به گزارش ایرنا، علیرضا میرعلینقی روز شنبه در کارگاه پژوهشی مروری بر احوالات عارف قزوینی و میرزاده عشقی اظهار داشت: این دو چهره هنرمند ثمره مشروطه ناکام هستند که بخش زیادی از زندگی و فعالیت های این عرفای بزرگ همدان مهجور و مغفول مانده است.
وی جشنواره موسیقی فجر را بستر خوبی برای پرداختن به بزرگان به ویژه نامدارهای موسیقی همدان دانست و افزود: یکی از کارکردهای مثبت جشنواره موسیقی آشنایی مردم با پیشکسوتان این عرصه است.
میرعلینقی از عارف به عنوان هنرمندی که واجد چندین هنر است، یاد کرد و گفت: او را باید مرد هنرهای چهارگانه نامید زیرا به خوشنویسی، شعر، آواز و موسیقی تسلط داشت.
این پژوهشگر موسیقی خاطرنشان کرد: عارف از صوت داودی بهره مند بوده، اما به دلیل ضعف و فقر فناوری در آن زمان اثری از آوازهایش ثبت و ضبط نشده و تنها منبع اثبات این امر نوشته ها و یاداشت های دیگران است که بر این امر صحه گذاشته اند.
میرعلینقی با بیان اینکه شهرت عارف در درجه اول بخاطر کنسرت هایی بود که در سراسر ایران از جمله تهران و تبریز برگزار می کرد، افزود: عارف کلام، موسیقی و تصنیف هایش را خودش ساخته و اجرا می کرد و می توان به او مولف و مجری به تمام معنا لقب داد.
وی کنسرت را هدیه انقلاب مشروطیت به هنر ایرانی دانست و بیان کرد: عارف نخستین کسی بود که برای مردم و با چرخش اقتصادی مشخص در ایران کنسرت موسیقی اجرا می کرد و در تاریخ ایران هیچکس مانند او پیدا نشد.
این پژوهشگر موسیقی کشورمان، معاشرت با موسیقی دانان را رمز موفقیت عارف ذکر کرد و گفت: عشقی از این موهبت بی بهره بود و یکی از دلایل موفق نشدن عشقی در موسیقی همین بود.
میرعلینقی یادآوری کرد: در هیچ دوره ای عارف و عشقی را به زور همزمان بررسی نکرده اند، اما این دو شخصیت هنری همدان شباهت ها و تفاوت هایی با یکدیگر دارند که شنیدنی است.
وی تاکید کرد: 14 سال پس از عارف، میرزاده عشقی پابه عرصه ادب و هنر گذاشت و راه عارف را در پیش گرفت اما به شهرت او هرگز نرسید.
میرعلینقی اظهار داشت: عشقی در شاعری برجسته و شهیر بود و به دلیل تحصیل در مدرسه ای مدرن و فراگیری زبان فرانسوی، به فرهنگ اروپایی تمایل داشت در حالیکه عارف اگر چه بارها تبعید شد و عمرش در راه مبارزه در نقاط مختلف گذشت اما به زادگاهش، همدان تعلق خاطرداشت.
وی خاطرنشان کرد: عارف محافظه کار و به فرم پایبند و وفادار بود و بسیاری از فرم های ملودی تصنیف هایش برگرفته از نوحه و تعزیه بود اما عشقی نقطه مقابل او بود و به اعتقاد بسیاری از ادیبان و شعرای بزرگ ایران اگر نیما نبود عشقی جایش را بی تردید می گرفت.
به گفته این پژوهشگر، عارف در مشی سیاسی دارای تِز خاصی نیست و کسی اگر آثارش را بخواند عارف را یک ترقی خواه بدون وصل به مولفه های سیاسی می داند که مرد سیاست نیست اما عشقی در مشی سیاسی رویکرد داشته و بسیار مدرن و هرج و مرج طلب است.
وی افزود: دیوان عارف بارها چاپ شده و دیوان مرزاده عشقی نیز سه بار تجدید چاپ شده است.
