چرا فرزندان شهید نوری به او «مابا» می گفتند؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: وحید، حامد و کوثر[1] هر سه کودک بودند و کوچک، و مادر برای اینکه فرزندانش بدانند که پدر دارند وقتی می خواستند بگویند مامان می گفت بگویید بابا و این کودکان واژه ها را با هم قاطی می کردند و مابا می گفتند و آنقدر علیرضا[2] در خانه حضور نداشت که وقتی برای مرخصی می آمد با او غریبگی می کردند و طوبی بانو[3] مدام برای آنها تکرار می کرد بابا، بابا، بابا و تا به خود می آمدند که بابا نیز مفهوم دارد دوباره علیرضا باید آنها را می گذاشت و می رفت. دفعه آخری که برای مرخصی آمده بود، موقع رفتن به قول بانو پوستش شیشه ای شده بود و انگار صورتش برق می زد که بانویش از او خواست که با فرزندان خردسالشان همراهی اش کنند و علیرضا بی هیچ چانه زدنی پذیرفت.

به اندیمشک که رسیدند در یکی از سوئیت های راه آهن ساکن شدند. بمباران ها شدت یافته بود و به محض رسیدنشان به آنجا صدای بمب افکن های دشمن فضا را پر کرد. علیرضا که یک دست داشت، کوثر را بغل گرفت و از بانو خواست تا سریع بچه ها را به سمت پشت ساختمان بیاورد. آب ها که از آسیاب افتاد، خنده ای کرد و گفت با همه این شرایط حاضری اینجا بمانی؟! و پاسخی از رضایت تحویل گرفت.

مادر همه این مشقات و سختی ها را برای خود و فرزندانش به جان خریده بود، تا آنها خاطراتی از پدر داشته باشند، آخر اینجا که آمده بودند به جای دیدارهای هر سه ـ چهار ماه یک بار، دست کم 15 روز یک بار به خانه سر می زد و آنها را از نزدیک می دید.[4]