میوه توسعه روی کدام درخت است؟

ادامه مطلب به این شرح است: توازن منطقه ای در همه ابعاد می تواند منجر به ایجاد عدالت اجتماعی و رفاه عمومی و عدم تنش و چالش در جامعه گردد.
اگر استان خراسان جنوبی را به منزله یک ایالت بدانیم و نگاه و توجه خود را به دسترسی همه آحاد آن در سراسر این استان معطوف داریم و از دورترین نقطه تا نزدیک ترین میز به شخصیت های استان را یک دست و یکسان ببینیم آن وقت می توان انتظار داشت تا فرصت ها در استان برابر تقسیم شده و توسعه ای متوازن در سطح استان رقم خورده است.
استان خراسان جنوبی از لحاظ جغرافیای طبیعی در موقعیتی ناخوش و دور از مواهب طبیعی از جمله دریا، رشته های کوه های سربه فلک کشیده و جنگل و مرتع و چمن زار است و همچنین از مواهب مصنوعی نظیر آنچه که شما در کشورهای کویری و خشک اما توسعه یافته مشاهده می کنید محروم است.
سطح ارتقاء خدمات و امکانات در آن با خط فقر برابری می کند. در چنین حالتی و با وجود مشکلاتی سخت بر سر راه تحمل زندگی و کسب و کار در این استان می بایست شرایط زندگی به گونه ای مدیریت شود تا اندک امکانات و حمایتی اگر صورت می گیرد به دست همگان در سراسر استان برسد چراکه تشنگی در سطح استان در تمامی بخش ها سراسری است و مختص یک جا و یک مکان یا مرکز استان نیست.
بی تردید همگان آرزوی یک اتوپیا یا مدینه فاضله یا آرمان شهر را در سر می پرورانند درحالیکه از حقیقیت عینی آن محرومند و یک رؤیا بیش نیست.
اما برای رسیدن به این حقیقت عینی و آرمان شهر آنچه که بیش از هر چیزی احساس می شود کسب اعتبار و بودجه و امکانات توسط مسئولان استان شامل مسئولان ستادی و نمایندگان و مدیران کل و ... است و در مرتبه بعدی رعایت عدم تبعیض در تقسیم بودجه و اعتبارات و امتیازات مابین تمامی شهرهای استان چه دور و چه نزدیک است تا عدالت رعایت شود و شهروندان به این آگاهی برسند که امتیازات و امکانات با وجود پایین بودن حجم و کمیت شان اما به شرط عدالت و انصاف در سطح استان تقسیم و تخصیص می شود.
اضافه شود که وقتی از توسعه متوازن صحبت می شود ممکن است که برخی فکرشان صرفا معطوف به توسعه و رشد اقتصادی باشد.
حال آنکه درخت توسعه تنها میوه اش رشد اقتصادی نیست بلکه رشد اجتماعی و فرهنگی از دیگر مواهب توسعه متوازن است و البته این رشد چندگانه می بایست از قوت توازن دیگر یعنی برابری در سطح استان برخوردار باشد تا همگی به یک اندازه از ثمره این درخت و قوت لایموت بهره جویند.
اما سؤال این است که آیا تاکنون این توازن و تعادل در سطح استان به یک اندازه رعایت شده است؟
نگارنده معتقد است که خیر، چرا که اگر رعایت می شد پس نباید شاهد عنفوان فقر و محرومیت در دورترین نقاط استان و شهرهای آن باشیم.
البته بهتر است مسئولان کمی جهادی بیندیشند و از پشت میز تشکیلاتی و اداری خود جدا شوند و مطمئن باشند که کسی در چند ساعت ترک آن صندلی زیبا، جایش را نخواهد گرفت و به سطح شهرستان ها و روستاها بروند تا از نزدیک شاهد این عدم تعادل و توزان باشند.
نمی دانم کدام را مثال بزنم که به دیگری که محروم تر است بر نخورد و حقش ضایع نشود اما بی تردید روستاهای قاین، نهبندان، سربیشه، سرایان، زیرکوه، خضری، طبس گلشن، طبس مسینا، درمیان و ... و بعضا خود بیرجند پتانسیل بسیار بالایی در تهیه فیلم های مستند و دهشت بار فقر و تنگدستی را دارند و در این شرایط این ما هستیم که باید مسئولانه و در کشت و برداشت میوه توسعه همگان را به یک اندازه سهیم بدانیم و باز بدانیم که استان برای همه است و همه مردم استان حق حیاط و برخورداری از شرایط مساوی و عدالت را دارند.
در چنین شرایطی همگی می توانند میوه توسعه را از درخت کارزار و تلاش برای کسب امتیاز و امکانات از مرکز کشور بگیرند تا در به حقیقت رساندن رویای اتوپیا و مدینه فاضله نزدیک و نزدیک تر شوند.
*7559 * 6054