به گزارش ایرنا، روزها کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود و پاییز دامن چهل تکه اش را بر کوچه باغ های ملحمدره باز می کند و سرما را بر تن و جان روستا می پاشد؛ سرمایی که بعد از روزهای گرم تابستان هم روح نواز است و هم طعم ترش و ملس را زیر پوست دانه های طلایی آلو می اندازد و طعم خالص زندگی را به هر رهگذری می چشاند.
گردش در کوچه های تنگ و سنگی ملحمدره این روزها صفای دیگری دارد؛ دانه های آلو از دور برق می زند و عطر سادگی و اصالت در همه جای روستا به مشام می رسد.
خانه های خشتی و گلی بر دوش یکدیگر سوار و ملحمدره را پله پله به سوی آسمان اوج داده اند. از این روزها تا اواخر آبان پشت بام همین خانه ها رنگ دیگری به خود می‌گیرد، رنگ آلو.
فصل چیدن است و باغبان در تکاپوی برداشت. شاخسار خمیده درختان آلو تنها امید باغدارانی است که برای به ثمر رسیدن و در امان ماندن محصولش از گزند آفت و خشکسالی، خون دل‌ها خورده اند.
پاییز هر سال جشنی به شکرانه کامیابی باغداران و برکت باغ های آلو با ساز و دهل و رقص دستمال های رنگارنگ کودکان زیبارو برپا می شود و آب و آفتاب هم با مردم همسرایی می کند برای سپاسگزاری از آفریدگار. طبق های آلو با طمطراق، مزه های ترش و شیرین آلو و لواشک را به میهمانان هدیه می کند... .
جشن آلو پای بسیاری از گردشگران را به این روستا باز کرده است؛ این را رئیس میراث فرهنگی اسدآباد به گواه آمار و ارقامش می گوید و از برپا نشدن جشن امسال به علت تقارن با ماه محرم می گوید. تا مگر عمری دیگر باشد و آلویی ... .
آلوی این منطقه در طعم و کیفیت رقیب ندارد؛ این ویژگی ها، آلوی ملحمدره را پرطرفدار کرده، این را مش رضا باغدار نمونه این روستا با آب و تاب می گوید و به آرامی درخت را تکان می دهد. آلوهایی که به اصطلاح خیلی رسیده و له هستند می ریزند.
می پرسم چرا درخت را محکم تکان نمی دهی تا همه آلو ها بریزد و کمتر به زحمت بیفتید؟
با لبخند پاسخ می دهد 'اگر درخت را به شدت تکان بدهم آلوهای که هنوز نرسیده و تلخ هستند هم از درخت می ریزند. آلوهایی که در چین اول و دوم برداشت می شوند برای تهیه لواشک مناسب هستند و از آلوهای چین سوم و چهارم آلوی خشک و تیزابی تهیه می شود'.
جعبه های آلو دست به دست از میان باغها بیرون کشیده و بار حیوانی باربر می شود و با نهیب گاه و بی گاه باغبان، راهی روستا می شود... .
مسیر خاکی پاکوب شده شیب‌دار می‌شود و خیال زمستان‌های پر از برف کوچه‌ها نگرانم می کند؛ حتما این کوچه ها یخ می‌زند و دانش‌آموزان چه سخت می‌روند و باز‌می‌گردند... .
میدان روستا، ایستگاه تاکسی‌هایی است که مسافران را به اسدآباد می‌برد و بر‌می‌گرداند. خانه مش رضا نیز همین نزدیکی است.
کلون های زنانه و مردانه بعضی از درهای چوبی سرجایشان است تا خوشحال شوم از اینکه پای دزدان میراث به این روستا باز نشده است.
اینجا در خانه ها باز است اگر هم بسته باشد با یک تکان کوچک باز می‌شود و با یک سلام کافی است تا دعوتت کنند به یک فنجان چای تازه دم. در جواب خدا قوت گفته و دعوت را قبول می‌کنم و از زندگی در ملحمدره می‌پرسیم. 'کار باغداری سخت است و جوان‌ها میلی به کار سخت ندارند؛ ترجیح می‌دهند بروند شهر کار دیگری کنند. اسدآباد، همدان یا تهران' ... .
اما آنچه حرف دل مش رضا و دیگر باغداران این روستاست آفت لکه آجری است که به جان درختان آلو افتاده و محصولشان را کم کرده است و آبروی چندین ساله باغداران خبره را لکه دار.
