تقریبا همه بیماران، جزئیات بیماری خود را محرمانه و یا دست کم اطلاعات شخصی می‌دانند و از بیان آن در حضور دیگران بشدت گریزان هستند؛ بماند اینکه برخی بیماران حتی از دادن اطلاعات ریز بیماری خود به پزشک هم به اشتباه «شرم و حیا» می‌کنند، چه رسد به دیگران غریبه.
اگر بیمار، فضای مطب و ارتباط با پزشک خود را امن نداند و از او انرژی مثبت و حس آرامش نگیرد، از بیان بخشی از مشکلات جسمی و روحی مرتبط با مریضی‌اش خودداری می‌کند.
اولین سکته در مسیر درمان درست همین جا رخ می دهد؛ جایی که پزشک برای جلب اعتماد بیمارش تلاش کافی نمی کند و بیمار حس می کند، پزشک می خواهد هرچه زودتر از شر او خلاص شود.
شاید دلیل اینکه بسیاری از بیماران برای درمان یک بیماری در یک فاصله زمانی کوتاه به پزشکان متعددی مراجعه می‌کنند، همین موضوع باشد.
تحقیقات پژوهشی در این زمینه هم اثبات کرده که شناخت جنبه‌های زیستی، اجتماعی و فرهنگی بیماری می‌تواند بر شیوه ارتباطی پزشک در برخورد با بیمار و درک بهتر مسائل و مشکلات جسمی و روحی آنان تأثیر بگذارد و پزشک را در رسیدن به تشخیص صحیح و انتخاب و ارائه گزینه درمانی مناسب و کارآمد یاری کند.
این تشخیص و درمان موثر با چند سوال سرد و غیرصمیمی و در یک معاینه بسیار کوتاه هرگز بدست نمی آید؛ حال تصور کنید این معاینه به صورتی گروهی هم باشد یعنی پزشک چندین بیمار را با همدیگر پذیرش و معاینه کند.
در چنین شرایطی اعتماد مریض جلب نمی شود و او در این ازدحام و ترافیک بیمار، از بیان بسیاری از اطلاعات موثر در تشخیص و درمان خودداری می کند یا شاید اصلا فرصت بیان آنها را نداشته باشد.
زیرا هیچ حس راحتی و آرامش نمی کند و با اینکه سوالات بی‌پاسخ زیادی درباره علل، ابعاد و جزئیات بیماری و درمان خود دارد، احساس می کند مجبور و شاید بهتر است هرچه زودتر از نگاه های سنگین دیگر مریض ها خلاص شود.
پیامد این معاینه های سریع السیر و قطاری این است که حتی اگر پزشک هم بخواهد، نمی تواند همه اطلاعات لازم را برای تشخیص و تجویز درمان مناسب از بیمار بگیرد و طبعا خطای او بشدت افزایش می یابد.
اتفاقی که اکنون در بخشی از مطب های خصوصی و گاه دولتی به یک روال عادی تبدیل شده و قربانی اصلی، حقوق بیمارانی است که برای درمان یک بیماری مجبورند چندین بار به پزشک مراجعه و وقت و پول بیشتری هزینه کنند.
شاید تعداد اندک پزشک و جمعیت انبوه بیمار در یک رشته تخصصی خاص معاینه گروهی و سریع را تا حدودی توجیه پذیر کند اما حتما این استثنا شامل بسیاری از مطب های خصوصی نمی شود.
اینکه کسب درآمد بیشتر برخی پزشکان را به معاینه گروهی سوق داده یا عوامل دیگری هم دخیل هستند، قابل پیگیری است اما روشن است که قوانین متعدد تصریح دارند معاینه گروهی خلاف و غیرقانونی است.
نخستین و شاید شناخته شده ترین آنها منشور حقوق بیمار است که می‌گوید: بیمار حق دارد برای حفظ حریم شخصی خود از محرمانه ماندن محتوای پرونده پزشکی، نتایج معاینات و مشاوره‌های بالینی جز در مواردی که براساس وظایف قانونی از گروه معالج اعلام صورت می‌گیرد، اطمینان حاصل کند.
