در این مطلب که به قلم مهدی ناصرنژاد منتشر شده، آمده است: موضوع حمایت عمومی از تولید و کالای ایرانی در سال جدید بیشتر از هر زمانی مورد توجه و همدلی و همراهی هموطنان واقع است و در همین راستا رسانه ها در تمام حوزه های نوشتاری، دیداری و شنیداری بخشهایی از برنامه و گزارش های اقتصادی خود را به این مهم اختصاص داده اند که واقعا جای تقدیر دارد و به هر ایرانی حس غرور و وطن پرستی می دهد.
وقتی با تمام وجودمان و در عمق ضمیر خویش می اندیشیم، نتیجه می گیریم چه کار عبث و بیهوده ای است که انسان از روی ناخودآگاهی و خودباختگی ژست استفاده از کالای خارجی بگیرد و آن وقت کارخانجات و کارگاه های بزرگ و کوچک وطنی به علت روی دست ماندن اجناسشان، یکی پس از دیگری ورشکسته شوند و هر روز به خیل بیکاران کشور اضافه شود.
همین کشور ترکیه که بیشترین بازار پوشاک و کفش و اقلام بهداشتی و آرایشی و... و... و... ما را بهتر است بگوییم قبضه کرده بود، به هیچ بازرگان و فعال اقتصادی خود اجازه نمی دهد کالای خارجی وارد کشورشان کنند.
حدود 30 سال پیش که این نگارنده در مأموریت چند روزه ای خبری در کشور ترکیه بسر می بردم، به شدت از حس ناسیونالیستی و تعصب قشرهای غالب مردم ترکیه نسبت به تولیدات و داشته های خود متأثر شدم و دریافتم که اغلب کالاهای پرمصرف و حتی غیرضروری آنها ساخت خودشان است و از انواع و اقسام اسباب بازی و پوشاک و کیف و کفش و شیرینیجات گرفته تا شوینده ها و تولیدات بهداشتی خود را علاوه برتأمین مصرف داخلی به بسیاری از کشورهای منطقه صادر می کنند.
در بسیاری از مأموریت های مشابه در منطقه به این نکته مهم نیز رسیدم که کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه کالاهای خود را از همان مبدأ و استارت اولیه با هدف بازاریابی جهانی تولید می کنند.
در این کشورها صاحبان کارخانه، کارگران و بیشتر از همه طراحان و صاحبان سرمایه و طرح های بزرگ، انگیزه و افکار رقابتی در سر می پرورانند و به گونه ای می سازند و تولید می کنند که کالاهایشان قابل رقابت در بازارهای جهانی باشد و در نمایشگاه های بین المللی حرف اول را بزنند.
در چنین شرایطی چرخه تولید و اقتصاد و سرمایه گذاری و بازرگانی در کشور خودمان در دهه های گذشته خلاف جریانهای شدید رقابتی در بازارهای جهانی بود به نحوی که برخی صادرکننده های ما برای سودجویی و دستیابی به منافع غیراصولی در بازارهای جهانی نیز کم فروشی و بدفروشی می کردند.
در این خصوص از یک تاجر و واردکننده افغان شنیدم که می گفت: فلانی از دست صادرکننده های شما چکار کنیم که کم فروشی می کنند یا مواد غذایی فاسد و تاریخ گذشته تحویل ما می دهند.
خوشبختانه در شرایط کنونی و پس از ضربه های سنگینی که از نابلدیهای خود در بازارهای جهانی تحمل کرده ایم، هم اینک به این بینش صحیح و سازنده تولیدی و صادراتی رسیده ایم که سود بیشتر و منفعت پایدار در تولید رقابت و پایبندی به اصول بازارهای جهانی است.
امروز خود تولید کننده های ما خوب می دانند، اولین حمایت کننده از تولید داخلی، خود آنان هستند و از سویی مردم فهیم خودمان هم به این باور رسید ه اند که استفاده از کالای خارجی و خروج ارز از کشور ضربه های چند سویه و مضاعف بر پیکر اقتصاد داخلی وارد می کند؛ چون با استفاده از کالای خارجی هم کارخانجات خود را ورشکسته می کنیم، هم کارگران بسیاری را بیکار می کنیم تا وبال گردن جامعه شوند و هم پول و سرمایه و پشتوانه ارزی کشور خود را دو دستی به رقبای خود در کشورهای خارجی می سپاریم تا لگدهای محکم تری بر بدنه تولید و اقتصاد ایرانی وارد سازند و خودشان روز به روز چاق تر و فربه تر شوند و ملت بزرگ ما را به استهزا بگیرند و کوچک بشمارند.
واردات کالای خارجی و تضعیف پایه های تولید و اقتصاد داخلی، واقعا یک چوب دو سر ... است که بر سر خود می زنیم. اما بازهم باید گفت جلوی ضرر را از هر کجا بگیری، فایده است و نیاید روزی که گوییم، خودم کردم که لعنت بر خودم باد.