مش رضا می گوید: 'باغداران زورشان به این آفت ها نمی رسد؛ یعنی سوادش را ندارد و از بسیاری آفات دیگر بی خبرند و چیزی نمی دانند. یگانه امیدشان به خداست که ریشه این آفت را بکند و طراوت و شادابی را به باغهایشان برگرداند'.
گوشه حیاط دیگ بزرگی از آب و نمک قل قل می زند. آلوها باید برای دقایقی درون دیگ ریخته شود تا پوست آلو ترکهای ریزی بخورد. این نکته همان فوت کوزه گری مش رضای باغبان است که اگر بلد نباشی آلوها وا می رود.
کار سختی است و تمرین همدلی و تعاون. بدون کمک زنان همسایه ها کار پیش نمی رود. پوست آلوها را می‌گیرند و روی سبدهای چوبی بزرگ مرتب چیده می شود تا زیر آفتاب پاییزی خشک شوند و در آینده خورش اسفناج را با وجودشان تکمیل کنند، یا مزه‌ای برای شربت خاکشیر سفره افطار ماه رمضان شوند.
آفتاب کمرنگ شده و خودش را پشت درختان پرحجم آلو پنهان می‌کند. به گمانم طلوع آفتاب ملحمدره نیز باید به همین زیبایی باشد.
وقت خداحافظی، مش رضا و خانواده اش یک‌بار دیگر دعوت به پذیرایی می‌کنند. شام بمانید.
اگر کوله بارتان برای سفر آماده است به اسدآباد بیائید؛ مسیر این روستا از مرکز شهر تا روستا آسفالت و 6 کیلومتر فاصله دارد. تابلوی روستای هدف گردشگری ملحمدره در حاشیه جاده باریک و پیچ در پیچ شما را به دره ای سرسبز و رویایی می رساند. ملحمدره را پیاده گردش کنید و گوشه گوشه آن را از نظر بگذرانید تا از لمس زیبایی هایش بی نصیب نمانید و برای همیشه خاطره گردشی ترش و ملس را در ذهنتان ثبت کنید.
ملحمدره یکی از 20 روستای هدف گردشگری استان همدان است.
7527/2090
گزارش از: زهرا زارعی** انتشاردهنده: سعید زارع کندجانی
انتهای پیام گردش در کوچه های تنگ و سنگی ملحمدره این روزها صفای دیگری دارد؛ دانه های آلو از دور برق می زند و عطر سادگی و اصالت در همه جای روستا به مشام می رسد.
خانه های خشتی و گلی بر دوش یکدیگر سوار و ملحمدره را پله پله به سوی آسمان اوج داده اند. از این روزها تا اواخر آبان پشت بام همین خانه ها رنگ دیگری به خود می‌گیرد، رنگ آلو.
فصل چیدن است و باغبان در تکاپوی برداشت. شاخسار خمیده درختان آلو تنها امید باغدارانی است که برای به ثمر رسیدن و در امان ماندن محصولش از گزند آفت و خشکسالی، خون دل‌ها خورده اند.
پاییز هر سال جشنی به شکرانه کامیابی باغداران و برکت باغ های آلو با ساز و دهل و رقص دستمال های رنگارنگ کودکان زیبارو برپا می شود و آب و آفتاب هم با مردم همسرایی می کند برای سپاسگزاری از آفریدگار. طبق های آلو با طمطراق، مزه های ترش و شیرین آلو و لواشک را به میهمانان هدیه می کند... .
جشن آلو پای بسیاری از گردشگران را به این روستا باز کرده است؛ این را رئیس میراث فرهنگی اسدآباد به گواه آمار و ارقامش می گوید و از برپا نشدن جشن امسال به علت تقارن با ماه محرم می گوید. تا مگر عمری دیگر باشد و آلویی ... .
آلوی این منطقه در طعم و کیفیت رقیب ندارد؛ این ویژگی ها، آلوی ملحمدره را پرطرفدار کرده، این را مش رضا باغدار نمونه این روستا با آب و تاب می گوید و به آرامی درخت را تکان می دهد. آلوهایی که به اصطلاح خیلی رسیده و له هستند می ریزند.
