در این مطلب آمده است: شهر، یک اثر هنری بزرگ است که آفرینندگانی به وسعت خود و به تعداد جمعیتش دارد، هدف غایی یک شهر ایجاد محیطی خالق و پرورنده برای مردمی است که در آن زندگی می کنند.
چنین محیطی با گوناگونی بسیار، آزادی انتخاب و خالقیت را به افراد داده و حداکثر ارتباط را با مردم و پیرامونش برقرار می سازد بنابراین وظیفه خطیر برنامه ریزان شهری سازماندهی، آرام سازی و بهسازی فضا و تجهیزات در راستای مدیریت شهری می باشد. (زندیه 1385)
مبلمان شهری، از جمله مولفه های مطرح در طراحی و برنامه ریزی شهری و به عنوان جزیی از کل شهر تعریف کننده هویت و ساختار شهری است تا جایی که برای طراحی آن از تمامی گروه ها و تخصص ها در زمینه طراحی مبلمان شهری کمک گرفته می شود.
بدیهی است که آنچه به شهر هویت می بخشد و برای ساکنان شهر آسایش به همراه می آورد انبوه ساختمان ها و ترافیک نیست.
در فضای میان ساختمان ها و بناها وسایل و ضمایم مکملی نیاز است تا زندگی شهری را سامان بخشد، تجهیزاتی همچون اثاث یک خانه.
این اجزا جریان حرکت، سکون، تفریح و اضطراب را در شهر تنظیم می کنند و به آن روح می بخشند و آن چیزی جز مبلمان شهری نیست؛ مبلمان شهری خود انواع مختلفی دارد که هر کدام در راستای هویت شهر و سیمای آن گام بر می دارد، از جمله صندلی ها، سطل های زباله، المان ها و...
هدف اصلی برنامه ریزان شهری و طراحان از طراحی ساخت و ارائه مبلمان شهری در چند دسته کلی تقسیم بندی می شود که همگی 2 ویژگی اساسی دارند کاربردی بودن و زیبایی که در صورت داشتن هر 2 ویژگی می تواند نیاز
عملکردی و بصری شهروندان را همزمان برآورده سازد اجزای مبلمان شهری که نقش عمده ای در ایجاد روابط میان شهروندان دارد، نیمکت است.
نیاز به نیمکت تنها مختص پارک ها و فضاهای سبز نیست، مراکز عمومی شهر هم، می توانند جای مناسبی برای استقرار نیمکت ها باشند و برای هر نوع استفاده ای همچون نشستن، مطالعه، استراحت و حتی جایی برای گفت و گوهای چند نفره باشد به شرط آنکه یک حاشیه یا پیاده روی مناسب برای نصب آن در نظر گرفته شود.
در هیاهوی شهرها و یا حتی زمانی که خیلی از شهروندان اندک وقتی را برای قدمزدن و پیاده روی انتخاب می کنند و یا آنگاه که خسته از کار و خرید، چند دقیقه ای را برای تنفس تازه کردن نیاز می بینند، چه چیزی خوشایندتر از آنست که نیمکتی را پیدا کرده و حتی برای لحظاتی کوتاه استراحتی کنند.
اینجاست که باید دید نیمکت ها به عنوان ابتدایی ترین حق شهروندان در فضاهای عمومی شهر نادیده گرفته شده اند و در نگاه اول شاید خیلی به چشم نیاید اما زمانی که افراد سالمند یا حتی جوانان و کودکانی را می بینید که از فرط خستگی به سختی نفس شان بالا می آید تازه یادمان می افتد چقدر جای یک نیمکت در کنار این خیابان و پیاده رو خالیست و شاید آنگاه است که بدانیم نیمکت ها، هنوز جایگاه و اهمیت خود را به منظور تامین آسایش و آرامش شهروندان پیدا نکرده اند.
با توجه به پیشرفت دانش شهرسازی، اما متاسفانه باید این واقعیت را پذیرفت که هنوز در کشور ما به این مهم اهمیت چندانی داده نشده و حتی در کلانشهری چون تهران، در سال های اخیر آن هم در برخی خیابان ها شاهد نصب نیمکت ها هستیم که بعضا خیلی از آنها هم دور از استاندارد بوده و بجای حس آرامش، باعث ناراحتی شخص می شود.
در این میان، استان کردستان و بخصوص شهر سنندج به عنوان مرکز استان از این مساله دور بوده و با نگاهی گذرا به خیابان های آن متوجه خواهیم شد که جای خالی یک نیمکت ساده چقدر احساس می شود؛ نیمکت هایی که شاید اگر بودند پیاده روی های روزانه را دل انگیزتر می کردند.
خیابان ها و پیاده روهای سطح شهر سنندج روزانه شاهد گذر خیل عظیم عابرانی است که نیاز مبرم به استراحتی هر چند کوتاه دارند و هر بار در حسرت مکانی برای نشستن، ناامیدانه مسیر را طی می کنند.
امید آن داریم که مسئولان و مدیران شهری همانقدر که به سایر طرح های شهری اهمیت می دهند، برای مبلمان و سیمای شهر نیز ارزشی متناسب با نیاز شهروندان قائل شوند و بخصوص در مراکز پر ترددی چون خیابان های منتهی به میدان آزادی، نقش مبلمان شهری را از زوایای مختلف مورد توجه قرار دهند تا در مکانیابی محل های آن ضمن فراهم آوردن آسایش کاربر، از ایجاد مزاحمت برای سایر شهروندان و عابران هم جلوگیری شود.
