مادر ایران هم غم دارد، هنوز بغض فروخورده پلاسکو ریشه از جانش بر نکشیده که غم سانچی این قلب پراندوه را از تپش انتظار برای نجات دریانوردان سلحشورمان بازداشت.
اینجا نبض زمان با غم می زند، حالا سانچی در دل دریایی که غمش را در چهره ای آرام و بی دغدغه پنهان کرده، به سرنوشتی نامعلوم گره خورده و دل های زیادی را با خود به اعماقی بی انتها برده است.
امروز مادران و پدران فرزندان این سرزمین، همسران شهدای سانچی و فرزندان این غیور مردان صبر را واژه واژه معنا می کنند و بی شک این آه پرسوز دل های آنها، آسمان وجودشان را آتش می زند و هر ایران و ایرانی نیز همراه آنها آتش به جان دارد و می سوزد چرا که سال ها با همت همین رادمردان جاودان و همکاران پرتلاش آنها نان نفت را بر سر سفره داشته ایم و هم نمک بوده ایم.
امروز دلمان برای جوانی این فرزندان مام وطن، دلمان برای 30 و اندی سال جانفشانی ملوانان و دریانوردان، برای سالها تلاش و تخصص آنها، برای خانواده هایی که با امید و آرزو آنها را بدرقه کرده اند و برای فرزندانی که حالا 'یتیم' شده اند، می سوزد، چرا که از دریایی آرام انتظار چنین سوزاندنی جانکاه را نداشته و نداریم همانگونه که شاید از کشتی به این بزرگی و عظمت انتظاری چنین نداشته ایم.
شاید دل تک تک ما آرزو دارد که ای کاش دریا می توانست این آتش را خاموش کند، کاش تجهیزات ایمنی این کشتی ها آنقدر زیاد بود که به محض بروز حادثه می شد از بحبوحه آتش و گازهای سمی و دمای بالا گریخت، کاش جامعه جهانی درباره این حادثه احساس مسئولیت بیشتر می کرد و هزار کاش و افسوس.
حالا و دوباره در دی ماه با غم پیوند خورده ایم و بی گمان ققنوس این رادمردان این بار از دریا سر برمی آورد و آسمان را معنا می کند تا همه ما بدانیم وقتی در سیاهی شب آرام پلک بر هم نهاده و سکوت شب را با جان و دل درک می کنیم و اگر هر روز به امید فردایی بهتر تلاش می کنیم مدیون همه آنهایی هستیم که در هر لباسی، سرباز این سرزمین هستند.
نفتکش سانچی 25 آذر 1396 خورشیدی بندر عسلویه را به مقصد کره جنوبی ترک کرد. این کشتی عصر 16 دی 1396 در حالی که حامل بیش از 130 هزار تن مواد سوختی و میعانات گازی با درجه اشتعال بالا بود، در نزدیکی سواحل چین بر اثر برخورد با کشتی باربری کریستال، آتش گرفت. سانچی 32 خدمه داشت که با وجود عملیات برای اطفای حریق، تنها پیکر بی جان 3 تن از سرنشینان آن پیدا شد. همچنین 21 سرنشین چینی کشتی باربری کریستال که حامل بار غله از آمریکا بود، نجات یافتند.
مسئولیت پیگیری این حادثه، طبق دستور دکتر حسن روحانی رییس جمهوری، بر عهده علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گذاشته شد تا بررسی های کارشناسی در این زمینه با هدف تعیین بروز علل واقعه در دست اقدام قرار گیرد. علی ربیعی به عنوان رییس کمیته ویژه رسیدگی به وضعیت نفتکش حادثه دیده، 22 دی عازم کشور چین شد دو روز بعد رسانه ها از غرق شدن کشتی سانچی خبر دادند، بنابراین کمترین احتمال زنده بودن 29 خدمه دیگر کشتی نیز منتفی شد؛ هرچند به دلیل وجود گازهای سمی پس از حریق، احتمال زنده ماندن دریانوردان بسیار ضعیف بود و به گفته کارشناسان، در همان ساعت های اول حادثه جان خود را از دست داده بودند.