حتی در باره مشارکت بیمار در شیوه درمانش تاکید شده است: بیمار حق دارد قبل از معاینات و اجرای درمان اطلاعات ضروری در خصوص عوارض احتمالی و یا کاربرد سایر روش‌ها را در حد درک خود از پزشک معالج دریافت و در انتخاب شیوه نهایی درمان مشارکت نماید.
از سوی دیگر طبق بخشنامه های مختلف، دست کم پزشک عمومی در هر ساعت باید شش تا هشت بیمار، متخصص چهار تا شش بیمار و فوق تخصص چهار بیمار را معاینه کند، یعنی مثلا یک پزشک متخصص نمی‌تواند در یک ساعت بیشتر از 6 بیمار را معاینه کند؛ معیاری که در بسیاری از مطب ها اصلا رعایت نمی شود.
حال سوال این است که چه نهاد و مسئولی باید بر رعایت این قانون و احقاق حقوق بیماران نظارت کند؛ دانشگاه های علوم پزشکی، نظام پزشکی، بیمه سلامت و سایر بیمه ها نخستین گزینه های است که به ذهن می رسد.
نگاهی به اظهارات و مواضع روسای این نهادها هم نشان می دهد که بیشتر آنها دست کم در سخنان خود معاینه گروهی را خلاف و نادرست دانسته اند اما چرا این حرف ها به مرحله عمل نمی رسد، سوال و انتظار کلیدی افکار عمومی است.
بیماران حق دارند که به ازای مبلغی که برای معاینه می پردازند، از حقوق مصرح در قانون برخوردار شوند و فضای آرام و امنی بین آنان و پزشکان برقرار باشد.
بی شک در چنین شرایطی هم تشخیص و درمان موثری شکل می گیرد و هم رضایت روحی و روانی بیمار کسب می شود که تاثیر قابل توجهی در طی شدن کامل دوره درمان و جلوگیری از مراجعه های غیرضروری بعدی دارد. البته این رویه قانونی و علمی ممکن است درآمد برخی از پزشکان را کاهش دهد.
-----------------------------------------------------------------
**خبرنگار ایرنا مرکز کرمانشاه
انتشاردهنده:علی مولوی
انتهای پیام اگر بیمار، فضای مطب و ارتباط با پزشک خود را امن نداند و از او انرژی مثبت و حس آرامش نگیرد، از بیان بخشی از مشکلات جسمی و روحی مرتبط با مریضی‌اش خودداری می‌کند.
اولین سکته در مسیر درمان درست همین جا رخ می دهد؛ جایی که پزشک برای جلب اعتماد بیمارش تلاش کافی نمی کند و بیمار حس می کند، پزشک می خواهد هرچه زودتر از شر او خلاص شود.
شاید دلیل اینکه بسیاری از بیماران برای درمان یک بیماری در یک فاصله زمانی کوتاه به پزشکان متعددی مراجعه می‌کنند، همین موضوع باشد.
تحقیقات پژوهشی در این زمینه هم اثبات کرده که شناخت جنبه‌های زیستی، اجتماعی و فرهنگی بیماری می‌تواند بر شیوه ارتباطی پزشک در برخورد با بیمار و درک بهتر مسائل و مشکلات جسمی و روحی آنان تأثیر بگذارد و پزشک را در رسیدن به تشخیص صحیح و انتخاب و ارائه گزینه درمانی مناسب و کارآمد یاری کند.
این تشخیص و درمان موثر با چند سوال سرد و غیرصمیمی و در یک معاینه بسیار کوتاه هرگز بدست نمی آید؛ حال تصور کنید این معاینه به صورتی گروهی هم باشد یعنی پزشک چندین بیمار را با همدیگر پذیرش و معاینه کند.
در چنین شرایطی اعتماد مریض جلب نمی شود و او در این ازدحام و ترافیک بیمار، از بیان بسیاری از اطلاعات موثر در تشخیص و درمان خودداری می کند یا شاید اصلا فرصت بیان آنها را نداشته باشد.
