در حالی که از اکران «تایتانیک» ۲۰ سال می‌گذرد، جیمز کامرون کارگردان این فیلم برای نخستین بار به سوالی که برای خیلی از علاقه‌مندان فیلم وجود دارد، پاسخ گفت.
به گزارش جی پلاس، جیمز کامرون سازنده فیلم پرفروش «تایتانیک» سرانجام به این سوال پاسخ گفت که چرا در آخرین صحنه فیلم، رز تلاش نمی‌کند تا به جک روی دری که در آب شناور بود، جایی بدهد؟
کامرون با پاسخ به این پرسش دل برخی از مخاطبان را هم به درد آورد.
وی در گفتگویی با ونیتی فر، در پاسخ به این که چرا رز جایی برای جک روی درب شناور در آب باز نکرد؟ گفت: جواب خیلی ساده و در صفحه ۱۴۷ فیلمنامه نوشته شده است. آنجا ذکر شده جک می‌میرد... همین.
کامرون افزود: این خیلی ابلهانه است که حالا بعد از ۲۰ سال بیاییم بنشینیم در این باره حرف بزنیم.
سازنده «تایتانیک» گفت: اما در عین حال این نشان دهنده این است که جک آنقدر برای مخاطبان عزیز بود که دیدن مرگ او این همه آنها را اذیت کرده است.
وی افزود: اگر او زنده می‌ماند، فیلم بی‌معنی می‌شد... این فیلم درباره مرگ و جدایی است؛ او باید می‌مرد. حالا چه این طور، چه با افتادن یکی از دودکش‌های بزرگ کشتی روی او. جک باید می‌رفت. این هنر است، اتفاق‌ها باید به دلیل هنری رخ دهد، نه برای دلایل فیزیکی.
کامرون که در عین حال به عنوان فردی اهل صحت علمی شناخته شده است، از نظر فیزیکی نیز از خودش و فیلمش دفاع کرد و گفت: من با یک تکه چوب روی آب بودم و دو روز افرادی را روی آن امتحان کردم و دیدیم در چنان شرایطی تنها آن تکه چوب می‌تواند از یک نفر حمایت کند و این به معنی آن است که رز در غیر این صورت نمی‌توانست در آب ۲۸ درجه زیر صفر به مدت سه ساعت باقی بماند تا کشتی نجات بتواند به او برسد.
نتیجه گیری کامرون در نهایت چنین بود: ما خیلی خیلی دقیق سعی کردیم آنچه را در فیلم می‌بینید در بیاوریم. آن زمان -همان طور که حالا- باورمان این بود که تنها یک نفر می‌توانست در آن شرایط زنده بماند.
البته این نخستین بار نیست که کامرون این بحث را تقریبا رها کرده است. در سال ۲۰۱۲ که گروهی خواسته بودند ثابت کنند برای هر دو شخصیت فیلم روی درب جا بود، او سعی کرد نشان دهد که این امکان پذیر نبود. البته این بار او جبهه متفاوتی گرفت و بر این نکته تکیه کرد که از نظر داستانی جک باید می‌رفت.
بنابراین نتیجه‌ای که از همه این حرف‌ها گرفته می‌شود این است که جک باید می‌مرد تا هواداران فیلم، به عنوان یک فیلم کلاسیک، هنوز بعد از ۲۰ سال برای از دست رفتن او غصه‌دار باشند.
