ترامپ؛ دشمن مسلمانان، دوست داعش

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «رابرت فیسک» روزنامه نگار و نویسنده مطرح انگلیسی در گزارشی نوشت: روز تحلیف «دونالد ترامپ» به اعتقاد من روز بدی برای مسلمانان بود. سخنان توئیت مانند او در قبال مسلمانان حالت کاملا هالیودی دارد و بسیار خطرناک است. او گفت: «روی زمین را به طور کامل از وجود تروریسم اسلام رادیکال پاک خواهیم کرد.» عبارت «روی زمین» از بخش نخست تورات گرفته شده است. این چنین نیست؟ وی از اسلام رادیکال به عنوان بزرگ ترین تهدید برای ملت خود یاد کرد.

جدای از این حقیقت که ترامپ نمی تواند بدون پی بردن به علت رشد و گسترش اسلام رادیکال، آن را ریشه کن کند (نکته ای که ترامپ نشان داد هیچ علاقه ای به آن ندارد و بدون توجه به این که سخنرانی وی ملی گراترین و خودخواهانه ترین سخنرانی مراسم ادای سوگند در تاریخ آمریکا محسوب می شود)، سخنرانی 20 دقیقه ای وی که به تبلیغ «ترامپیسم» مربوط می شد، به احتمال زیاد بهترین اعلام حمایتی بود که داعش از زمان آغاز سربریدن ها، نابود کردن آثار باستانی و نابود کردن باورهای هم کیشان خود، دریافت کرده است.

او گفت: «زمانی که شما قلب خود را به روی میهن پرستی بگشایید، دیگر جایی برای تبعیض و تعصب باقی نمی ماند. ما رویاهایمان را به واقعیت بدل خواهیم کرد. از مرزهایمان در برابر غارت دیگر کشورها پاسداری خواهیم کرد...»

منظور وی از «غارتگران» چه کسانی می تواند باشد؟ به جز واژه «ریشه کن ساختن»، ترامپ در سخنرانی خود کوچک ترین اشاره ای به خاورمیانه نداشت در حقیقت ترامپ می خواهد «تروریسم برخاسته از اسلام رادیکال» را ریشه کن کند اما هیچ اشاره ای نداشته که این طرح جاه طلبانه چگونه اجرا خواهد شد.

البته ما می توانیم به حدس و گمان متوسل شویم. کافی است به سخنان دیگر روسای جمهور آمریکا در روز تحلیف شان رجوع کنیم. در سال ١٩٥٧ «دوایت آیزنهاور» در سخنرانی خود در این مراسم به آمریکایی ها گفت: «فقط با احترام به آرمان ها و فرهنگ های دیگران می توانیم به برابری تمامی ملل واقعیت بخشیم». «جرج دبلیو بوش» - فردی که تصور می کردیم بدترین جانوری است که آمریکا تاکنون به خود دیده است - نیز در نطق اش در مراسم تحلیف دومین دوره از ریاست جمهور خود گفت که «بهترین صلح در دنیای ما، گسترش آزادی در سراسر جهان است». بوش در سخنان خود حتی به قرآن هم اشاره ای داشت.

جرج بوش در مقایسه با ترامپی که با سخنان تکراری، کلیشه ای، تفرقه انگیز و جنگ طلبانه خود، رجز خوانی می کند؛ در واقع انسانی دوراندیش به نظر می رسد.

البته هیچ کس از ترامپ انتظار نداشت که همچون اوباما که در سخنرانی در مراسم تحلیف خود از «رویکردی جدید» در قبال دنیای اسلام «بر پایه منافع مشترک و احترام متقابل» دم می زد، سخن بگوید. ترامپ در سخنان خود پس از اشاره به اسلام، به سراغ جرم و جنایت، گروه های تبهکار و مواد مخدر رفت - از آنها به عنوان «مصائب آمریکا» نام برد - و افزود که لازم است از مرزهای خود در برابر غارتگران دیگر کشورها حفاظت کنیم.

بسیاری از کشورهای خاورمیانه از جمله عراق و افغانستان نیز که داعش در آنجا علیه ما سربرآورده، می خواهند از مرزهای خود در برابر تجاوزهای آمریکا و مشکلاتی که هواپیماهای بدون سرنشین به بار می آورند، عملیاتی که نیروهای ویژه انجام می دهند و فروش انبوه تسلیحات به کشورهایی که از داعش حمایت می کنند - که بی اختیار نام عربستان سعودی به یاد انسان می آورد - پاسداری کنند؛ البته هیچ شکی وجود ندارد که ترامپ قصد دارد در امور این کشور پادشاهی دخالت کند.

