رقیه مسلمی پور در گلشن مهر نوشت: بعد از بازی های المپیک؛ جام جهانی فوتبال پرتماشاگرترین رویداد ورزشی دنیاست؛ رویدادی که در گوشه و کنار جهان، بزرگ و کوچک را به خود مشغول کرده و طرفداران بی شماری دارد. همه مردم دنیا فوتبال را دوست دارند حتی اگر برای یک بار هم پا به توپ نشده باشند؛ فوتبال ازجمله کم خرج ترین ورزش گروهی است که با قوانینِ ساده ی بازی، قابل درک برای یک تماشاگرِ صرف است و حتی با چهار پاره سنگ نیز قابلیت اجراشدن دارد، درواقع با فوتبال می توان هم ساعت ها سرگرم شد و هم از یک بازی زیبا لذّت برد. در این بین خلاقیت، رنگ سیاه و سفید و زرد و قهوه‌ای نمی شناسد؛ همه می توانند الگو شوند. فرقی نمی کند شما در کجای دنیا جام جهانی را تماشا کنید؛ همه زبان بین‌المللی فوتبال را تکلم می کنند؛ گل، کُرنر و آفساید، در همه جای دنیا یک معنی دارند. اما شاید بارها با خودمان فکر کرده ایم رقابت هایی در این سطح چگونه و چرا می تواند اینقدر مهم باشد که دنیا را اینگونه درگیر خود کند. واقعیت آن است برای پاسخ به این سوال، باید فوتبال را فراتر از یک ورزش و جام جهانی را نیز بالاتر از یک تورنمنت بین المللی دید؛ جام جهانی فوتبال در واقع یک جنگ جهانی است، جنگی که بیش از سه سال تمامی کشورهای جهان را به مبارزه می طلبد تا سرانجام نام یک ملّت عنوان بهترینِ جهان را از آن خود کند، جنگی شیرین که با تمام اتفاق های عجیب و غیرقابل پیش بینی اش به ما می آموزد همه قرار نیست با یک سبک بازی در میدان باشند و همیشه برتری از آنِ چهره های خاص باشد.
عبور از نشدن ها
بازی های جام جهانی فوتبال اگر یک ماه کل جهان را به خود مشغول می کند اما ماه ها قبل و بعد از بازی ها به عنوان یک دغدغه ی مهم برای تمامی کشورهای دنیا برجسته می شود. جام جهانی میدانی برای زورآزمایی کشورهاست و با هر نتیجه‌ای که به همراه آورد، برای آنها شیرین است. در این بین، مهم چالش برای پیروز شدن است و تلاش برای بهتر شدن، و بی شک برنده شدن در این میدان لزوماً دلیل موفقیت نخواهد بود چه آنکه بهتر از پیش عمل کردن خود عامل موفقیت محسوب می شود. به همین دلیل است که وقتی تیمی فاقد سبک و بی نام و نشان در فوتبال، در برابر تیمی نسبتاً سرشناس پیروزی را تجربه می‌کند لذّتی را به هواداران هدیه می کند که خاص است هرچند بهتر از همه می داند کوچکترین شانسی برای قهرمانی ندارد، اما افتخار آن است به چیزی دست یافته که پیش از این از عهده آن بر نیامده بود.
در میدان جام جهانی استعدادهای فوتبالی به صورت شگفت انگیزی ظهور می کنند؛ بازیکنانی که حتی با تحمل شرایط دشوار اقتصادی تا قبل از جام جهانی کمتر نزد هواداران فوتبال کشورشان هم شناخته نبودند چه رسد به فوتبالی های جهان. آدم هایی با جام جهانی می شوند «پِله» بازیکن افسانه‌ای برزیل، «الکسیس سانچز» مهاجم گلزن شیلی، «لویز سوارز»، «نیمار» یا «رونالدو» و... که به همه می آموزند تلاش برای رسیدن به یک هدف، اراده می‌خواهد؛ باید از نشدن هایی که در ذهن ساخته ایم عبور کنیم.
مهمانی محترم باشیم!
