به گزارش ایرنا، هر چند موضوع اصلی در میانه های فیلم مطرح می شود اما به خوبی مشکلات، فشار و آسیب هایی که یک زن در این شرایط با آن مواجه می شود را به تصویر می کشد.
فیلمی اجتماعی که نشان می دهد یک زن در این شرایط تا چه حد حساس و آسیب پذیر می شود و باید مراقبت ها از او افزایش یابد.
اما مساله ای که در این فیلم نمی شود دید حضور یک روانکاو یا روانشناس برای حل بحرانی است که زن آسیب دیده در فیلم با آن مواجه شده است.
شاید بسیاری بگویند که فیلم در راستای جنبه آموزنده ای که دارد باید نشان می داد که یک زن در این شرایط سخت بشدت نیاز به یک روانشناس دارد و نحوه تاثیرگذاری یک روانشناس را به تصویری می کشید اما از سوی دیگر می توان نتیجه گرفت که منیژه حکمت شاید عمدا خواسته نشان دهد که جامعه ایرانی تا چه حد با روانشناسان بیگانه یا نسبت به آنها بی اعتماد است بنابراین مطرح کردن این موضوع برای او مهمتر بوده است.
آنجا می توان بیشتر به این نتیجه رسید که کارگردان تعمدا راه حل روانشناس را وارد فیلم نکرد و بعد از مدت ها که از حادثه تعرض می گذرد صحبت کوتاهی در مورد روانکاو می شود و نتیجه ای هم از مطرح شدن آن گرفته نمی شود و در همان حد می ماند، که این نشان می دهد کارگردان خواسته از این طریق بگوید که چنین راه حلی هم وجود دارد اما خانواده مینو زن شخصیت اصلی فیلم براحتی از کنار آن می گذرد.
البته کارگردان یک روانشناس را برای دقایقی وارد فیلم می کند ولی مینو شخصیت زن آسیب دیده فیلم اجازه عمل به او نمی دهد و اینجاست که یک رئیس بانک و زن تحصیل کرده و با تجربه هم اعتقادی به روانشناس ندارد.
درست است که در تمام فیلم به غیر از 2 جمله در یک سکانس موضوع روانشناس مطرح شد و دفعه ای که دوست مینو روانکاوی را همراه خود به دیدن او آورد دیگر این موضوع مطرح نشد اما همین قدر کافی بود که بییننده هوشیار پیام را دریافت کند و در ادامه فیلم با دیدن عذاب و سختی مینو، مرتب به این فکر کند که کاش خانواده اصرار بیشتری در بهره گرفتن از روانشناس می کرد تا مشکل زودتر حل شود.
این فیلم باز هم پیام هایی در خود دارد و به خانواده یک آسیب دیده نشان می دهد که بسیاری از مواردی که ساده است و به چشم نمی آید هم اگر رعایت شود در بهبود شرایط زنی که حادثه ای این چنین را پشت سر گذاشته موثر است.
خانواده ای که حتی به ذهن شان نمی رسد تلفن را از روی پیامگیر خارج کنند و اتاق مینو را تغییر دهند تا به بالکن دسترسی نداشته باشد و امکان خودکشی کاهش یابد از جمله مواردی است که می توان چنین پیام هایی را در آن دید.
مطرح شدن مشکلاتی که مینو زن شخصیت اصلی فیلم با آن مواجه است جذابیت بیشتری به فیلم داده و اضافه کردن بخشی که تنش مینو با یک وام گیرنده متمول را نشان می دهد برای دقایقی ذهن ها را به این سمت می برد که شاید حمله به او جنبه انتقام گیری داشته است.
در این فیلم موضوع حساسی مطرح می شود و جنبه هایی از خشونت دیده می شود که دیدن فیلم را برای برخی سنین نامناسب می کند اما همچون دیگر فیلم هایی که در جشنواره پخش شد هیچ محدوده سنی برای آن مشخص نشده بود و بسیاری از خانواده ها با کودکان خود به تماشای این فیلم و بسیاری از فیلم های دیگر آمدند.
فیلم سینمایی «جاده قدیم» چهارمین ساخته منیژه حکمت پس از 10 سال دوری از فیلمسازی است. در خلاصه داستان «جاده قدیم» با بازی مهتاب کرامتی و آتیلا پسیانی آمده است: «در آستانه سال نو مینو به خانه نمی رسد...»
این فیلم در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر در بخش سودای سیمرغ حضور داشت.
