روسیه در سه حوزه کلیدی - کارزار نظامی علیه اوکراین، طرح‌هایش در خاورمیانه و جنگ جهانی روایت‌هایش با کشورهای غربی - از یک درگیری طولانی سود می‌برد.
به گزارش جماران، نیویورک تایمز در گزارشی به بررسی رویکرد فدراسیون روسیه نسبت به جنگ غزه پرداخته و می نویسد:
همانطور که اسرائیل و حماس وارد جنگی همه جانبه می شوند، روسیه بیشتر از آن که یک بازیگر اصلی باشد، نقش آفرینی کرده است. علیرغم برخی گمانه زنی ها و خبرسازی های اولیه، هیچ مدرکی مبنی بر کمک یا حمایت مستقیم مسکو از حماس در حمله 7 اکتبر به سرزمین های اشغالی وجود ندارد. از نظر دیپلماتیک نیز، کرملین در این معادله از اهمیت ناچیزی برخوردار بوده و قادر به کاهش تنش های رو به تشدید نیست. هفته گذشته سیاست روسیه در قبال این تنش نمایان شد.
در حالی که جو بایدن ، رئیس جمهور آمریکا به عنوان بخشی از شاتل دیپلماسی فشرده ایالات متحده در سراسر خاورمیانه به سرزمین های اشغالی سفر کرد، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه - که تا آن زمان هم هیچ تماسی با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل برای ابراز همدردی نگرفته بود - راهی پکن شد. در سازمان ملل، مقامات روسی از تلفات غیرنظامیان جنگ ابراز تاسف و بر لزوم برقراری آتش بس بشردوستانه تاکید کردند. اما این هم چیزی بیش از یک نمایش نبود.
مسکو با نداشتن اهرم فشار بر طرف‌های درگیر، نمی‌تواند ترتیب آزادی گروگان‌های حماس یا تشکیل گذرگاه های بشردوستانه امن را بدهد، چه رسد به توقف درگیری‌ها. با این حال، روسیه علیرغم نفوذ محدود خود، به عنوان یکی از ذینفعان اصلی جنگ در حال ظهور است.
مسکو با کمترین تلاش، از مزایای هرج و مرج منطقه ای بهره می برد که اسرائیلی ها و فلسطینی ها را با ویرانی تهدید می کند. روسیه در سه حوزه کلیدی - کارزار نظامی علیه اوکراین، طرح‌هایش در خاورمیانه و جنگ جهانی روایت‌هایش با کشورهای غربی - از یک درگیری طولانی سود می‌برد.
آقای پوتین بدون انجام کار زیادی به آنچه می خواهد می رسد. اول و مهمتر از همه، حوادث غزه توجه سیاستگذاران و افکار عمومی غربی را از جنگ در اوکراین منحرف می کند. اوکراین در حال مبارزه با یک ضد حمله کوبنده در حالی که بمباران بی امان روسیه را تحمل می کند، باید سهم خود از فضای رسانه ای بین المللی را با جنگ غزه به اشتراک بگذارد.
ترس از اینکه جوامع غربی از تداوم جنگ اوکراین خسته شوند پیش از حمله حماس به سرزمین های اشغالی در 7 اکتبر هم بسیار واقعی بود و حالا این فضا تشدید هم خواهد شد. رای روسیه، این می تواند مهلتی برای بررسی و تداوم حملاتش علیه اوکراین باشد . در حالی که هفته گذشته همه نگاه ها به غزه بود، حمله موشکی مرگبار روسیه به شهر زاپوریژژیا اوکراین مورد توجه چندانی قرار نگرفت.
همزمان که توجه رسانه ها به جنگ اوکراین کم شده ، مهمات در اختیار اوکراین نیز کم است. آقای بایدن قول داده است که ایالات متحده می تواند از نیازهای امنیتی اسرائیل و اوکراین حمایت کند و از کنگره 105 میلیارد دلار بودجه اضطراری برای پوشش آنها می خواهد. اما اسرائیل ممکن است در نهایت به تسلیحاتی نیاز داشته باشد که اکنون در اوکراین کم است، از جمله پهپادهای مسلح و گلوله های توپخانه.
روسیه که در یک جنگ فرسایشی خود ساخته گرفتار شده ، باید از ظهور یک درگیری جدید و تقاضا تسلیحاتی از سوی بازیگر دیگری از ایالات متحده لذت ببرد و قدرت دشمنانش را تخلیه کند.
