حزب بیگانه ستیز «لیگ» و جنبش هنجارشکن «پنج ستاره» تعصب و بی کفایتی را به درجه ای غیرمعمول رسانده اند. اما در هر صورت آنها برنده شده اند و به نتایج انتخابات دموکراتیک باید احترام گذاشته شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، «راجر کوهن» روزنامه نگار نیویورک تایمز در یادداشتی نوشت: «استیو بنون» در حقیقت از تشکیل یک دولت ضد اروپایی، ضد مهاجر در ایتالیا خوشحال است. «مارین لو پن» سیاستمدار راست گرای فرانسه نیز از نتیجه کار هیجان زده است و ائتلاف جدید را «پیروزی دموکراسی در برابر تهدید و ارعاب اتحادیه اروپا» خوانده است. و من هم خوشحال هستم.
احزاب پیروز در دولت ایتالیا - حزب بیگانه ستیز لیگ و جنبش هنجارشکن پنج ستاره - تعصب و بی کفایتی را به درجه ای غیرمعمول رسانیده اند. آنها یک گروه هستند که در سطح جهانی ضد لیبرال قرار دارند.
با این حال، در هر صورت آنها برنده شده اند و به نتایج انتخابات دموکراتیک باید احترام گذاشته شود. من احترام زیادی برای نظر رای دهندگان قائل هستم؛ حتی اگر عمیقا با انتخاب های آنها اختلاف نظر داشته باشم. به همین دلیل است که در هفته گذشته زمانی که به نظر می رسید که «سرجیو ماتارلا» رئیس جمهور ایتالیا، تشکیل این دولت را به دلیل نگرانی ها در خصوص اینکه وزیر دارایی پیشنهادی حامی خروج از یورو بود، متوقف کرد، من متاثر شدم.
من در مورد اتحادیه اروپا، به عنوان ابلهانه ترین مروج صلح، احساساتی عمل می کنم. من از برخورد آنها با مهاجران، نوعی ترس از وقایع تاریخی وحشتناک در اروپا و در حال حاضر نمایش آشکار «دونالد ترامپ» آمریکا در این قاره نفرت دارم. اما به طور خلاصه، من هیچ چیز در لیگ یا جنبش پنج ستاره که به شدت در اینترنت برایش تبلیغات صورت می گیرد، نمی بینم که باعث انزجار من شود.
با این حال، «ماتئو سالوینی» رهبر لیگ که وزیر کشور خواهد شد و «لوئیجی دی مایو» از جنبش پنج ستاره که وزیر کار و اقتصاد خواهد شد، درست هستند. آنها برنده شدند و این حقشان است؛ همان گونه که ترامپ برنده شد زیرا خشمی را درک کرد که بسیاری از لیبرال ها آن را نادیده گرفته بودند.
آنها درست می گویند که تقریبا سه دهه از جهانی شدن پس از پایان جنگ سرد، بسیاری از مردم در بسیاری از دموکراسی های غربی عقب مانده اند و به امیدها و سخنانشان توجهی نمی شود و به آنها این تصور را می دهند که سیستم توسط نخبگان در بروکسل یا دیگر مراکز کلان شهری اداره می شود. بحران مالی سال 2008 و بحران یورو پس از آن، آمدند و رفتند و مسببان آنها از هر مجازاتی مصون بودند. تا زمانی که دموکراسی های غربی با شکست های خود مواجه نشوند، موج خشم مردمی از بین نخواهد رفت.
پاسخ «ژان کلود یونکر» رئیس کمیسیون اروپا، به دولت جدید ایتالیا همان گونه فاجعه بار بود که تصورش می رفت. این نوعی از اشکال استبداد را نشان داد که احزاب ضد نهادی را به قدرت رسانده و جریان اصلی را کنار زد. او اعلام کرد که متهم کردن اتحادیه اروپا را متوقف کنید. «ایتالیایی ها باید به مناطق فقیر ایتالیا هم رسیدگی کنند. این به معنای: کار بیشتر، فساد کمتری، و جدی بودن است.»
عجب، لطفا: ایتالیایی های فاسد، ناسازگار و تنبل - چه تعداد کلیشه احمقانه را می توان به یک جمله تبدیل کرد؟ یونکر بعدا عذرخواهی کرد، اما آسیبی که نباید، وارد شد.
اتحادیه اروپا ایتالیا را از دست داده است، زیرا تعهد به ابراز همدردی به پذیرش مهاجران به اروپا از طریق مسیرهای مدیترانه به سختی تحقق یافته است. در سال 2017، ایتالیا بیش از 60 درصد از این مهاجران را پذیرفت. این اتحادیه موجب شکست ایتالیا شد زیرا محدودیت های مالی سفت و سخت ناشی از عضویت در یورو - که تعیین شده بود تا اطمینان حاصل شود که کمبود بودجه ایتالیا و ناکارآمدی اداری آن، برای آلمانی ها مشکل ساز نیست - خشم روبه رشد و خطرناکی را متوجه «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان است.
و البته ایتالیا خودش هم باعث شکست خودش شده است.
حال اجازه دهید سالوینی و «جوزپه کونته» نخست وزیر جدید که مدارک تحصیلی او هنوز شک برانگیز است، بر روی این کشور کار کنند. خیلی بهتر است که آنها در داخل شکست بخورند تا اینکه از خارج به آنها ضربه وارد شود.
من می دانم، هیتلر در سال 1933 و پس از انتخابات دموکراتیک صدراعظم را منصوب کرد. بی احتیاطی ضروری است؛ به خصوص در این دوره های ناراحت کننده، زمانی که قضات مستقل و مطبوعات آزاد تحت حمله مداوم هستند.
اما زیبایی اصلی اتحادیه اروپا این است که نهادهای متصل به آن دقیقا طراحی شده اند تا اطمینان حاصل شود که هیچ کشوری نمی تواند به آنچه آلمانی ها (Sonderweg) «ویرانی» نامیده، برسند - نوعی راه نادرست از ناسیونالیسم و عرفان و نژادپرستی که آلمان و همه اروپا، را به سمت نابودی می کشاند.
ایتالیا یک دولت غریبه است که ممکن است در نهایت برای اروپا مفید باشد.