خبرنگار: امید بهمنی**انتشار: سلیمانی
6108/9102
انتهای پیام فیلمی اجتماعی که نشان می دهد یک زن در این شرایط تا چه حد حساس و آسیب پذیر می شود و باید مراقبت ها از او افزایش یابد.
اما مساله ای که در این فیلم نمی شود دید حضور یک روانکاو یا روانشناس برای حل بحرانی است که زن آسیب دیده در فیلم با آن مواجه شده است.
شاید بسیاری بگویند که فیلم در راستای جنبه آموزنده ای که دارد باید نشان می داد که یک زن در این شرایط سخت بشدت نیاز به یک روانشناس دارد و نحوه تاثیرگذاری یک روانشناس را به تصویری می کشید اما از سوی دیگر می توان نتیجه گرفت که منیژه حکمت شاید عمدا خواسته نشان دهد که جامعه ایرانی تا چه حد با روانشناسان بیگانه یا نسبت به آنها بی اعتماد است بنابراین مطرح کردن این موضوع برای او مهمتر بوده است.
آنجا می توان بیشتر به این نتیجه رسید که کارگردان تعمدا راه حل روانشناس را وارد فیلم نکرد و بعد از مدت ها که از حادثه تعرض می گذرد صحبت کوتاهی در مورد روانکاو می شود و نتیجه ای هم از مطرح شدن آن گرفته نمی شود و در همان حد می ماند، که این نشان می دهد کارگردان خواسته از این طریق بگوید که چنین راه حلی هم وجود دارد اما خانواده مینو زن شخصیت اصلی فیلم براحتی از کنار آن می گذرد.
البته کارگردان یک روانشناس را برای دقایقی وارد فیلم می کند ولی مینو شخصیت زن آسیب دیده فیلم اجازه عمل به او نمی دهد و اینجاست که یک رئیس بانک و زن تحصیل کرده و با تجربه هم اعتقادی به روانشناس ندارد.
درست است که در تمام فیلم به غیر از 2 جمله در یک سکانس موضوع روانشناس مطرح شد و دفعه ای که دوست مینو روانکاوی را همراه خود به دیدن او آورد دیگر این موضوع مطرح نشد اما همین قدر کافی بود که بییننده هوشیار پیام را دریافت کند و در ادامه فیلم با دیدن عذاب و سختی مینو، مرتب به این فکر کند که کاش خانواده اصرار بیشتری در بهره گرفتن از روانشناس می کرد تا مشکل زودتر حل شود.
این فیلم باز هم پیام هایی در خود دارد و به خانواده یک آسیب دیده نشان می دهد که بسیاری از مواردی که ساده است و به چشم نمی آید هم اگر رعایت شود در بهبود شرایط زنی که حادثه ای این چنین را پشت سر گذاشته موثر است.
خانواده ای که حتی به ذهن شان نمی رسد تلفن را از روی پیامگیر خارج کنند و اتاق مینو را تغییر دهند تا به بالکن دسترسی نداشته باشد و امکان خودکشی کاهش یابد از جمله مواردی است که می توان چنین پیام هایی را در آن دید.
مطرح شدن مشکلاتی که مینو زن شخصیت اصلی فیلم با آن مواجه است جذابیت بیشتری به فیلم داده و اضافه کردن بخشی که تنش مینو با یک وام گیرنده متمول را نشان می دهد برای دقایقی ذهن ها را به این سمت می برد که شاید حمله به او جنبه انتقام گیری داشته است.
در این فیلم موضوع حساسی مطرح می شود و جنبه هایی از خشونت دیده می شود که دیدن فیلم را برای برخی سنین نامناسب می کند اما همچون دیگر فیلم هایی که در جشنواره پخش شد هیچ محدوده سنی برای آن مشخص نشده بود و بسیاری از خانواده ها با کودکان خود به تماشای این فیلم و بسیاری از فیلم های دیگر آمدند.
فیلم سینمایی «جاده قدیم» چهارمین ساخته منیژه حکمت پس از 10 سال دوری از فیلمسازی است. در خلاصه داستان «جاده قدیم» با بازی مهتاب کرامتی و آتیلا پسیانی آمده است: «در آستانه سال نو مینو به خانه نمی رسد...»
این فیلم در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر در بخش سودای سیمرغ حضور داشت.
خبرنگار: امید بهمنی**انتشار: سلیمانی
6108/9102
کپی شد
