'سیل' امسال به 'سین' هشتم سفره نوروزی ایرانیان تبدیل شد، حتی آنها که در گلستان، فارس، لرستان و خوزستان نبودند هم با درک درد و رنج هموطنان درگیر سیل و باران های سیل آسا از این بلای طبیعی به صورت غیرمستقیم صدمه دیدند. سیل تمام بخش های خبری را به خود اختصاص داد، مدیران سراسر کشور با نگرانی اخبار را دنبال کردند و تمهیدات لازم را اندیشیدند.
سیل در چند روز توانست همه توجهات را به خودش جلب کند و خسارت های بسیاری را به جا گذاشت، اما چرا سالهاست به یک سیل آرام و خرنده که بیخ گوش مان رخ می دهد توجهی نمی کنیم؟ به جز خسارت های جانی که هرگز جبران پذیر نیست، خانه ها و جاده ها و پل هایی که توسط سیل در فروردین 98 ویران شد، انشالله با مساعدت دولت و همت مردم از نو ساخته خواهند شد و چه بسا بسیار بهتر و با کیفیت تر از قبل. اما آیا تضمینی وجود دارد که خسارت های ناشی از «سیل زباله» را هم بشود جبران کرد؟
خاکی که آلوده شده و دیگر نمی توان روی آن کشاورزی کرد و سفره های زیر زمینی آغشته شده به مواد سمی و شیرابه های به شدت آلوده را چطور می توان به روز اول برگرداند؟
چند دهه پیش شعار «شهر ما، خانه ما» با این نیت همگانی شد که بتوان بعد از چندسال اثرات آن را در جامعه به چشم دید اما چرا هنوز محیط زیستمان را با زباله بد نما می کنیم؟ چرا وقتی به مسافرت می رویم به جای گل و سبزه، کیسه های پلاستیکی تمام دشت ها را پوشانده است؟ چرا با وجود تلاش رفتگران طبیعت، ماموران شهرداری و علاقمندان به طبیعت هنوز «زباله» به عنوان یک معضل کلیدی شناخته می شود؟
پاسخ به این پرسش ها به طور حتم ریشه هایی در علوم مختلف از جامعه شناسی تا اقتصاد و مباحث فرهنگی دارد اما با علم به این اتفاقات 'چه باید کرد؟'
وقتی همه از شرایط موجود گله می کنند باید کسانی را تحسین کرد که می گویند:«من برای بهتر شدن این شرایط چکار می توانم بکنم؟»
نهادهای دولتی به دلیل معضلات و مشکلات بسیار زیاد و البته فقدان نیرو، بودجه و امکانات، به تنهایی قادر به حل مشکل زباله نیستند و لازم است همه شهروندان با درک اهمیت و جایگاه موضوع «مسئولیت اجتماعی» در قبال شهر و محله ای که در آن زندگی می کنند آستین بالا بزنند و به یاری محیط زیست و شهرداری ها بیایند.
یکی از بزرگترین هزینه های تحمیلی برای شهرداری ها «حمل و نقل» زباله و پسماندهای تولیدی شهروندان است، کاستن از این هزینه باعث می شود که امکان توجه به مبلمان شهری، توسعه حمل و نقل شهری، زیباسازی و گسترش فضای سبز میسر شود، این امر نیز با کاستن از حجم زباله تولیدی، تفکیک از مبدا و آموزش امکانپذیر است.
اگر انتظار زیستن در شهرها و روستاهای پاک را داریم باید به عنوان مسئولیت اجتماعی بپرسیم «برای بهتر شدن این محیط زیستم چه می توانم انجام دهم؟». تلاش برای مدیریت زباله های تولیدی یکی از گام های سبزی است که همه ما باید به صورت جدی برداریم.
**ایرج حشمتی مدیرکل حفاظت محیط زیست استان اصفهان
انتهای پیام سیل در چند روز توانست همه توجهات را به خودش جلب کند و خسارت های بسیاری را به جا گذاشت، اما چرا سالهاست به یک سیل آرام و خرنده که بیخ گوش مان رخ می دهد توجهی نمی کنیم؟ به جز خسارت های جانی که هرگز جبران پذیر نیست، خانه ها و جاده ها و پل هایی که توسط سیل در فروردین 98 ویران شد، انشالله با مساعدت دولت و همت مردم از نو ساخته خواهند شد و چه بسا بسیار بهتر و با کیفیت تر از قبل. اما آیا تضمینی وجود دارد که خسارت های ناشی از «سیل زباله» را هم بشود جبران کرد؟
خاکی که آلوده شده و دیگر نمی توان روی آن کشاورزی کرد و سفره های زیر زمینی آغشته شده به مواد سمی و شیرابه های به شدت آلوده را چطور می توان به روز اول برگرداند؟
چند دهه پیش شعار «شهر ما، خانه ما» با این نیت همگانی شد که بتوان بعد از چندسال اثرات آن را در جامعه به چشم دید اما چرا هنوز محیط زیستمان را با زباله بد نما می کنیم؟ چرا وقتی به مسافرت می رویم به جای گل و سبزه، کیسه های پلاستیکی تمام دشت ها را پوشانده است؟ چرا با وجود تلاش رفتگران طبیعت، ماموران شهرداری و علاقمندان به طبیعت هنوز «زباله» به عنوان یک معضل کلیدی شناخته می شود؟
پاسخ به این پرسش ها به طور حتم ریشه هایی در علوم مختلف از جامعه شناسی تا اقتصاد و مباحث فرهنگی دارد اما با علم به این اتفاقات 'چه باید کرد؟'
وقتی همه از شرایط موجود گله می کنند باید کسانی را تحسین کرد که می گویند:«من برای بهتر شدن این شرایط چکار می توانم بکنم؟»
نهادهای دولتی به دلیل معضلات و مشکلات بسیار زیاد و البته فقدان نیرو، بودجه و امکانات، به تنهایی قادر به حل مشکل زباله نیستند و لازم است همه شهروندان با درک اهمیت و جایگاه موضوع «مسئولیت اجتماعی» در قبال شهر و محله ای که در آن زندگی می کنند آستین بالا بزنند و به یاری محیط زیست و شهرداری ها بیایند.
یکی از بزرگترین هزینه های تحمیلی برای شهرداری ها «حمل و نقل» زباله و پسماندهای تولیدی شهروندان است، کاستن از این هزینه باعث می شود که امکان توجه به مبلمان شهری، توسعه حمل و نقل شهری، زیباسازی و گسترش فضای سبز میسر شود، این امر نیز با کاستن از حجم زباله تولیدی، تفکیک از مبدا و آموزش امکانپذیر است.
اگر انتظار زیستن در شهرها و روستاهای پاک را داریم باید به عنوان مسئولیت اجتماعی بپرسیم «برای بهتر شدن این محیط زیستم چه می توانم انجام دهم؟». تلاش برای مدیریت زباله های تولیدی یکی از گام های سبزی است که همه ما باید به صورت جدی برداریم.
**ایرج حشمتی مدیرکل حفاظت محیط زیست استان اصفهان
کپی شد