منبع: هفته نامه روژان
انتهای پیام چنین محیطی با گوناگونی بسیار، آزادی انتخاب و خالقیت را به افراد داده و حداکثر ارتباط را با مردم و پیرامونش برقرار می سازد بنابراین وظیفه خطیر برنامه ریزان شهری سازماندهی، آرام سازی و بهسازی فضا و تجهیزات در راستای مدیریت شهری می باشد. (زندیه 1385)
مبلمان شهری، از جمله مولفه های مطرح در طراحی و برنامه ریزی شهری و به عنوان جزیی از کل شهر تعریف کننده هویت و ساختار شهری است تا جایی که برای طراحی آن از تمامی گروه ها و تخصص ها در زمینه طراحی مبلمان شهری کمک گرفته می شود.
بدیهی است که آنچه به شهر هویت می بخشد و برای ساکنان شهر آسایش به همراه می آورد انبوه ساختمان ها و ترافیک نیست.
در فضای میان ساختمان ها و بناها وسایل و ضمایم مکملی نیاز است تا زندگی شهری را سامان بخشد، تجهیزاتی همچون اثاث یک خانه.
این اجزا جریان حرکت، سکون، تفریح و اضطراب را در شهر تنظیم می کنند و به آن روح می بخشند و آن چیزی جز مبلمان شهری نیست؛ مبلمان شهری خود انواع مختلفی دارد که هر کدام در راستای هویت شهر و سیمای آن گام بر می دارد، از جمله صندلی ها، سطل های زباله، المان ها و...
هدف اصلی برنامه ریزان شهری و طراحان از طراحی ساخت و ارائه مبلمان شهری در چند دسته کلی تقسیم بندی می شود که همگی 2 ویژگی اساسی دارند کاربردی بودن و زیبایی که در صورت داشتن هر 2 ویژگی می تواند نیاز
عملکردی و بصری شهروندان را همزمان برآورده سازد اجزای مبلمان شهری که نقش عمده ای در ایجاد روابط میان شهروندان دارد، نیمکت است.
نیاز به نیمکت تنها مختص پارک ها و فضاهای سبز نیست، مراکز عمومی شهر هم، می توانند جای مناسبی برای استقرار نیمکت ها باشند و برای هر نوع استفاده ای همچون نشستن، مطالعه، استراحت و حتی جایی برای گفت و گوهای چند نفره باشد به شرط آنکه یک حاشیه یا پیاده روی مناسب برای نصب آن در نظر گرفته شود.
در هیاهوی شهرها و یا حتی زمانی که خیلی از شهروندان اندک وقتی را برای قدمزدن و پیاده روی انتخاب می کنند و یا آنگاه که خسته از کار و خرید، چند دقیقه ای را برای تنفس تازه کردن نیاز می بینند، چه چیزی خوشایندتر از آنست که نیمکتی را پیدا کرده و حتی برای لحظاتی کوتاه استراحتی کنند.
اینجاست که باید دید نیمکت ها به عنوان ابتدایی ترین حق شهروندان در فضاهای عمومی شهر نادیده گرفته شده اند و در نگاه اول شاید خیلی به چشم نیاید اما زمانی که افراد سالمند یا حتی جوانان و کودکانی را می بینید که از فرط خستگی به سختی نفس شان بالا می آید تازه یادمان می افتد چقدر جای یک نیمکت در کنار این خیابان و پیاده رو خالیست و شاید آنگاه است که بدانیم نیمکت ها، هنوز جایگاه و اهمیت خود را به منظور تامین آسایش و آرامش شهروندان پیدا نکرده اند.
با توجه به پیشرفت دانش شهرسازی، اما متاسفانه باید این واقعیت را پذیرفت که هنوز در کشور ما به این مهم اهمیت چندانی داده نشده و حتی در کلانشهری چون تهران، در سال های اخیر آن هم در برخی خیابان ها شاهد نصب نیمکت ها هستیم که بعضا خیلی از آنها هم دور از استاندارد بوده و بجای حس آرامش، باعث ناراحتی شخص می شود.
در این میان، استان کردستان و بخصوص شهر سنندج به عنوان مرکز استان از این مساله دور بوده و با نگاهی گذرا به خیابان های آن متوجه خواهیم شد که جای خالی یک نیمکت ساده چقدر احساس می شود؛ نیمکت هایی که شاید اگر بودند پیاده روی های روزانه را دل انگیزتر می کردند.
خیابان ها و پیاده روهای سطح شهر سنندج روزانه شاهد گذر خیل عظیم عابرانی است که نیاز مبرم به استراحتی هر چند کوتاه دارند و هر بار در حسرت مکانی برای نشستن، ناامیدانه مسیر را طی می کنند.
امید آن داریم که مسئولان و مدیران شهری همانقدر که به سایر طرح های شهری اهمیت می دهند، برای مبلمان و سیمای شهر نیز ارزشی متناسب با نیاز شهروندان قائل شوند و بخصوص در مراکز پر ترددی چون خیابان های منتهی به میدان آزادی، نقش مبلمان شهری را از زوایای مختلف مورد توجه قرار دهند تا در مکانیابی محل های آن ضمن فراهم آوردن آسایش کاربر، از ایجاد مزاحمت برای سایر شهروندان و عابران هم جلوگیری شود.
منبع: هفته نامه روژان
کپی شد
