17 مرداد سال 1377 محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) در کابل به دنبال پرده برداشتن از اختناق و خفقان ناشی از سلطه ستمگران و زورگویان بر مردم مظلوم و بی دفاع افغانستان بود و در پی حقیقت جان خود را در طبق اخلاص گذاشت.
محمود صارمی با شهادت خود، انسانیت را معنایی دوباره بخشید و نام خود را در زمره کسانی ثبت کرد که برای رهایی ملت ها از یوغ ظلم و ستم تلاش می کنند.
20 سال از پرکشیدن محمود گذشت و امروز راه او توسط خبرنگاران و روزنامه نگاران متعهد همچنان دنبال می شود، راهی که سرانجام به رهایی ملت ها از سلطه ظالمان منتهی می شود و بسیاری را در تاریخ به رسوایی می کشاند.
خبرنگاری راهی پرمشقت است، نفس های خبرنگار را حبس می کند، او را وادار به پا در نهادن در راه های پرخطر می کند چرا که قلمی برای پرده برداشتن از نهان ها در دست دارد که خداوند متعال به آن سوگند خورده است.
عشق ، تلاش و پشتکار می خواهد و سماجت، در این راه امرار معاش به سختی صورت می گیرد، خبرنگاری سنخیتی با دنیای مادی ندارد چرا که جنس حقیقت و آگاهی فراتر از مادیات است و خبرنگاری در این راه موفق می شود که راهش را از دنیای مادی جدا نماید.
هرچه فن آوری رشد می کند، کار خبرنگاران سخت تر می شود، دنیای مجازی با شایعات و اخبار نادرست گره خورده و افکار عمومی به شدت سرگردان و متحیر شده است، انبوهی خبر و پیام در روز مخابره می شود و منتقل کنندگان زیادی هم در این فضا به دنبال تزریق ناامیدی و گرفتن یاس از مردم هستند.
خبرنگار در دنیای امروز باید بیشتر در پی حقیقت باشد، خبر درست را از شایعه جدا کند و با چاشنی امیدآفرینی تحویل مردم دهد، مردم تشنه حقیقت هستند بدون رنگ و لعاب، خبرنگاران متعهد و سلیم نفس در این راه باید بیشتر تلاش کنند.
خبرنگاران واقعی زندگی خود را در خبر خلاصه کرده اند و با خبر زندگی می کنند و دنیای خود را با واژه ساخته اند اما در این راه پرمشقت کاستی هایی دارند و مانند دیگر اقشار مردم برای امرار معاش در مضیقه هستند.
خبرنگار در شبانه روز آنلاین است و فرصت کار دیگری ندارد، توقف و ایستادن در کار او بی معنا است و این باعث شده که نتواند به امور معیشتی و اقتصادی اش برسد.
خبرنگاران ما امنیت شغلی ندارند، مدیران مسئول رابطه استخدامی آنها را شفاف نمی کنند، آنها بیمه نیستند و اگر رسانه را توقیف کنند، بیکار می شود.
خلاءهای فراوانی در قانون مطبوعات فعلی به چشم می خورد که جا دارد نمایندگان مردم در مجلس بار دیگر این قانون را بازنگری کنند و با کمک اصحاب رسانه قانونی تدوین نمایند که حداقل امنیت شغلی آنها به راحتی به خطر نیافتد.
خبرنگاران بیمه و امینیت شغلی ندارند، سطح درآمد آنها بسیار پایین است و با استرس های ناشی از اطلاع رسانی زندگی می کنند که همه این موارد زندگی آنها را تحت شعاع قرار داده تا این قشر در دلهره و اضطراب ادامه حیات دهد.
خبرنگاران از مسئولان و برنامه ریزان کشور این انتظار را دارند که بسترها را برای حمایت هرچه بهتر و بیشتر از این قشر فراهم سازند تا بتوانند رسالتی را که بر دوش دارند به خوبی ادا کنند و پاسداران قلم هایی باشند که به آن سوگند خورده شده است.
