در سفری که روز گذشته به این روستا داشتیم، حجم آوارها بسیار چشمگیر بود و مردمی که هنوز شوک زلزله در تن و جانشان بود، هم از طرفی به فکر سیر کردن شکم زن و بچه هایشان بودند و از سویی با اندوه و غم به خانه های مخروبه خود می نگریستند.
«سیروان» از جوانان این روستا به خبرنگار ایرنا، گفت: در شب حادثه پنج تن از اعضای یک خانواده زیر آوار ماندند و تلاش ها برای نجات آنان موثر واقع نشد و در نهایت جان دادند.
او همچنین به این نکته اشاره کرد که مردم این روستا حدود پنج هزار راس دام داشتند اما چون هنگام زلزله در آغل و اصطبل بودند، غیر از 100 راس همه دام های مردم روستا که منبع اصلی زندگی و امرار معاش آنان بود، از بین رفتند.
عزیز هم پیرمردی حدودا 70 ساله بود که با صدایی لرزان به از بین رفتن گاوهایش اشاره کرد.
وی گفت: چهار راس گاو داشتم که سرمایه مشترک من و یکی از آشناها بود اما همه گاوهایم از بین رفت، خانه ام ویران شد و هیچ توان مالی هم ندارم.
یکی از خانم های روستا با چشمانی گریان، گفت: هیچ یک از اهالی این روستا الان 100 هزار تومان پول در حساب بانکی ندارند و همه مستمند و فقیر هستند؛ ساکنان این روستا از سال 72 پس از سالها زندگی در اردوگاه رومادی عراق به کشور بازگشتند و به دلیل بضاعت مالی پایینی که داشتند خانه هایی از خشت و گل و تیر و چوب ساختند که در زلزله اخیر همه این خانه ها فرو ریخت.
خلاصه داستان نیمه کار در میان این همه صحنه های حزن انگیز زلزله در سایر روستا و شهرهای ثلاث باباجانی بسی حزن انگیزتر است.
بر روی لاشه برخی دیوارهای فروریخته خانه های نیمه کار شعارهای انتخاباتی در حمایت از نامزدهای انتخابات مجلس شورای اسلامی به چشم می خورد که با دیدن این تبلیغات از چند نفرشان سئوال کردم آیا نماینده ای که این همه برایش تبلیغ کردید و به او رای دادید سری به شما زده؟ اما پاسخ ها منفی بود و گلایه های بسیار که برآمده از سینه های پر از حرف شان بود.
تازه وقتی به روستای مجاور یعنی «کانی خنجر» در سه کیلومتری آن مراجعه کردیم، وضع بهتر از نیمه کار نبود.
مردم این روستا هم خانه های شان تخریب و دام هایشان از بین رفته بود؛ هیچ منبع درآمدی ندارند و زنان و مردان و پیر و جوان و کودک شان در فضای میان خرابه ها منتظر رسیدن کمکهای مردمی از جمله چادر بودند.
خانه «نوروز» با خاک یکسان شده بود ایضا خانه محمد و کریم و درویش سعید و لطیف هم به همین کیفیت!
وقتی نگاهی به وسایل خانه این روستائیان انداختم که در لابه لای آوارها برجا مانده بود انداختم، تاثرم بیشتر شد؛ اجاق گازهای فرسوده، پارچ و لیوان های پلاستیکی، ظروفی از جنس روی، پتو و تشک های فرسوده، نمدهای سنتی، تلویزیون های 20 اینچ قدیمی و... خود نشان می داد که سطح کیفی زندگی این مردم چه میزان پایین است و البته چقدر هم قانع!
در این میان روحیه بالای این مردم و خنده هایی که با وجود این مصیبت بر لب داشتند و مهمان نوازی شان هم تحسین برانگیز بود؛ جوهر از ساکنان روستا با وضعی که داشتند اصرار به ماندن ما و صرف شام داشت، می گفت: «دور همی یه نان و ماست می خوریم سخت نگیرید»!؛ محمد هم می خندید و می گفت در برابر مشیت خداوند باید تسلیم شد و دلیلی برای غم و غصه نمی بینم همین که سالم هستیم جای شکرش باقیست.
