خریدهای سخت؛ فروش های آسان!/ در پرسپولیس و استقلال چه می گذرد؟

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، در شرایطی که رقابت های فوتبالی در بخش باشگاهی به پایان رسیده طبیعتا تیم های داخلی به فکر بستن تیم خود برای فصل آینده هستند. در این میان هر دو تیم استقلال و پرسپولیس با مشکلاتی روبرو هستند. مشکلاتی که هر چند جنس متفاوتی دارد اما از یک جا نشات می گیرد؛ قراردادهای ساده و آماتورگونه.

در دنیای فوتبال اصول کلی هنگام قرارداد بستن بازیکنان وجود دارد که در فوتبال ایران هرگز رعایت نمی شود. اصولی که در نگاه اول ساده و بدیهی به نظر می رسند اما رعایت نشدن همین اصول به ظاهر ساده بارها باشگاه های استقلال و پرسپولیس را خصوصا در مواجهه با بازیکنان خارجی با مشکلات فراوانی روبرو کرده است که در اکثر موارد کار به اختلاف نظر کشیده و در نهایت شکایت و شکایت کشی به فیفا نتیجه را مشخص کرده که اکثرا هم به سود باشگاه های ایرانی نبوده است.

عدم توجه به همین اصول است که باعث شده سرخابی ها برای جذب بازیکن مجبور به هزینه چند میلیارد تومانی باشند اما پس از درخشش ستاره های خود به راحتی آنها را از دست بدهند. در حال حاضر استقلال برای نگه داشتن تیام به آب و آتش می زند و ظاهرا هزینه ای بیش از ده میلیارد تومان برای نگه داشتن او در جمع آبی ها لازم است. پرسپولیس هم که تا زمستان از فعالیت در بازار نقل و انتقالات محروم است و نمی تواند ستاره هایش را نگه دارد. پس از جدایی محرمی، خبر جدایی فرشاد احمدزاده هواداران این تیم را نگران تر کرده است.

 اما این اصول ساده که معمولا در قراردادهای استقلال و پرسپولیس به چشم می خورند، چیستند؟ در ادامه نگاهی به برخی از این اصول بسیار ساده خواهیم داشت.

نخستین مساله مهم مدت قرارداد است. اکثر قریب به اتفاق قراردادهای فوتبالی در ایران یک ساله هستند. این مساله به بازیکن اجازه می دهد پس از یک فصل در صورتی که پیشنهاد مناسبی دریافت کرد به راحتی و بدون اجازه باشگاه تصمیم به جدایی بگیرد. اگر هم پیشنهاد مناسبی دریافت نکرد می تواند دوباره با باشگاه فعلی پای میز مذاکره بنشثیند و برای یک فصل دیگر دوباره قرارداد جدید بنویسد و پولی به جیب بزند که در هر دو صورت باشگاه متضرر می شود. فاجعه به همین جا ختم نمی شود و بسیاری از باشگاه ها با بازیکنانی که نیم فصل جذب می کنند حتی نمی توانند قرارداد یک ساله ببندند و شش ماهه بازیکن خود را به واسطه قراردادی که بسته اند آزاد شده می بینند!

مساله مهم دیگر بند فسخ قرارداد است. این بند که در قرارداد های خارجی از آن با عنوان بای اوت - کلاز یاد می شود یک راهکار بسیار ساده برای حفظ بازیکنان خصوصا بازیکنان جوان و آینده دار است. به این معنا که باشگاه هنگام عقد قرارداد بندی در آن می گنجاند که در صورت تمایل به جدایی از باشگاه و دریافت پیشنهاد از یک باشگاه دیگر مبلغ هنگفتی را بابت رضایت نامه اش بپردازد. برای نمونه رقم فسخ قرارداد زودهنگام مسی با بارسلونا چیزی نزدیک به 700 میلیون یوروست که چند ده برابر از دستمزد سالانه او بیشتر است. در کنار رضایت مسی از حضورش در بارسلون این بند قرارداد یکی دیگر از دلایل ماندگار شدن فوق ستاره فوتبال جهان در جمع آبی و اناری هاست. البته همیشه این بند نمی تواند بازیکن را در باشگاه نگه دارد، اما اگر بازیکنی مانند نیمار بخواهد زودتر از پایان قراردادش جدا شود با وجود چنین بندی است که سود کلانی عاید باشگاه بارسلونا می شود. معادل فارسی این مساله همان بند فسخ قرارداد یک طرفه است که در برخی موارد در فوتبال ایران هم وجود دارد، اما یا رقم آن بسیار پایین است یا اجرایی نمی شود. 

اصل بعدی و بسیار مهم دیگر، شرایط فسخ قرارداد است که معمولا با دقت و جزئیات نوشته نمی شود. در قراردادهای حرفه ای باشگاه ها به موجب قراردادی که تنظیم می کنند حق فسخ یک طرفه (بدون پرداخت خسارت) درشرایطی که بازیکن مشکل آسیب دیدگی حاد یا سایر مسائل را داشته باشد برای خود محفوظ می دارند. حتی در بعضی قراردادها بخشی از دستمزد بازیکن منوط به انجام تعداد مشخصی بازی است که این مورد اخیر اساسا در قراردادهای فوتبال ایران سابقه نداشته است. 

نتیجه نبود چنین بندی، باعث راحت طلبی بازیکنان دلالی شده که بدون حتی یک دقیقه بازی کردن یا قرارداد خود را به طور کامل دریافت می کنند و یا در صورت استنکاف باشگاه از پرداخت، به فیفا شکایت می کنند و طبق قراردادی که دارند ذیحق خواهند بود.

مساله مهم دیگر مبهم بودن مسائل مالیاتی است. بسیاری از باشگاه ها مالیات بازیکن را طبق قرارداد می پردازند بدون این که آگاهی دقیق و مشخص داشته باشند که میزان مالیات چه اندازه خواهد بود و آیا توان آن را خواهند داشت یا خیر. بسیاری از پرونده های مالی در فوتبال ایران مربوط به مالیات است که گاهی رقم آن پس از چند سال از کل قرارداد هم بیشتر می شود. در شرایطی که دولت برای فوتبالیست ها همانند تمام اقشار و مشاغل جامعه مالیات تعیین کرده است اساسا چرا باشگاه ها باید متقبل پرداخت این هزینه شوند.

به گزارش جی پلاس، عدم رعایت چنین اصولی در قراردادهاست که باعث می شود باشگاه های داخلی خصوصا دو باشگاه بزرگ استقلال و پرسپولیس هر ساله با مشکلات مالی روبرو شوند. چرا که از لژیونر شدن بازیکنان خود سود هنگفتی عایدشان نمی شود و از طرفی مجبورند با توجه به اسم و رسمی که دارند برای خرید بازیکنان معمولی هم پرداخت های سنگین داشته باشند. روندی که تا حرفه ای و مسلط نشدن باشگاه ها به مسائل حقوقی تحقق نیابد قطعا ادامه خواهد داشت!