جماران - سجاد انتظاری: آواربرداری ساختمان پلاسکو پس از 9 روز، جمعه گذشته به اتمام رسید.
به گزارش جماران، روز گذشته نیز رئیس جمهوری هیأتی ویژه را مأمور بررسی ملی حادثه پلاسکو کرد و از این هیأت خواست تا ظرف دو ماه گزارش خود را ارائه دهند.
این در حالی است که در خصوص مقصرین، میزان خسارات وارده و... نکات مهم فراوانی وجود دارد که قابل بررسی و تحقیق است.
در همین زمینه، یکی از کسبه ساختمان پلاسکو که صاحب دو باب مغازه در این مرکز تجاری بود، در گفت و گو با جماران، خسارت وارد شده بر مغازه خود را طبق برآوردهای اولیه یک میلیارد و چهارصد میلیون تومان اعلام می کند و ضمن بی اطلاعی از خسارت وارده به سایر کسبه این ساختمان می گوید: عموما انبارهای مغازه داران پلاسکو خارج از این ساختمان بوده و افرادی که مغازه های آنها در پلاسکو طعمه حریق و در طول سه دقیقه به کوهی از خاکستر تبدیل شده اموالی که در انبارها داشتند را دارند و می توانند با آنها به کسب خود در جای دیگر ادامه دهند.
سعید نوراللهی در ادامه می گوید: جاهایی که به عنوان جایگزین پلاسکو به کسبه آن معرفی شده به دلیل دور بودن از هسته مرکزی شهر و دور بودن از این ساختمان ضعیف هستند و نمی توانند جایگزین های مناسبی برای آن باشند و از طرف دیگر به دلیل نزدیک بودن به بازار شب عید فرصت کافی برای آماده سازی این مغازه ها وجود ندارد؛ به همین دلیل این افراد بازار شب عید را از دست داده اند. بنابر این مغازه هایی که قول تحویل آنها در یکی دو روز آینده را به کسبه پلاسکو داده اند درد زیادی از آنها درمان نمی کند.
وی در مورد وضعیت بیمه مغازه ها نیز اظهار کرد: پس از اسکان موقت و جا به جایی مغازه ها کسانی که می توانند به روی پا ایستادن مجدد پلاسکو کمک کنند، از جمله شرکت های بیمه ای، به صحنه بیایند. البته یکی از نکات تلخ این حادثه این است که تنها یک سوم مغازه های ساختمان بیمه بودند و دو سوم دیگر فاقد بیمه هستند که این امر پرداخت خسارت به آنها را دچار مشکل اساسی می کند.
نوراللهی افزود: این مشکل زمانی پیچیده تر می شود که متوجه شدیم اکثر واحدهای ساختمان پلاسکو اجاره ای بوده و به دلیل اینکه بر اساس قانون اجاره دادن ملک سرقفلی ممنوع است آنها حتی اجاره نامه ای در دست ندارند که به کمک آن بتوانند ثابت کنند که در پلاسکو مشغول به کار بوده اند؛ تنها شاهد آنها برای ثابت کردن این موضوع شهادت شاهدان و فاکتورهای خرید آنها است. بر این اساس اگر قرار باشد تسهیلاتی نظیر وام سیصد میلیونی به این واحدها پرداخت شود آن را به صاحب مغازه و یا صاحب جواز (که همان صاحب مغازه است) می دهند و دست کسبه و کسانی که در این مغازه ها کار می کردند از این تسهیلات نیز کوتاه می ماند.
وی یادآور شد: روی دیگر این قضیه کارگرانی است که در این ساختمان برای به دست آوردن روزی خود و خانواده شان کار می کردند و حالا کار خود را از دست داده اند که اعلام شده به کسانی که از اتحادیه نامه بیاورند - چه بیمه داشته باشند و چه نداشته باشند - چهار ماه بیمه بیکاری پرداخت می شود؛ که باید تا اول ماه منتظر بود و دید به کسانی که نام آنها نوشته شده این پول پرداخت می شود یا خیر.