روزنامه همدان پیام به مدیرمسئولی نصرت الله طاقتی احسن در همدان چاپ و منتشر می شود.
7523/2090
انتهای پیام وقتی با تمام وجودمان و در عمق ضمیر خویش می اندیشیم، نتیجه می گیریم چه کار عبث و بیهوده ای است که انسان از روی ناخودآگاهی و خودباختگی ژست استفاده از کالای خارجی بگیرد و آن وقت کارخانجات و کارگاه های بزرگ و کوچک وطنی به علت روی دست ماندن اجناسشان، یکی پس از دیگری ورشکسته شوند و هر روز به خیل بیکاران کشور اضافه شود.
همین کشور ترکیه که بیشترین بازار پوشاک و کفش و اقلام بهداشتی و آرایشی و... و... و... ما را بهتر است بگوییم قبضه کرده بود، به هیچ بازرگان و فعال اقتصادی خود اجازه نمی دهد کالای خارجی وارد کشورشان کنند.
حدود 30 سال پیش که این نگارنده در مأموریت چند روزه ای خبری در کشور ترکیه بسر می بردم، به شدت از حس ناسیونالیستی و تعصب قشرهای غالب مردم ترکیه نسبت به تولیدات و داشته های خود متأثر شدم و دریافتم که اغلب کالاهای پرمصرف و حتی غیرضروری آنها ساخت خودشان است و از انواع و اقسام اسباب بازی و پوشاک و کیف و کفش و شیرینیجات گرفته تا شوینده ها و تولیدات بهداشتی خود را علاوه برتأمین مصرف داخلی به بسیاری از کشورهای منطقه صادر می کنند.
در بسیاری از مأموریت های مشابه در منطقه به این نکته مهم نیز رسیدم که کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه کالاهای خود را از همان مبدأ و استارت اولیه با هدف بازاریابی جهانی تولید می کنند.
در این کشورها صاحبان کارخانه، کارگران و بیشتر از همه طراحان و صاحبان سرمایه و طرح های بزرگ، انگیزه و افکار رقابتی در سر می پرورانند و به گونه ای می سازند و تولید می کنند که کالاهایشان قابل رقابت در بازارهای جهانی باشد و در نمایشگاه های بین المللی حرف اول را بزنند.
در چنین شرایطی چرخه تولید و اقتصاد و سرمایه گذاری و بازرگانی در کشور خودمان در دهه های گذشته خلاف جریانهای شدید رقابتی در بازارهای جهانی بود به نحوی که برخی صادرکننده های ما برای سودجویی و دستیابی به منافع غیراصولی در بازارهای جهانی نیز کم فروشی و بدفروشی می کردند.
در این خصوص از یک تاجر و واردکننده افغان شنیدم که می گفت: فلانی از دست صادرکننده های شما چکار کنیم که کم فروشی می کنند یا مواد غذایی فاسد و تاریخ گذشته تحویل ما می دهند.
خوشبختانه در شرایط کنونی و پس از ضربه های سنگینی که از نابلدیهای خود در بازارهای جهانی تحمل کرده ایم، هم اینک به این بینش صحیح و سازنده تولیدی و صادراتی رسیده ایم که سود بیشتر و منفعت پایدار در تولید رقابت و پایبندی به اصول بازارهای جهانی است.
امروز خود تولید کننده های ما خوب می دانند، اولین حمایت کننده از تولید داخلی، خود آنان هستند و از سویی مردم فهیم خودمان هم به این باور رسید ه اند که استفاده از کالای خارجی و خروج ارز از کشور ضربه های چند سویه و مضاعف بر پیکر اقتصاد داخلی وارد می کند؛ چون با استفاده از کالای خارجی هم کارخانجات خود را ورشکسته می کنیم، هم کارگران بسیاری را بیکار می کنیم تا وبال گردن جامعه شوند و هم پول و سرمایه و پشتوانه ارزی کشور خود را دو دستی به رقبای خود در کشورهای خارجی می سپاریم تا لگدهای محکم تری بر بدنه تولید و اقتصاد ایرانی وارد سازند و خودشان روز به روز چاق تر و فربه تر شوند و ملت بزرگ ما را به استهزا بگیرند و کوچک بشمارند.
واردات کالای خارجی و تضعیف پایه های تولید و اقتصاد داخلی، واقعا یک چوب دو سر ... است که بر سر خود می زنیم. اما بازهم باید گفت جلوی ضرر را از هر کجا بگیری، فایده است و نیاید روزی که گوییم، خودم کردم که لعنت بر خودم باد.
روزنامه همدان پیام به مدیرمسئولی نصرت الله طاقتی احسن در همدان چاپ و منتشر می شود.
7523/2090
کپی شد