ویترین جام جهانی فوتبال زیباست، با تمام تفاوت هایی که در آن به چشم می خورد. هواداران جام جهانی نیز، همین تفاوت ها را می پسندند و از آنها لذّت می برند. از جمله درس هایی که جام جهانی فوتبال به همه ی کشورهای حاضر و غایب در آن می دهد این است که قرار نیست برنده ها و بازنده ها در این میدان، همیشه برنده و بازنده بمانند بلکه در این میدان هیچ تیمی آنقدر قوی نیست که شکست نخورد و هیچ تیمی هم آنقدر ضعیف نیست که نتواند طعم پیروزی را بچشد. اینجاست که غیر قابل پیش بینی بودن نتایج و حوادث اکثر مسابقات و بروز شگفتی ها اتفاق می افتد.
برای محبوبیت جام جهانی فوتبال شاید دلایل دیگری هم باشد که هست اما نگارنده معتقد است در جنگی که در پایانش، چه برنده و چه بازنده، دست هم را به دوستی می فشارند می توان اهداف و زیبایی هایی فراتر را نیز دنبال کرد. هرچند عرصه ی جام جهانی، عرصه ی کُری خواندن ها است اما باید آموخت تا بتوان در آن مهمانی محترم بود.
حرفه ای شویم
جام جهانی فوتبال اما برای ما ایرانی ها شاید متفاوت ترین در دنیا باشد؛ جایی که با یک گل بادآورده حریف به آن برد افتخار می کنیم، جایی که در مقابل قهرمان اروپا تساوی را دلچسب ترین می دانیم و جایی که حتی برای صعود نکردن از گروه هم راضی و خشنود به خیابان ها رفته و با تلاقی حسرت و غرور جشن می گیریم. در اینکه از هوادار گرفته تا رسانه و مسئول و غیرمسئول، همه می خواهیم غیرت و جنگندگی فوتبالیست هایمان را برجسته کنیم شکی نیست، در اینکه می خواهیم به واسطه فوتبال با شادی مردم مان شادی کنیم هم شکی نیست و دراینکه برای یک بازی زیبا فارغ از هر نتیجه ای (تساوی، برد یا شکست) دست و سوت و هورا داشته باشیم باز هم شکی نیست اما اینکه به جای دوری از هیجان زدگی، در به اصطلاح دفاع از حملات مجازی به یک بازیکن ستاد بحران در زادگاهش تشکیل می دهیم، اینکه هزینه صورت گرفته برای به خدمت گرفتن یک مربی کاربلد، باهوش و سطح اول فوتبال جهان را هدردادن سرمایه می دانیم، اینکه در حرفه ای ترین سطح فوتبال جهان برای صعود از گروه به دنبال واژه ی شانس هستیم، اینکه با استادیوم های معدود و مثال زدنی مان در فوتبال می خواهیم در جام جهانی معجزه کنیم و اینکه .... یعنی هنوز برای درخشش و موفقیت در جام جهانی باید مسیر طولانی تری را طی کنیم. جام جهانی میدان حرفه ای های فوتبال دنیاست؛ همانهایی که نه آنقدر احساسی و هیجانی به این جام می نگرند و نه مغرضانه و تخریبگرانه. بپذیریم نگاه ما نیز به این عرصه باید در تمام ابعاد حرفه ای تر شود.
3014/2729
انتهای پیام عبور از نشدن ها
بازی های جام جهانی فوتبال اگر یک ماه کل جهان را به خود مشغول می کند اما ماه ها قبل و بعد از بازی ها به عنوان یک دغدغه ی مهم برای تمامی کشورهای دنیا برجسته می شود. جام جهانی میدانی برای زورآزمایی کشورهاست و با هر نتیجه‌ای که به همراه آورد، برای آنها شیرین است. در این بین، مهم چالش برای پیروز شدن است و تلاش برای بهتر شدن، و بی شک برنده شدن در این میدان لزوماً دلیل موفقیت نخواهد بود چه آنکه بهتر از پیش عمل کردن خود عامل موفقیت محسوب می شود. به همین دلیل است که وقتی تیمی فاقد سبک و بی نام و نشان در فوتبال، در برابر تیمی نسبتاً سرشناس پیروزی را تجربه می‌کند لذّتی را به هواداران هدیه می کند که خاص است هرچند بهتر از همه می داند کوچکترین شانسی برای قهرمانی ندارد، اما افتخار آن است به چیزی دست یافته که پیش از این از عهده آن بر نیامده بود.
