اول اردیبهشت ماه جلالی/بلبل گوینده بر منابر قضبان
بر گُل سرخ از نم اوفتاده لعالی/همچو عرق بر عذار شاهد غضبان
سعدی، این پیر دنیا دیدهٔ نکته سنج حکیم و این ظریفِ گلستان ساز بوستان آفرین، در کنار هنر بی همتای خود در به خدمت گرفتن کلمات و مفاهیم با چاشنی تجربه‌ای گرانبها از سفر، معلمی است واقع نگر و پند آموز که درس عشق را در کشاکش روزگار، آنچنان تدریس نموده که هنوز پس از گذشت قرن ها، فریاد می‌کشد که « عاشقم بر همه عالم که همه عالَم از اوست.»
گلستان سعدی، کتاب حکمت است و من بدون شک اگر قدرتی برای تصمیم گیری در نظام آموزشی داشتم، تدریس گلستان را در مدارس ایران، دوباره به سبک مکتب خانه‌های قدیم، ترویج می‌کردم که این اثر، کتاب زندگی است.
بمانَد سالها این نظم و ترتیب/ ز ما هر ذره خاک افتاده جایی
غرض نقشی است کز ما باز مانَد/که هستی را نمی‌بینم بقایی
مگر صاحبدلی از روی رحمت/ کند بر حال درویشان دعایی
ابومحمد مصلح‌الدین، مشهور به سعدی شیرازی، شاعر و حکایت‌نویس فارسی‌زبان شیرازی و یکی از «سه پیامبر ملک سخن» در کنار فردوسی و انوری است، درباره نام و نام پدر شاعر و هم چنین تاریخ تولد سعدی اختلاف‌نظر وجود دارد، اما به قول محققان تاریخ‌نگار، سال تولد او باید بین ۵۷۷ تا ۶۰۱ هجری قمری باشد.