*خبرنگار ایرنا مرکز کرمانشاه
انتهای پیام محمود صارمی با شهادت خود، انسانیت را معنایی دوباره بخشید و نام خود را در زمره کسانی ثبت کرد که برای رهایی ملت ها از یوغ ظلم و ستم تلاش می کنند.
20 سال از پرکشیدن محمود گذشت و امروز راه او توسط خبرنگاران و روزنامه نگاران متعهد همچنان دنبال می شود، راهی که سرانجام به رهایی ملت ها از سلطه ظالمان منتهی می شود و بسیاری را در تاریخ به رسوایی می کشاند.
خبرنگاری راهی پرمشقت است، نفس های خبرنگار را حبس می کند، او را وادار به پا در نهادن در راه های پرخطر می کند چرا که قلمی برای پرده برداشتن از نهان ها در دست دارد که خداوند متعال به آن سوگند خورده است.
عشق ، تلاش و پشتکار می خواهد و سماجت، در این راه امرار معاش به سختی صورت می گیرد، خبرنگاری سنخیتی با دنیای مادی ندارد چرا که جنس حقیقت و آگاهی فراتر از مادیات است و خبرنگاری در این راه موفق می شود که راهش را از دنیای مادی جدا نماید.
هرچه فن آوری رشد می کند، کار خبرنگاران سخت تر می شود، دنیای مجازی با شایعات و اخبار نادرست گره خورده و افکار عمومی به شدت سرگردان و متحیر شده است، انبوهی خبر و پیام در روز مخابره می شود و منتقل کنندگان زیادی هم در این فضا به دنبال تزریق ناامیدی و گرفتن یاس از مردم هستند.
خبرنگار در دنیای امروز باید بیشتر در پی حقیقت باشد، خبر درست را از شایعه جدا کند و با چاشنی امیدآفرینی تحویل مردم دهد، مردم تشنه حقیقت هستند بدون رنگ و لعاب، خبرنگاران متعهد و سلیم نفس در این راه باید بیشتر تلاش کنند.
خبرنگاران واقعی زندگی خود را در خبر خلاصه کرده اند و با خبر زندگی می کنند و دنیای خود را با واژه ساخته اند اما در این راه پرمشقت کاستی هایی دارند و مانند دیگر اقشار مردم برای امرار معاش در مضیقه هستند.
خبرنگار در شبانه روز آنلاین است و فرصت کار دیگری ندارد، توقف و ایستادن در کار او بی معنا است و این باعث شده که نتواند به امور معیشتی و اقتصادی اش برسد.
خبرنگاران ما امنیت شغلی ندارند، مدیران مسئول رابطه استخدامی آنها را شفاف نمی کنند، آنها بیمه نیستند و اگر رسانه را توقیف کنند، بیکار می شود.
خلاءهای فراوانی در قانون مطبوعات فعلی به چشم می خورد که جا دارد نمایندگان مردم در مجلس بار دیگر این قانون را بازنگری کنند و با کمک اصحاب رسانه قانونی تدوین نمایند که حداقل امنیت شغلی آنها به راحتی به خطر نیافتد.
خبرنگاران بیمه و امینیت شغلی ندارند، سطح درآمد آنها بسیار پایین است و با استرس های ناشی از اطلاع رسانی زندگی می کنند که همه این موارد زندگی آنها را تحت شعاع قرار داده تا این قشر در دلهره و اضطراب ادامه حیات دهد.
خبرنگاران از مسئولان و برنامه ریزان کشور این انتظار را دارند که بسترها را برای حمایت هرچه بهتر و بیشتر از این قشر فراهم سازند تا بتوانند رسالتی را که بر دوش دارند به خوبی ادا کنند و پاسداران قلم هایی باشند که به آن سوگند خورده شده است.
*خبرنگار ایرنا مرکز کرمانشاه
کپی شد