اما این احتمال وجود دارد که هدف ترامپ از عبارت «دفاع از مرزهای کشورهای دیگر و در عین حال خودداری از دفاع از مرزهای خودمان» برای ترساندن حاکمان کشورهای عربی حوزه خلیج فارس باشد که بیش از کشورهای عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، دوستان طبیعی ترامپ محسوب می شوند. ، نزدیک ترین عبارت به این گفته ترامپ که «از امروز به بعد آمریکا در اولویت خواهد بود» سخنی است که کندی در مراسم تحلیف خود گفت که «از امروز مشعل هدایت به نسل تازه ای از مردم آمریکا سپرده شد». با این حال، سخنان ترامپ با سخنان کندی تفاوت های بسیاری داشت. کندی خواستار مبارزه با دشمنان مشترک (خودکامگی، فقر، بیماری و جنگ) شد. ترامپ فقط به فقر در آمریکا اشاره ای داشت و به سه دشمن دیگر، یعنی خودکامگی، بیماری و جنگ هیچ اشاره ای نکرد.

دیگر ملت ها به مردم آمریکا به علت داشتن چنین رئیس جمهوری حسادت نخواهند ورزید؛ فردی که می خواهد به کسانی کمک کند که فکر می کنند - به ویژه از سوی نخبگان و شمار اندکی از ثروتمندان - به حاشیه رانده شده اند؛ گرچه همه ما می دانیم که نخبه گرایی و برخورداری از مواهب، نشانه بارز کابینه جدید ترامپ است. اما از نگاه غیر آمریکایی ها در جهان، «شکوه، شیوایی، نوع دوستی و مهرورزی» در سخنرانی ترامپ در مقام چهل و پنجمین رئیس جمهور آمریکا هیچ جایی از اعراب نداشت. اگر تمامی سخنان ترامپ را پشت سرهم قرار دهیم، هر یک را می توان یک توئیت کامل به شما آورد. آیا این شیوه ای است که این مرد می اندیشد. سخنان وی انسان را به یاد آگهی های تبلیغاتی پس از یک بُرد ورزشی می اندازد: آمریکا پیروزی های خود را از سر خواهد گرفت!

جای تعجب ندارد که از 24 ساعت گذشته سردبیران خبر به سختی تلاش می کنند بهترین جملاتی که ترامپ در سخنرانی خود در مراسم تحلیف بر زبان آورد، شناسایی کنند. زبان شناسان باید متن سخنرانی ترامپ را برای رمزگشایی به یک دستگاه معنا شناسی بسپارند. ما کار خودمان را انجام داده ایم. همه چیز از همین جا و از همین لحظه تغییر خواهد کرد: «مردان و زنان فراموش شده کشور از این پس دیگر فراموش نخواهند شد! زمانی که قلب خود را بر روی میهن پرستی می گشایید، دیگر جایی برای تبعیض و تعصب باقی نمی نماند! هرگز باعث سرخوردگی شما نخواهم شد! رویاهایمان را بازخواهیم یافت! چراغ هدایت همه خواهیم بود! ما باید افکار بزرگ و حتی بزرگ تر داشته باشیم! زمان یاوه گویی سپری شده است! دیگر هرگز نادیده گرفته نخواهید شد! ترامپ حتی فکر می کند که کشورش در آستانه یک هزاره جدید قرار دارد؛ در حالی که 16 سال از آغاز آن می گذرد.

چیزی در این میان ایراد دارد. در حالی که ملل دیگر برای عدالت و رعایت حقوق بشر یعنی دو مقوله ای که ترامپ آن ها را کاملا نادیده گرفت ارزش قائلند، آیا آمریکا  برای آنها وجود خارجی دارد یا خیر؟ آیا جنگ با تروریسم اسلام رادیکال تنها جنگی است که آمریکا به آن فکر می کند؟ و اگر وی در این جنگ خاص به طور کامل پیروز شود، با مسلمانان آمریکا چه برخوردی خواهد شد؟

اما اگر این گونه نشود... رسانه های جهان به واسطه شک دموکراتیک خود با این انسان پست برخورد ناخوشایندی نخواهند داشت. سیاستمداران در دیدار با ترامپ از کینه توزی های وی لب به شکایت خواهند گشود («مایکل گاو» وزیر مشاور در امور قضایی انگلیس فردی بود که چند روز پیش این رویه را در پیش گرفت) و «ترزا می» نخست وزیر انگلیس نیز به ما نشان داده است که چگونه برای جلب دوستی آمریکا از جانبداری خود از ملت فلسطین دست بر می دارد. حکام عرب در میان چاپلوسان و مریدان جدید ترامپ قرار خواهند گرفت. اسرائیل هم از هیچ بابت نباید نگران باشد.

در اینجا بهترین کاری که می توانم انجام دهم این است که از «یوری اونری» نویسنده چپ گرا و سنت شکن اسرائیل نقل قول کنم که چند ساعت پیش از آغاز مراسم ادای سوگند ترامپ گفت که وی رئیس جمهوری سرگرم کننده ای خواهد بود. اما سوال اینجاست که آیا ما نیاز داریم که رئیس جمهور قدرتمندترین کشور جهان یک «فرد سرگرم کننده» باشد؟ یا فرد خودشیفته بیش از حد مغرور؟ یا فردی که هیچ چیز نمی داند و فکر می کند که می تواند تمامی مشکلات را حل کند؟