می پرسم چرا درخت را محکم تکان نمی دهی تا همه آلو ها بریزد و کمتر به زحمت بیفتید؟
با لبخند پاسخ می دهد 'اگر درخت را به شدت تکان بدهم آلوهای که هنوز نرسیده و تلخ هستند هم از درخت می ریزند. آلوهایی که در چین اول و دوم برداشت می شوند برای تهیه لواشک مناسب هستند و از آلوهای چین سوم و چهارم آلوی خشک و تیزابی تهیه می شود'.
جعبه های آلو دست به دست از میان باغها بیرون کشیده و بار حیوانی باربر می شود و با نهیب گاه و بی گاه باغبان، راهی روستا می شود... .
مسیر خاکی پاکوب شده شیب‌دار می‌شود و خیال زمستان‌های پر از برف کوچه‌ها نگرانم می کند؛ حتما این کوچه ها یخ می‌زند و دانش‌آموزان چه سخت می‌روند و باز‌می‌گردند... .
میدان روستا، ایستگاه تاکسی‌هایی است که مسافران را به اسدآباد می‌برد و بر‌می‌گرداند. خانه مش رضا نیز همین نزدیکی است.
کلون های زنانه و مردانه بعضی از درهای چوبی سرجایشان است تا خوشحال شوم از اینکه پای دزدان میراث به این روستا باز نشده است.
اینجا در خانه ها باز است اگر هم بسته باشد با یک تکان کوچک باز می‌شود و با یک سلام کافی است تا دعوتت کنند به یک فنجان چای تازه دم. در جواب خدا قوت گفته و دعوت را قبول می‌کنم و از زندگی در ملحمدره می‌پرسیم. 'کار باغداری سخت است و جوان‌ها میلی به کار سخت ندارند؛ ترجیح می‌دهند بروند شهر کار دیگری کنند. اسدآباد، همدان یا تهران' ... .
اما آنچه حرف دل مش رضا و دیگر باغداران این روستاست آفت لکه آجری است که به جان درختان آلو افتاده و محصولشان را کم کرده است و آبروی چندین ساله باغداران خبره را لکه دار.
مش رضا می گوید: 'باغداران زورشان به این آفت ها نمی رسد؛ یعنی سوادش را ندارد و از بسیاری آفات دیگر بی خبرند و چیزی نمی دانند. یگانه امیدشان به خداست که ریشه این آفت را بکند و طراوت و شادابی را به باغهایشان برگرداند'.
گوشه حیاط دیگ بزرگی از آب و نمک قل قل می زند. آلوها باید برای دقایقی درون دیگ ریخته شود تا پوست آلو ترکهای ریزی بخورد. این نکته همان فوت کوزه گری مش رضای باغبان است که اگر بلد نباشی آلوها وا می رود.
کار سختی است و تمرین همدلی و تعاون. بدون کمک زنان همسایه ها کار پیش نمی رود. پوست آلوها را می‌گیرند و روی سبدهای چوبی بزرگ مرتب چیده می شود تا زیر آفتاب پاییزی خشک شوند و در آینده خورش اسفناج را با وجودشان تکمیل کنند، یا مزه‌ای برای شربت خاکشیر سفره افطار ماه رمضان شوند.
آفتاب کمرنگ شده و خودش را پشت درختان پرحجم آلو پنهان می‌کند. به گمانم طلوع آفتاب ملحمدره نیز باید به همین زیبایی باشد.
وقت خداحافظی، مش رضا و خانواده اش یک‌بار دیگر دعوت به پذیرایی می‌کنند. شام بمانید.
اگر کوله بارتان برای سفر آماده است به اسدآباد بیائید؛ مسیر این روستا از مرکز شهر تا روستا آسفالت و 6 کیلومتر فاصله دارد. تابلوی روستای هدف گردشگری ملحمدره در حاشیه جاده باریک و پیچ در پیچ شما را به دره ای سرسبز و رویایی می رساند. ملحمدره را پیاده گردش کنید و گوشه گوشه آن را از نظر بگذرانید تا از لمس زیبایی هایش بی نصیب نمانید و برای همیشه خاطره گردشی ترش و ملس را در ذهنتان ثبت کنید.
ملحمدره یکی از 20 روستای هدف گردشگری استان همدان است.
7527/2090
گزارش از: زهرا زارعی** انتشاردهنده: سعید زارع کندجانی
کپی شد