زیرا هیچ حس راحتی و آرامش نمی کند و با اینکه سوالات بی‌پاسخ زیادی درباره علل، ابعاد و جزئیات بیماری و درمان خود دارد، احساس می کند مجبور و شاید بهتر است هرچه زودتر از نگاه های سنگین دیگر مریض ها خلاص شود.
پیامد این معاینه های سریع السیر و قطاری این است که حتی اگر پزشک هم بخواهد، نمی تواند همه اطلاعات لازم را برای تشخیص و تجویز درمان مناسب از بیمار بگیرد و طبعا خطای او بشدت افزایش می یابد.
اتفاقی که اکنون در بخشی از مطب های خصوصی و گاه دولتی به یک روال عادی تبدیل شده و قربانی اصلی، حقوق بیمارانی است که برای درمان یک بیماری مجبورند چندین بار به پزشک مراجعه و وقت و پول بیشتری هزینه کنند.
شاید تعداد اندک پزشک و جمعیت انبوه بیمار در یک رشته تخصصی خاص معاینه گروهی و سریع را تا حدودی توجیه پذیر کند اما حتما این استثنا شامل بسیاری از مطب های خصوصی نمی شود.
اینکه کسب درآمد بیشتر برخی پزشکان را به معاینه گروهی سوق داده یا عوامل دیگری هم دخیل هستند، قابل پیگیری است اما روشن است که قوانین متعدد تصریح دارند معاینه گروهی خلاف و غیرقانونی است.
نخستین و شاید شناخته شده ترین آنها منشور حقوق بیمار است که می‌گوید: بیمار حق دارد برای حفظ حریم شخصی خود از محرمانه ماندن محتوای پرونده پزشکی، نتایج معاینات و مشاوره‌های بالینی جز در مواردی که براساس وظایف قانونی از گروه معالج اعلام صورت می‌گیرد، اطمینان حاصل کند.
حتی در باره مشارکت بیمار در شیوه درمانش تاکید شده است: بیمار حق دارد قبل از معاینات و اجرای درمان اطلاعات ضروری در خصوص عوارض احتمالی و یا کاربرد سایر روش‌ها را در حد درک خود از پزشک معالج دریافت و در انتخاب شیوه نهایی درمان مشارکت نماید.
از سوی دیگر طبق بخشنامه های مختلف، دست کم پزشک عمومی در هر ساعت باید شش تا هشت بیمار، متخصص چهار تا شش بیمار و فوق تخصص چهار بیمار را معاینه کند، یعنی مثلا یک پزشک متخصص نمی‌تواند در یک ساعت بیشتر از 6 بیمار را معاینه کند؛ معیاری که در بسیاری از مطب ها اصلا رعایت نمی شود.
حال سوال این است که چه نهاد و مسئولی باید بر رعایت این قانون و احقاق حقوق بیماران نظارت کند؛ دانشگاه های علوم پزشکی، نظام پزشکی، بیمه سلامت و سایر بیمه ها نخستین گزینه های است که به ذهن می رسد.
نگاهی به اظهارات و مواضع روسای این نهادها هم نشان می دهد که بیشتر آنها دست کم در سخنان خود معاینه گروهی را خلاف و نادرست دانسته اند اما چرا این حرف ها به مرحله عمل نمی رسد، سوال و انتظار کلیدی افکار عمومی است.
بیماران حق دارند که به ازای مبلغی که برای معاینه می پردازند، از حقوق مصرح در قانون برخوردار شوند و فضای آرام و امنی بین آنان و پزشکان برقرار باشد.
بی شک در چنین شرایطی هم تشخیص و درمان موثری شکل می گیرد و هم رضایت روحی و روانی بیمار کسب می شود که تاثیر قابل توجهی در طی شدن کامل دوره درمان و جلوگیری از مراجعه های غیرضروری بعدی دارد. البته این رویه قانونی و علمی ممکن است درآمد برخی از پزشکان را کاهش دهد.
-----------------------------------------------------------------
**خبرنگار ایرنا مرکز کرمانشاه
انتشاردهنده:علی مولوی
کپی شد