پس از این حرف ها سعید نوراللهی چند انتقاد را در قالب سؤال مطرح کرد و گفت: «سؤالی که برای من وجود دارد این است که چرا علی رغم اینکه گفته می شود 30 مرتبه به هیأت مدیره اخطار دادند هیأت مدیره پاسخگو نیست و 72 ساعت صدا و سیما می گفت کسبه مقصر هستند؟ مگر من به موقع پول شارژ را پرداخت نکردم؟ مگر من خبر دارم کپسول آتش نشانی آنجا فرمالیته است یا در لوله آتش نشانی آب نیست؟ فرض می گیریم که من کوتاهی کردم، چرا شهرداری که اگر مغازه ای عوارض پرداخت نکند آن را پلمپ می کند وقتی به ساختمانی این میزان اخطار داده آن را پلمپ نکرده است؟ اگر ساختمان زمانی پایین می آمد که زن و بچه مردم در آن بودند باز هم کسبه باید پاسخ می دادند؟»
او با تأکید بر اینکه توجیهاتی که می آورند بیشتر از خود حادثه آنها را عصبانی و ناراحت می کند، تصریح کرد: «بالغ بر ششصد واحد در آنجا بود که هر کدام حداقل یک و نیم میلیون تومان پول شارژ پرداخت می کردیم و هر پولی از من خواستند پرداخت کردم و حالا هیأت مدیره ساختمان، بنیاد مستضعفان و شهرداری هیچ کدام مقصر نیستند و کسبه مقصر هستند؟ چرا شهرداری علاء الدین را تخریب کرد و اینجا را تخریب نکرد؟ مگر می شود در حادثه ای به این عظمت هیچ کس پاسخگو نباشد و کسی بازداشت نشود و حتی کسی استعفا ندهد؟ یعنی حتی نباید به کسی شک کرد؟»
وی ادامه داد: همه از هیأت مدیره ساختمان گرفته تا شهرداری و بنیاد مستضعفان به سهم خود مقصر هستند. اولین مقصر بنیاد مستضفان است چون صاحب آن ملک است و هیأت مدیره زیر نظر بنیاد مستضعفان کار می کند. بنیاد مستضعفان چطور از هر معامله 16 درصد پول می گیرد ولی الآن برای هزینه ساختمان هیچ کاری نمی کند؟ حتی آسانسورهای آن ساختمان را تعمیر نمی کردند. اولین مقصر بنیاد مستضعفان، دوم شهرداری و سوم هیأت مدیره ساختمان است؛ یعنی هر سه باید پاسخگو باشند ولی متأسفانه حتی هیچ توضیحی از کسی نخواستند.
او با تأکید بر اینکه تنها کسی که این میان فدا شد آتشنشان بود، به ذکر دیده های خود از روز حادثه پرداخت و گفت: «وقتی که من رفتم مدارکم را بیرون بیاورم دیدم که نه امکانات داشتند و نه به صورت علمی می دانستند که باید چه کاری انجام دهند. بنده های خدا جلوی مغازه من نشسته بودند و آش و نان می خوردند و می گفتند اطفاء حریق تمام شد. در صورتی که از یک جای دیگر آتش بیرون زد. فقط کسانی که رفتند زحمت کشیدند وگرنه خود آتشنشانی زیر سؤال است. دارایی من از بین رفت ولی فدای یک تار موی جوانانی که آن زیر ماندند؛ ولی از نظر علمی و امکانات خیلی ضعیف هستند. آتش یک ساختمان بعد از هشت روز خاموش شد، اگر تهران زلزله بیاید چه اتفاقی رخ می دهد؟»
نوراللهی سپس دلخوری خود را از کارشناسی که در صدا و سیما می گوید 40 درصد واحدهای پلاسکو تولیدی و پخش و 60 درصد آنها کارگاه خیاطی بودند را به زبان می آورد و معتقد است کسی که این حرف را می زند چهل سال پیش به پلاسکو آمده و از وضعیت جدید پلاسکو هیچ خبری ندارد. در آن ساختمان تولیدی نداریم و همه اجناس جای دیگر تولید و آنجا پخش می شد.
اما در پایان مجددا با اشاره به اینکه هیچ مدرکی ندارند که ثابت کند کسبه پلاسکو مغازه های خود را اجاره کرده بودند گفت و گو با این جملات او به پایان رسید: «الآن هنوز تکلیف مستأجر و مالک معلوم نیست؛ برای چه کسی می خواهید کار انجام دهید؟ پول من از بین رفته و هیچ مدرکی هم ندارم و فقط شاهد و فاکتور خیاطم را دارم که من آنجا مغازه داشتم ولی حتی یک برگه که ثابت کند به قول آنها مباشر و به قول خودم مستأجر باشم ندارم. واسطه ای که این قراردادها را می نویسد هیچ برگه ای به مستأجر نمی دهد برای اینکه برای آنها مشکل ساز نشود. چون این قضیه خیلی پیچیده است فکر نمی کنم جمع کردن آن به زودی به جایی برسد.»