علاوه بر این، جنگ در غزه تلاش‌های دولت بایدن برای عادی‌سازی روابط بین اسرائیل و عربستان سعودی را به تعویق می‌اندازد - اگر نگوییم از مسیر خارج می‌شود- . حتی قبل از این ماه، واشنگتن وظیفه مهمی را بر عهده داشت که خواسته‌های متفاوت طرف‌ها را در رابطه با تضمین‌های امنیتی از ایالات متحده، برنامه هسته‌ای غیرنظامی عربستان سعودی و سرنوشت فلسطینیان به هم نزدیک کند . چرخه جدید خشونت آن ابتکار عمل را به کلی تهدید می کند. این امر باعث خوشحالی مقامات مسکو می‌شود که همیشه به توافق‌نامه ابراهیم، مجموعه‌ای از معاملات بین اسرائیل و چندین کشور عربی که در سال 2020 منعقد شد و راه را برای روند عادی‌سازی عربستان سعودی هموار کرد، به‌عنوان یک پروژه آمریکایی که روسیه را به حاشیه می‌برد، می‌نگرند. البته شکننده شدن این طرح آمریکا صرفا باعث خوشحالی بی نتیجه روس ها نمی شود بلکه دستاوردهایی هم برای مسکو دارد. مسکو طرح های خاص خود را برای همکاری هسته ای با عربستان سعودی دارد .
اما بزرگترین دستاورد روسیه ممکن است در دادگاه افکار جهانی حاصل شود. در پیام مسکو در مورد مناقشه - کرملین از تروریستی خواندن حمله حماس به اسرائیل پرهیز شده و تشدید تنش را به خاطر اشتباهات سیاسی غرب می داند. این موضع گیری با افکار و احساسات عمومی در خاورمیانه همسو است . فراخوانی برای حمایت از همه غیرنظامیان، نشانه طرفداری از موضع فلسطین در این جنگ است. رسانه‌های روسیه، نمایش درد و رنج فلسطینیان در غزه را در کانون توجه قرار داده و مقامات روسی نگرانی‌های بشردوستانه در مورد وضعیت در غزه را دائما تکرار می کنند. آنها همزمان از هرگونه انتقاد مستقیم از حماس اجتناب می‌کنند. تمایل مسکو به آرمان فلسطین چیز جدیدی نیست، اما اکنون کرملین در مورد آن مواضع آشکارتری می گیرد.
با این حال، آرزوهای روسیه فراتر از خاورمیانه است. روسیه جنگ خود علیه اوکراین را به عنوان یک مبارزه «ضد استعماری» برای پایان دادن به سلطه جهانی غرب - با استفاده از نارضایتی های که در سراسر جهان در مورد استکبار و ریاکاری غرب مطرح می شود، در نظر گرفته است. واکنش کرملین به جنگ غزه یعنی فاصله انداختن بین خود و موضع صریح واشنگتن برای حمایت از اسرائیل، برای بهره برداری بیشتر از این احساسات طراحی شده است.
برای روسیه، افزایش ناامیدی از غرب و حتی جذب هواداران جدید برای ایده به چالش کشیدن نظم جهانی، دستاوردهایی است که ارزش ناراحت کردن اسرائیل را دارد. اگر هم این موضع تنش و سر و صدایی در اروپا به راه بیندازد که چه بهتر.
در سازمان ملل، مسکو خواستار برگزاری یک جلسه اضطراری در مورد حمله به بیمارستانی در غزه شد - هرگز مهم نیست که 20 ماه را صرف بمباران ساختمان های مسکونی و زیرساخت های غیرنظامی در اوکراین کرده است. - با این حال، در کشورهایی که از خشم و ناراحتی نسبت به اقدامات نظامی اسرائیل در غزه لبریز شده اند، انتقاد روسیه به خوبی به رویکردهای از پیش تعیین شده درباره اسرائیل و حامیان غربی آن کمک می کند.
در میان قبیله ای شدن درد – وجود استانداردهای دو گانه - ، شکاف بین کشورهای در حال توسعه و غرب در حال گسترش است . روسیه فرصت تعمیق بیشتر شکاف را از دست نخواهد داد. مقامات غربی با حمایت از اوکراین در 600 روز گذشته و ایستادن در کنار اسرائیل در این روزهای اخیر ، سعی کرده اند بقیه جهان را متقاعد کنند که نظم جهانی ارزش های دموکراتیک در خطر است.
اما در حالی که اسرائیل و حماس در گردباد خشونت فرو می‌روند، غرب تا پیروزی در نبرد روایت‌ها فاصله زیادی دارد. جنگ اوکراین به حاشیه رفته است. دیپلماسی تحت رهبری ایالات متحده در خاورمیانه به هم ریخته است. غرب و سایر کشورهای منطقه به سرعت در مسیر عدم درک متقابل از یکدیگر حرکت می کنند. در این وضعیت، روسیه تمام تلاش خود را برای به دست آوردن دستاوردها به کار خواهد گرفت.