در امتداد مسیر به روستاهای همین منطقه که به «گاری» مشهور است سر زدیم؛ روستاهای «پشت کور»، «برکور»، «هفت کانی»، «سه تپان» و «کانی رش» که همگی وضعیتی مشابه نیمه کار و کانی خنجر داشتند البته شدت این تراژدی در نیمه کار واقعا جانکاه تر بود و باید گفت که «آن نیمه سالم نیمه کار هم رفت».
نکته ای که قابل تامل بود شاید به ضعف عملکردی برخی دستگاه های متولی باز می گردد آنجا که دست کم 90 درصد از منازل روستایی منطقه گاری را خانه های خشتی و گلی تشکیل می داد که با گذشت افزون بر 2 دهه از بازگشت مردمان ساکن این روستاها از اردوگاه رومادی عراق و ساخت آنها، کسی به آنان هشدار نداد که ممکن است چون یکشنبه همین هفته زمینی بلرزد و آواری بر سرشان فرود آید.
آنها البته بسیار وضع نامناسبی از حیث مالی دارند و بنظر می رسد باید کمکی اساسی از سوی دولت برای بازسازی خانه هایشان ارائه شود.
حالا دیگر مردمان این روستاها نه خانه ای دارند و نه دام و احشامی که بهانه ای برای ماندنشان در زادگاههای خود باشد و بعید نیست که به زودی شاهد موجی از مهاجرت آنها به شهرهای تازه آباد ثلاث، جوانرود و حتی روانسر باشیم.
زمین لرزه شامگاه یکشنبه در ساعت 21:46 دقیقه با قدرت 7.3 دهم درجه در مقیاس امواج درونی زمین (ریشتر) با مرکزیت بخش ازگله در شهرستان ثلاث باباجانی باعث تخریب منازل شهری و روستایی در مناطق غربی و مرزی استان کرمانشاه شد و براساس آخرین آمارها تا لحظه تنظیم این گزارش (ظهر پنجشنبه 25 آبان) 433 کشته و 9 هزار و 397 مجروح برجا گذاشت.
6539/8066 خبرنگار:یحیی معماری ** انتشاردهنده:علی مولوی
انتهای پیام «سیروان» از جوانان این روستا به خبرنگار ایرنا، گفت: در شب حادثه پنج تن از اعضای یک خانواده زیر آوار ماندند و تلاش ها برای نجات آنان موثر واقع نشد و در نهایت جان دادند.
او همچنین به این نکته اشاره کرد که مردم این روستا حدود پنج هزار راس دام داشتند اما چون هنگام زلزله در آغل و اصطبل بودند، غیر از 100 راس همه دام های مردم روستا که منبع اصلی زندگی و امرار معاش آنان بود، از بین رفتند.
عزیز هم پیرمردی حدودا 70 ساله بود که با صدایی لرزان به از بین رفتن گاوهایش اشاره کرد.
وی گفت: چهار راس گاو داشتم که سرمایه مشترک من و یکی از آشناها بود اما همه گاوهایم از بین رفت، خانه ام ویران شد و هیچ توان مالی هم ندارم.
یکی از خانم های روستا با چشمانی گریان، گفت: هیچ یک از اهالی این روستا الان 100 هزار تومان پول در حساب بانکی ندارند و همه مستمند و فقیر هستند؛ ساکنان این روستا از سال 72 پس از سالها زندگی در اردوگاه رومادی عراق به کشور بازگشتند و به دلیل بضاعت مالی پایینی که داشتند خانه هایی از خشت و گل و تیر و چوب ساختند که در زلزله اخیر همه این خانه ها فرو ریخت.
خلاصه داستان نیمه کار در میان این همه صحنه های حزن انگیز زلزله در سایر روستا و شهرهای ثلاث باباجانی بسی حزن انگیزتر است.
بر روی لاشه برخی دیوارهای فروریخته خانه های نیمه کار شعارهای انتخاباتی در حمایت از نامزدهای انتخابات مجلس شورای اسلامی به چشم می خورد که با دیدن این تبلیغات از چند نفرشان سئوال کردم آیا نماینده ای که این همه برایش تبلیغ کردید و به او رای دادید سری به شما زده؟ اما پاسخ ها منفی بود و گلایه های بسیار که برآمده از سینه های پر از حرف شان بود.