در میدان جام جهانی استعدادهای فوتبالی به صورت شگفت انگیزی ظهور می کنند؛ بازیکنانی که حتی با تحمل شرایط دشوار اقتصادی تا قبل از جام جهانی کمتر نزد هواداران فوتبال کشورشان هم شناخته نبودند چه رسد به فوتبالی های جهان. آدم هایی با جام جهانی می شوند «پِله» بازیکن افسانه‌ای برزیل، «الکسیس سانچز» مهاجم گلزن شیلی، «لویز سوارز»، «نیمار» یا «رونالدو» و... که به همه می آموزند تلاش برای رسیدن به یک هدف، اراده می‌خواهد؛ باید از نشدن هایی که در ذهن ساخته ایم عبور کنیم.
مهمانی محترم باشیم!
ویترین جام جهانی فوتبال زیباست، با تمام تفاوت هایی که در آن به چشم می خورد. هواداران جام جهانی نیز، همین تفاوت ها را می پسندند و از آنها لذّت می برند. از جمله درس هایی که جام جهانی فوتبال به همه ی کشورهای حاضر و غایب در آن می دهد این است که قرار نیست برنده ها و بازنده ها در این میدان، همیشه برنده و بازنده بمانند بلکه در این میدان هیچ تیمی آنقدر قوی نیست که شکست نخورد و هیچ تیمی هم آنقدر ضعیف نیست که نتواند طعم پیروزی را بچشد. اینجاست که غیر قابل پیش بینی بودن نتایج و حوادث اکثر مسابقات و بروز شگفتی ها اتفاق می افتد.
برای محبوبیت جام جهانی فوتبال شاید دلایل دیگری هم باشد که هست اما نگارنده معتقد است در جنگی که در پایانش، چه برنده و چه بازنده، دست هم را به دوستی می فشارند می توان اهداف و زیبایی هایی فراتر را نیز دنبال کرد. هرچند عرصه ی جام جهانی، عرصه ی کُری خواندن ها است اما باید آموخت تا بتوان در آن مهمانی محترم بود.
حرفه ای شویم
جام جهانی فوتبال اما برای ما ایرانی ها شاید متفاوت ترین در دنیا باشد؛ جایی که با یک گل بادآورده حریف به آن برد افتخار می کنیم، جایی که در مقابل قهرمان اروپا تساوی را دلچسب ترین می دانیم و جایی که حتی برای صعود نکردن از گروه هم راضی و خشنود به خیابان ها رفته و با تلاقی حسرت و غرور جشن می گیریم. در اینکه از هوادار گرفته تا رسانه و مسئول و غیرمسئول، همه می خواهیم غیرت و جنگندگی فوتبالیست هایمان را برجسته کنیم شکی نیست، در اینکه می خواهیم به واسطه فوتبال با شادی مردم مان شادی کنیم هم شکی نیست و دراینکه برای یک بازی زیبا فارغ از هر نتیجه ای (تساوی، برد یا شکست) دست و سوت و هورا داشته باشیم باز هم شکی نیست اما اینکه به جای دوری از هیجان زدگی، در به اصطلاح دفاع از حملات مجازی به یک بازیکن ستاد بحران در زادگاهش تشکیل می دهیم، اینکه هزینه صورت گرفته برای به خدمت گرفتن یک مربی کاربلد، باهوش و سطح اول فوتبال جهان را هدردادن سرمایه می دانیم، اینکه در حرفه ای ترین سطح فوتبال جهان برای صعود از گروه به دنبال واژه ی شانس هستیم، اینکه با استادیوم های معدود و مثال زدنی مان در فوتبال می خواهیم در جام جهانی معجزه کنیم و اینکه .... یعنی هنوز برای درخشش و موفقیت در جام جهانی باید مسیر طولانی تری را طی کنیم. جام جهانی میدان حرفه ای های فوتبال دنیاست؛ همانهایی که نه آنقدر احساسی و هیجانی به این جام می نگرند و نه مغرضانه و تخریبگرانه. بپذیریم نگاه ما نیز به این عرصه باید در تمام ابعاد حرفه ای تر شود.
3014/2729
کپی شد
