به گزارش یکشنبه ایرنا'آئین های سخنرانی، سینه زنی، روضه خوانی و مرثیه خوانی در شب و روز این عزای بزرگ در شکوه و عظمتی خاص در هرمزگان برگزار شد و عاشقان و شیفتگان اهل بیت (ع) با حضور در مساجد، تکایا و بقاع متبرکه، بر سر و سینه زنان در عزای بزرگمردی از جنس نور، معرفت و معنویت به سوگ نشستند و اشک ماتم ریختند.
شیعیان، عاشقان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بیرق عزای سلاله پاک رسول الله (ص)، حضرت امام موسی کاظم (ع) را در شکوه و عظمتی خاص درهرمزگان ودان به اهتزاز در آوردند و این مصیبت بزرگ و جانکاه را به ساحت مقدس حضرت ولی عصر (عج) تسلیت گفتند.
مردم با گسترانیدن فرش عزای سلاله پاک پیامبر رحمت و مهربانی، با پخش نذری و برپایی ایستگاه صلواتی از راه دور و از پس فرسنگ ها فاصله، عشق و ارادت خود به ساحت مقدس حضرت امام موسی کاظم (ع) و اهل بیت عصمت و طهارت (ع) را ابراز کردند.
اقامه عزای هفتمین ستاره فروزان و پر فروغ آسمان امامت و ولایت، امسال هم مظهر تجلی پیام و هدف جاوید نهضت دفاع از ولایت است و این همه دل عاشق که آمده و بر آستان آن حقیقت تا ابد جاوید، ادای احترام می کنند، نشان از این حقیقت صریح و روشن است.
شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) امسال هم با سینه ای فراغ آمده اند تا درسی نو از پرچمدار امامت و ولایت بگیرند و با شناخت بیشتر و عمیق تر از سیره عملی و رفتاری آن امام همام، راه و رسم عاشقی، دلدادگی و ایثار را آگاهانه تر و عاشقانه تر از همیشه مرور کنند.
25 رجب سال 183 هجری روز درد آلودی برای کائنات بود، چرا که خبر شهادت هفتمین پیشوا و امام شیعیان دهان به دهان تکثیر شد.
هفتمین حجت الهی از حصار عباسی ها و هارون الرشیدهای سفاک و ظالم رها شد، هستی، هستی اش را ز کف داد، خاک بر سر زمین شد، پایه های آسمان فرو ریخت.
هفتمین رکعت عشق، با دلی خسته و قلبی شکسته و به زهر کین و جفا از میان مردمان نااهل و ناجوانمرد پیمان شکن، غریبانه و دلتنگ، بال در بال نسیم تا ابدیت عروج کرد و از بغض نهفته و زخم خاموش مانده در گلویش برای همیشه راحت شد و زمان و زمین را در غمگینانه ترین مصیبت فرو برد.
سلام و درود خدا بر بزرگمردی که 35 سال صادقانه و عالمانه امامت کرد و بشریت را به سوی حق رهنمون ساخت و مسیر هدایت از ضلالت و گمراهی را برای سعادت و نجات بشریت، به روشنی ترسیم کرد.
حضرت امام موسی کاظم (ع) هفتم ماه صفر سال 128 هجری در روستای ابواء (محلی بین مکه و مدینه) دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوار ایشان حضرت امام جعفر صادق (ع) و مادر بزرگوارشان حمیده مصفّاة است.
نام مبارک ایشان موسی بن جعفر است و کاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح از القاب و ابو ابراهیم، ابوالحسن، ابوالحسن اوّل، ابوالحسن ماضی، ابوعلی و ابواسماعیل از جمله کنیه های ایشان می باشد.
آن حضرت در سن بیست سالگی به مقام امامت رسید، از زمان شهادت پدرش، حضرت امام جعفر صادق (ع)، در شوال 148 هجری تا رجب سال 183 هجری، به مدت 35 سال امامت کرد و در سن 55 سالگی به شهادت رسید.
هارون الرشید، به دنبال سعایت بسیار از امام موسی کاظم (ع) و بیم از ایشان نسبت به خلافت و نیز توجه مردم به حضرت و پرداخت حقوق مالی خود به ایشان، بارها حضرت را تبعید و زندانی کرد تا سرانجام از بیم به خطر افتادن خلافت خود، دستور قتل آن حضرت را به 'سِندی بن شاهک' داد و او نیز آن حضرت را در زندان بغداد با خرمای مسموم در 25 رجب سال 183 هجری قمری به شهادت رساند.
