دردسرهای جدید احسان روزبهانی

اختلافات روزبهانی و فدراسیون بوکس درست پس از همین محبوبیت و شهرت شکل تازه ای به خود گرفت. احسان در لیگ نیمه حرفه ای مشت می زد و انتظار حمایت مسئولان را داشت. حمایت هم می شد اما نه آن طور که خودش می خواست. او کم کم دور خودش یک حصار کشید و از فدراسیون فاصله بیشتری گرفت.

مصاحبه های تند و تیز روزبهانی و واکنش آنی فدراسیون بوکس به بدترین شکل ممکن اختلافات را وارد فاز تازه ای می کرد. به نظر می رسید بسیاری در فدراسیون بوکس آرزوی چنین روزهایی را داشتند. هر چقدر فدراسیون از احسان دور و دورتر می شد مسئولان وزارت ورزش و جوانان و به ویژه کمیته ملی المپیک رابطه خود را با روزبهانی نزدیک تر می کردند تا در نقش یک ناجی ظاهر شوند. این به ظاهر ریش سفیدها که هرگز میان روزبهانی و فدراسیون میانجیگری نکردند و اغلب به دنبال شوهای تبلیغاتی برای خود بودند کار را تا جایی پیش بردند که حبابی دور روزبهانی شکل گرفت که هر روز بر شعاع آن افزوده می شد.

از وزیر ورزش و جوانان گرفته تا رئیس کمیته ملی المپیک همه و همه از روزبهانی حمایت می کردند و خبری از فدراسیون نبود. شدت اختلافات تا جایی پیش رفت که احسان حتی در برهه ای از زمان بایکوت خبری شد و تنها چند رسانه از او به عنوان تنها المپیکی بوکس ایران حمایت کردند. انتشار حتی یک مصاحبه از روزبهانی مسئولان فدراسیون را عصبانی می کرد و در نقطه مقابل نیز روزبهانی در مقابل کوچکترین اظهارات فدراسیون که گاها به حق نیز بود موضع می گرفت.

احسان با بار فشارهای روانی ناشی از اختلافات عمیق و ریشه ای با فدراسیون خود راهی ریو شد تا در سخت ترین رقابت بین المللی حضور پیدا کند اما او در همان مسابقه اول شکست خورد و حذف شد. دیگر خبری از ناداوری در مقابل عادل بیک قزاق نبود. این بار احسان بدون اینکه مشت چندانی بزند میدان را واگذار کرد و وداع زودهنگامی با ریو داشت. احسان المپیک ریو را به خودش باخت. به لجبازی و کناره گیری فدراسیون بوکس. به مسئولانی که به جای حل اختلاف او با فدراسیون ،دورش یک حباب بزرگ ساختند و باعث ایجاد غرور کاذب و ویرانگر در این ورزشکار توانمند شدند.

پس از المپیک فدراسیون بوکس که حالا انگار بسیار راضی از ناکامی روزبهانی بود در یک نشست خبری بدون حضور روزبهانی پاسخ وی و اظهاراتش را داد. مدتی نگذشت که روزبهانی نیز در یک نشست خبری اختصاصی پاسخ اظهارات فدراسیون را داد تا دیگر هیچ امیدی به پایان این جدال رسمی نباشد.

رقابتهای قهرمانی کشور شانسی برای روزبهانی بود تا با حضور در مسابقات و مبارزه با بوکسورهای مبتدی و کم تجربه دوباره به تیم ملی بازگردد ولی مطابق انتظار خبری از روزبهانی نبود تا بهانه فدراسیون برای خط زدن نام وی از تمرین تیم ملی جور شود. مقصر فدراسیون هم نبود، حتی فرصت شرکت روزبهانی در یک رقابت انتخابی هم به وی داده شد ولی احسان گفت: به هیچ وجه در انتخابی شرکت نمی کنم. فدراسیون باید مرا به تیم ملی دعوت کند و تازه شرایط مورد نظرم  را نیز تامین کند!

تمرینات تیم ملی با سرمربی خارجی در حال پیگیری است اما بدون مشهورترین بوکسور ایران یعنی روزبهانی! سرمربی کوبایی تیم ملی می گوید احسان را نمی شناسد، فدراسیون هم احسان را فراموش کرده، احسان هم بی خیال تیم ملی شده و همچنان از موضع قدرت و مغرورانه کاری برای خودش نمی کند. حالا تنها جای برخی خالی است. جای همان هایی که روزی دور احسان حباب ساختند، از او یک نماد و تندیس قهرمان ملی ساختند، الگوی لباس مردان المپیک را ابتدا بر تن او کردند و حالا خبری از آنها نیست.

احسان حالا بیش از همه، خودش در حال ناک اوت خود است. او فراموش کرده که این حواشی و لجبازی ها تنها به خودش ضربه می زند و ناکامی المپیک می توانست با مدالی خوشرنگ در جاکارتا جبران شود اما امان از ثانیه هایی که به سرعت در گذرند و دیگر راهی برای بازگشت و جبران از دست دادن آن نیست.