تازه وقتی به روستای مجاور یعنی «کانی خنجر» در سه کیلومتری آن مراجعه کردیم، وضع بهتر از نیمه کار نبود.
مردم این روستا هم خانه های شان تخریب و دام هایشان از بین رفته بود؛ هیچ منبع درآمدی ندارند و زنان و مردان و پیر و جوان و کودک شان در فضای میان خرابه ها منتظر رسیدن کمکهای مردمی از جمله چادر بودند.
خانه «نوروز» با خاک یکسان شده بود ایضا خانه محمد و کریم و درویش سعید و لطیف هم به همین کیفیت!
وقتی نگاهی به وسایل خانه این روستائیان انداختم که در لابه لای آوارها برجا مانده بود انداختم، تاثرم بیشتر شد؛ اجاق گازهای فرسوده، پارچ و لیوان های پلاستیکی، ظروفی از جنس روی، پتو و تشک های فرسوده، نمدهای سنتی، تلویزیون های 20 اینچ قدیمی و... خود نشان می داد که سطح کیفی زندگی این مردم چه میزان پایین است و البته چقدر هم قانع!
در این میان روحیه بالای این مردم و خنده هایی که با وجود این مصیبت بر لب داشتند و مهمان نوازی شان هم تحسین برانگیز بود؛ جوهر از ساکنان روستا با وضعی که داشتند اصرار به ماندن ما و صرف شام داشت، می گفت: «دور همی یه نان و ماست می خوریم سخت نگیرید»!؛ محمد هم می خندید و می گفت در برابر مشیت خداوند باید تسلیم شد و دلیلی برای غم و غصه نمی بینم همین که سالم هستیم جای شکرش باقیست.
در امتداد مسیر به روستاهای همین منطقه که به «گاری» مشهور است سر زدیم؛ روستاهای «پشت کور»، «برکور»، «هفت کانی»، «سه تپان» و «کانی رش» که همگی وضعیتی مشابه نیمه کار و کانی خنجر داشتند البته شدت این تراژدی در نیمه کار واقعا جانکاه تر بود و باید گفت که «آن نیمه سالم نیمه کار هم رفت».
نکته ای که قابل تامل بود شاید به ضعف عملکردی برخی دستگاه های متولی باز می گردد آنجا که دست کم 90 درصد از منازل روستایی منطقه گاری را خانه های خشتی و گلی تشکیل می داد که با گذشت افزون بر 2 دهه از بازگشت مردمان ساکن این روستاها از اردوگاه رومادی عراق و ساخت آنها، کسی به آنان هشدار نداد که ممکن است چون یکشنبه همین هفته زمینی بلرزد و آواری بر سرشان فرود آید.
آنها البته بسیار وضع نامناسبی از حیث مالی دارند و بنظر می رسد باید کمکی اساسی از سوی دولت برای بازسازی خانه هایشان ارائه شود.
حالا دیگر مردمان این روستاها نه خانه ای دارند و نه دام و احشامی که بهانه ای برای ماندنشان در زادگاههای خود باشد و بعید نیست که به زودی شاهد موجی از مهاجرت آنها به شهرهای تازه آباد ثلاث، جوانرود و حتی روانسر باشیم.
زمین لرزه شامگاه یکشنبه در ساعت 21:46 دقیقه با قدرت 7.3 دهم درجه در مقیاس امواج درونی زمین (ریشتر) با مرکزیت بخش ازگله در شهرستان ثلاث باباجانی باعث تخریب منازل شهری و روستایی در مناطق غربی و مرزی استان کرمانشاه شد و براساس آخرین آمارها تا لحظه تنظیم این گزارش (ظهر پنجشنبه 25 آبان) 433 کشته و 9 هزار و 397 مجروح برجا گذاشت.
6539/8066 خبرنگار:یحیی معماری ** انتشاردهنده:علی مولوی
کپی شد