عارف قزوینی در سال 1259 شمسی و میرزاده عشقی در سال 1273 شمسی در همدان دیده به جهان گشودند.
7527/2090
انتهای پیام وی جشنواره موسیقی فجر را بستر خوبی برای پرداختن به بزرگان به ویژه نامدارهای موسیقی همدان دانست و افزود: یکی از کارکردهای مثبت جشنواره موسیقی آشنایی مردم با پیشکسوتان این عرصه است.
میرعلینقی از عارف به عنوان هنرمندی که واجد چندین هنر است، یاد کرد و گفت: او را باید مرد هنرهای چهارگانه نامید زیرا به خوشنویسی، شعر، آواز و موسیقی تسلط داشت.
این پژوهشگر موسیقی خاطرنشان کرد: عارف از صوت داودی بهره مند بوده، اما به دلیل ضعف و فقر فناوری در آن زمان اثری از آوازهایش ثبت و ضبط نشده و تنها منبع اثبات این امر نوشته ها و یاداشت های دیگران است که بر این امر صحه گذاشته اند.
میرعلینقی با بیان اینکه شهرت عارف در درجه اول بخاطر کنسرت هایی بود که در سراسر ایران از جمله تهران و تبریز برگزار می کرد، افزود: عارف کلام، موسیقی و تصنیف هایش را خودش ساخته و اجرا می کرد و می توان به او مولف و مجری به تمام معنا لقب داد.
وی کنسرت را هدیه انقلاب مشروطیت به هنر ایرانی دانست و بیان کرد: عارف نخستین کسی بود که برای مردم و با چرخش اقتصادی مشخص در ایران کنسرت موسیقی اجرا می کرد و در تاریخ ایران هیچکس مانند او پیدا نشد.
این پژوهشگر موسیقی کشورمان، معاشرت با موسیقی دانان را رمز موفقیت عارف ذکر کرد و گفت: عشقی از این موهبت بی بهره بود و یکی از دلایل موفق نشدن عشقی در موسیقی همین بود.
میرعلینقی یادآوری کرد: در هیچ دوره ای عارف و عشقی را به زور همزمان بررسی نکرده اند، اما این دو شخصیت هنری همدان شباهت ها و تفاوت هایی با یکدیگر دارند که شنیدنی است.
وی تاکید کرد: 14 سال پس از عارف، میرزاده عشقی پابه عرصه ادب و هنر گذاشت و راه عارف را در پیش گرفت اما به شهرت او هرگز نرسید.
میرعلینقی اظهار داشت: عشقی در شاعری برجسته و شهیر بود و به دلیل تحصیل در مدرسه ای مدرن و فراگیری زبان فرانسوی، به فرهنگ اروپایی تمایل داشت در حالیکه عارف اگر چه بارها تبعید شد و عمرش در راه مبارزه در نقاط مختلف گذشت اما به زادگاهش، همدان تعلق خاطرداشت.
وی خاطرنشان کرد: عارف محافظه کار و به فرم پایبند و وفادار بود و بسیاری از فرم های ملودی تصنیف هایش برگرفته از نوحه و تعزیه بود اما عشقی نقطه مقابل او بود و به اعتقاد بسیاری از ادیبان و شعرای بزرگ ایران اگر نیما نبود عشقی جایش را بی تردید می گرفت.
به گفته این پژوهشگر، عارف در مشی سیاسی دارای تِز خاصی نیست و کسی اگر آثارش را بخواند عارف را یک ترقی خواه بدون وصل به مولفه های سیاسی می داند که مرد سیاست نیست اما عشقی در مشی سیاسی رویکرد داشته و بسیار مدرن و هرج و مرج طلب است.
وی افزود: دیوان عارف بارها چاپ شده و دیوان مرزاده عشقی نیز سه بار تجدید چاپ شده است.
عارف قزوینی در سال 1259 شمسی و میرزاده عشقی در سال 1273 شمسی در همدان دیده به جهان گشودند.
7527/2090
کپی شد
