) حال و هوای معنوی دو چندانی حاکم است،یارانس در اندوه این مصیبت بزرگ، در غربتی جانسوز، اشک غم از دیدگان فرو می ریزند و این امام همام با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا(س) بودن را از نظر می گذراند و غریبانه و در خلوت خویش می گرید.
امیرالمومنین (ع) گاه گذشته را می کاود و گاه چشم به آینده خیره می کند، آینده ای که باید بی حضور زهرا (س) از میان حوادث و تلخی های زمانه عبور کند.
شب به نیمه نزدیک می شود، علی(ع) به آسمان می نگرد که مبادا سپیده سرزند و وصیت زهرا (س) بر زمین بماند که فرموده بود: وصیت می کنم ترا که نگذاری بر جنازه من حاضر شوند یکی از آن هایی که بر من ستم کردند؛ آنان که دشمن من و دشمن رسول خدا (ص) هستند و نگذاری احدی از ایشان و اتباع ایشان بر من نماز کنند و مرا شبانه دفن کن، وقتی که دیده ها در خواب باشد.
علی(ع) پس از آئین تغسیل که سخت و جانکاه بود، مکان خاکسپاری صدیقه طاهره(س) را آماده می کند، ولی کدام دست را یارای آن است که خورشید را در دل زمین پنهان کند؟
همانطور که بانوی دو عالم سفارش کرده بود اغیار و بیگانگان در تشییع وی حاضر نبودند، بجز عمار، مقداد، عقیل، زبیر، سلمان، ابوذر، حذیفه و تعدادی از نزدیکان که پیکر پاک و مطهر فاطمه (س) را در تاریکی شب و در سکوت دفن کردند.
در هنگامه وداع با ام ابیها همه میگریستند، در این زمان علی (ع) فرمود: فاطمه جان تو راحت شدی، سلام ما را به پدرت برسان و در ادامه خطاب به رسول خدا (ص) نیز فرمود: سلام من و دخترت را که بر تو مهمان میشود بپذیر که چه زود به تو ملحق شد، ودیعهای که در نزد من داشتی برگردانده شد و امانتت به تو پس داده شد.
سپس رو به پیکر پاک فاطمه (س) کرد و فرمود: اندوهم پایان ندارد، شبم هرگز صبح شدنی نیست تا روزی که مرگم فرا رسد و در کنار تو قرار گیرم.
آری فاطمه زهرا (س) آنکه نورش هلال ماه رمضان را محو و ناپیدا می کرد و کسی که در بهشت برایش بارگاهی از یاقوت سرخ بود در چنین روزی چشم از جهان فرو بست و به پدر گرامی اش رسول الله (ص) پیوست و علی (ع) آن شیر خدا تنها شد.
7389*3013
خبرنگار: نسرین رحیمی**انتشار دهنده: رضا اولادی
کپی شد
