در این مطلب آمده است :دوچرخه مهم‌ترین وسیله حمل‌ونقل پاک شهری است که مزایای متعدد اقتصادی و زیست‌محیطی دارد اما در شهرهای کشور ما همزمان با گسترش نقش وسایل نقلیه موتوری و تبعات منفی‌ای که برای محیط‌زیست دارند، استفاده از وسایل نقلیه پاک غیرموتوری کاهش یافته است.
شهر تهران نظیر بیشتر کلانشهرهای بزرگ در حال توسعه جهان، با مشکلات ترافیکی و حمل‌ونقلی به‌عنوان یک زیرساخت شهری دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ در حالی که در این شهر، مُدهای حمل‌ونقل پایدار شهری همچون پیاده‌روی و
دوچرخه‌سواری که می‌توانند نقش مؤثری در این زمینه ایفا کنند، هم‌اکنون جایگاه قابل‌توجهی در سهم از سفر ندارند.
این در شرایطی‌است که دوچرخه بین ساکنان شهر تهران وجهه مثبتی دارد و اولویت‌های تصمیم‌گیری باید در جهت رفع موانع و افزایش مشوق‌ها برای پذیرش عملی استفاده از آن به‌عنوان یک وسیله حمل‌ونقل سوق یابد.
از بین عوامل روان‌شناختی تشکیل‌دهنده رفتار دوچرخه‌سواری، «سلامت» مهم‌ترین مؤلفه است؛ بدین معنی که افراد برای اهمیت‌دادن به سلامت شهروندی خود، بین سایر وسایل حمل‌ونقلی نظر مساعدتری نسبت به دوچرخه در قالب یک مد حمل‌ونقلی دارند و این وسیله در کانون توجهات سلامت‌محور قراردارد.
دوچرخه‌سواری از منظری دیگر، یکی از ورزش‌هایی‌است که دسترسی به آن آسان است و می‌تواند جایگزین مناسبی برای استفاده ممتد از خودرو باشد؛ ضمن اینکه استفاده از دوچرخه موجب کاهش آلودگی هوا (با توجه به عدم‌مصرف سوخت) می‌شود.
دوچرخه‌سواری یک تمرین و ورزش هوازی‌است که به استقامت قلب و عروق، کمک می‌کند.
این ورزش، یک فعالیت منظم است که می‌تواند تأثیر بسزایی در تناسب قسمت بالای پا و مچ پا داشته باشد و به تقویت ماهیچه‌های اطراف زانو و پشت ران، مفاصل زردپی، ماهیچه‌های چهارسر ران و همسترینگ کمک می‌کند.
همچنین در مطالعات نظری، عموما دوچرخه بین شیوه‌های حمل‌ونقل پایدار شهری، از اولویت بالایی در شهرها برخوردار است؛ با این حال زمینه شکل‌گیری تجربه موفق برنامه‌ها و طرح‌های دوچرخه‌سواری در شهرها و به‌ویژه کلانشهرها، نیازمند تمهیدات و برنامه‌ریزی‌های دقیق و میان‌مدت و با رویکردی فراتر از ابزارهای مهندسی حمل‌ونقل است.
این موضوع در تحقیقات تجربی محدود صورت‌گرفته داخلی نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
تجارب اولیه ناموفق شهر تهران و فاصله موجود سطح و دلایل استفاده از دوچرخه در سایر شهرها و کلانشهرهای ایران نسبت به کشورهای پیشرو غربی همانند هلند، دانمارک و آلمان و کوشش‌های مجدد و موفق کشورهای آمریکای شمالی، الزامات مطالعات جدی‌تری را درخصوص شناسایی علل جذابیت و موانع پیش رو با هدف ارتقای سطح دوچرخه‌سواری در شهرهای کشور مطالبه می‌کند.
بیشترین خلأ در این فضا مربوط به تهران با انبوهی تردد روزانه است که باید برای آن فکری نو و بدیع شود.
روزنامه همشهری
تهرام/1735**1625
انتهای پیام شهر تهران نظیر بیشتر کلانشهرهای بزرگ در حال توسعه جهان، با مشکلات ترافیکی و حمل‌ونقلی به‌عنوان یک زیرساخت شهری دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ در حالی که در این شهر، مُدهای حمل‌ونقل پایدار شهری همچون پیاده‌روی و
دوچرخه‌سواری که می‌توانند نقش مؤثری در این زمینه ایفا کنند، هم‌اکنون جایگاه قابل‌توجهی در سهم از سفر ندارند.
این در شرایطی‌است که دوچرخه بین ساکنان شهر تهران وجهه مثبتی دارد و اولویت‌های تصمیم‌گیری باید در جهت رفع موانع و افزایش مشوق‌ها برای پذیرش عملی استفاده از آن به‌عنوان یک وسیله حمل‌ونقل سوق یابد.
از بین عوامل روان‌شناختی تشکیل‌دهنده رفتار دوچرخه‌سواری، «سلامت» مهم‌ترین مؤلفه است؛ بدین معنی که افراد برای اهمیت‌دادن به سلامت شهروندی خود، بین سایر وسایل حمل‌ونقلی نظر مساعدتری نسبت به دوچرخه در قالب یک مد حمل‌ونقلی دارند و این وسیله در کانون توجهات سلامت‌محور قراردارد.
دوچرخه‌سواری از منظری دیگر، یکی از ورزش‌هایی‌است که دسترسی به آن آسان است و می‌تواند جایگزین مناسبی برای استفاده ممتد از خودرو باشد؛ ضمن اینکه استفاده از دوچرخه موجب کاهش آلودگی هوا (با توجه به عدم‌مصرف سوخت) می‌شود.
دوچرخه‌سواری یک تمرین و ورزش هوازی‌است که به استقامت قلب و عروق، کمک می‌کند.
این ورزش، یک فعالیت منظم است که می‌تواند تأثیر بسزایی در تناسب قسمت بالای پا و مچ پا داشته باشد و به تقویت ماهیچه‌های اطراف زانو و پشت ران، مفاصل زردپی، ماهیچه‌های چهارسر ران و همسترینگ کمک می‌کند.
همچنین در مطالعات نظری، عموما دوچرخه بین شیوه‌های حمل‌ونقل پایدار شهری، از اولویت بالایی در شهرها برخوردار است؛ با این حال زمینه شکل‌گیری تجربه موفق برنامه‌ها و طرح‌های دوچرخه‌سواری در شهرها و به‌ویژه کلانشهرها، نیازمند تمهیدات و برنامه‌ریزی‌های دقیق و میان‌مدت و با رویکردی فراتر از ابزارهای مهندسی حمل‌ونقل است.
این موضوع در تحقیقات تجربی محدود صورت‌گرفته داخلی نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
تجارب اولیه ناموفق شهر تهران و فاصله موجود سطح و دلایل استفاده از دوچرخه در سایر شهرها و کلانشهرهای ایران نسبت به کشورهای پیشرو غربی همانند هلند، دانمارک و آلمان و کوشش‌های مجدد و موفق کشورهای آمریکای شمالی، الزامات مطالعات جدی‌تری را درخصوص شناسایی علل جذابیت و موانع پیش رو با هدف ارتقای سطح دوچرخه‌سواری در شهرهای کشور مطالبه می‌کند.
بیشترین خلأ در این فضا مربوط به تهران با انبوهی تردد روزانه است که باید برای آن فکری نو و بدیع شود.
روزنامه همشهری
تهرام/1735**1625
کپی شد