خبرنگار : سمیه حسن شاهی ** انتشار : بهنام احمدی *
7440/ 5054
انتهای پیام اینجا نبض زمان با غم می زند، حالا سانچی در دل دریایی که غمش را در چهره ای آرام و بی دغدغه پنهان کرده، به سرنوشتی نامعلوم گره خورده و دل های زیادی را با خود به اعماقی بی انتها برده است.
امروز مادران و پدران فرزندان این سرزمین، همسران شهدای سانچی و فرزندان این غیور مردان صبر را واژه واژه معنا می کنند و بی شک این آه پرسوز دل های آنها، آسمان وجودشان را آتش می زند و هر ایران و ایرانی نیز همراه آنها آتش به جان دارد و می سوزد چرا که سال ها با همت همین رادمردان جاودان و همکاران پرتلاش آنها نان نفت را بر سر سفره داشته ایم و هم نمک بوده ایم.
امروز دلمان برای جوانی این فرزندان مام وطن، دلمان برای 30 و اندی سال جانفشانی ملوانان و دریانوردان، برای سالها تلاش و تخصص آنها، برای خانواده هایی که با امید و آرزو آنها را بدرقه کرده اند و برای فرزندانی که حالا 'یتیم' شده اند، می سوزد، چرا که از دریایی آرام انتظار چنین سوزاندنی جانکاه را نداشته و نداریم همانگونه که شاید از کشتی به این بزرگی و عظمت انتظاری چنین نداشته ایم.
شاید دل تک تک ما آرزو دارد که ای کاش دریا می توانست این آتش را خاموش کند، کاش تجهیزات ایمنی این کشتی ها آنقدر زیاد بود که به محض بروز حادثه می شد از بحبوحه آتش و گازهای سمی و دمای بالا گریخت، کاش جامعه جهانی درباره این حادثه احساس مسئولیت بیشتر می کرد و هزار کاش و افسوس.
حالا و دوباره در دی ماه با غم پیوند خورده ایم و بی گمان ققنوس این رادمردان این بار از دریا سر برمی آورد و آسمان را معنا می کند تا همه ما بدانیم وقتی در سیاهی شب آرام پلک بر هم نهاده و سکوت شب را با جان و دل درک می کنیم و اگر هر روز به امید فردایی بهتر تلاش می کنیم مدیون همه آنهایی هستیم که در هر لباسی، سرباز این سرزمین هستند.
نفتکش سانچی 25 آذر 1396 خورشیدی بندر عسلویه را به مقصد کره جنوبی ترک کرد. این کشتی عصر 16 دی 1396 در حالی که حامل بیش از 130 هزار تن مواد سوختی و میعانات گازی با درجه اشتعال بالا بود، در نزدیکی سواحل چین بر اثر برخورد با کشتی باربری کریستال، آتش گرفت. سانچی 32 خدمه داشت که با وجود عملیات برای اطفای حریق، تنها پیکر بی جان 3 تن از سرنشینان آن پیدا شد. همچنین 21 سرنشین چینی کشتی باربری کریستال که حامل بار غله از آمریکا بود، نجات یافتند.
مسئولیت پیگیری این حادثه، طبق دستور دکتر حسن روحانی رییس جمهوری، بر عهده علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی گذاشته شد تا بررسی های کارشناسی در این زمینه با هدف تعیین بروز علل واقعه در دست اقدام قرار گیرد. علی ربیعی به عنوان رییس کمیته ویژه رسیدگی به وضعیت نفتکش حادثه دیده، 22 دی عازم کشور چین شد دو روز بعد رسانه ها از غرق شدن کشتی سانچی خبر دادند، بنابراین کمترین احتمال زنده بودن 29 خدمه دیگر کشتی نیز منتفی شد؛ هرچند به دلیل وجود گازهای سمی پس از حریق، احتمال زنده ماندن دریانوردان بسیار ضعیف بود و به گفته کارشناسان، در همان ساعت های اول حادثه جان خود را از دست داده بودند.
خبرنگار : سمیه حسن شاهی ** انتشار : بهنام احمدی *
7440/ 5054
کپی شد