پیکر پاک و مطهر آن پیشوای بزرگ شیعیان در میان اشک و آه دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بر دستان ملائک تا آرامگاه ابدی اش در 'کاظمین'، بدرقه شد و بدین سان تربت پاک آن امام، توتیای چشم، مأمن و قبله‌گاه دل های باصفای ارادتمندان به اهل بیت (ع) و دارالشفای دلسوختگان عاشق ولایت و امامت شد.
سیره عملی و رفتاری و فضایل اخلاقی حضرت امام موسی کاظم (ع)
امام موسی کاظم (ع) با خویشتنداری خشم خود را برای رضای خدا، فرو می نشاندند، از اینرو به (فرو برنده خشم) معروف بودند.
امام موسی کاظم (ع)، ضمن برخورداری از کمال فضل، دانش و معنویت، دارای شخصیتی متین، شجاع و بخشنده بوده اند، بطوری که سخاوت ایشان، زبانزد خاص و عام بوده و ایشان در بین شیعیان به 'باب الحوائج' معروف می باشند.
آن حضرت به صله ارحام، دید و بازدید از خویشان توجه جدی داشته اند و با اطرافیان بسیار خوش اخلاق و خوش رفتار و نزد مردم از احترام، کرامت و حرمت بسیار زیادی برخوردار بوده اند.
امام موسی کاظم (ع) را از عابدترین و پارساترین مردمان زمان خود، دانسته اند. تَهَجّد و نمازهای شبانه آن حضرت به قدری به طول می انجامید که به نماز صبح متصل می شد.
امام (ع) از خشیت خداوندی بسیار می گریست به گونه ای که محاسن شریفش خیس می شد.
آن حضرت شبانه به دلجویی فقرا و تهیدستان می پرداختند و بصورت ناشناس به آنان کمک مالی می کردند و پول، آرد و خرما در اختیار آنان می گذاشتند در حالیکه آنان نمی دانستند این کمک ها از جانب چه کسی در اختیار آنان قرار می گیرد.
تاریخ گواه است که حضرت امام موسی کاظم (ع) در طول عمر شریف و با برکت خویش با صبر و استقامتی مثال زدنی در راه احیای حق، حفظ دین و اسلام ناب محمدی از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.
حضرت امام موسی کاظم (ع) همواره تلاش می کردند تا ارزش ها و فضائل اخلاقی در گستره عالم هستی و حیات آدمی ظهور و تجلی یابد و بشریت از گرداب هولناک و کشنده ضلالت و گمراهی رهایی یابد.
امام موسی کاظم (ع) می فرمایند: به خدا قسم خیر دنیا و آخرت را به مؤمنی ندهند مگر به سبب حسن ظن و امیدواری او به خدا و خوش اخلاقی اش و خودداری از غیبت مؤمنان. (بحارالأنوار، ج 6، ص 28، ح29)
7196 /6048
خبرنگار: طیبه رحیمی ** انتشار دهنده : خلیل تنیده
انتهای پیام شیعیان، عاشقان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بیرق عزای سلاله پاک رسول الله (ص)، حضرت امام موسی کاظم (ع) را در شکوه و عظمتی خاص درهرمزگان ودان به اهتزاز در آوردند و این مصیبت بزرگ و جانکاه را به ساحت مقدس حضرت ولی عصر (عج) تسلیت گفتند.
مردم با گسترانیدن فرش عزای سلاله پاک پیامبر رحمت و مهربانی، با پخش نذری و برپایی ایستگاه صلواتی از راه دور و از پس فرسنگ ها فاصله، عشق و ارادت خود به ساحت مقدس حضرت امام موسی کاظم (ع) و اهل بیت عصمت و طهارت (ع) را ابراز کردند.
اقامه عزای هفتمین ستاره فروزان و پر فروغ آسمان امامت و ولایت، امسال هم مظهر تجلی پیام و هدف جاوید نهضت دفاع از ولایت است و این همه دل عاشق که آمده و بر آستان آن حقیقت تا ابد جاوید، ادای احترام می کنند، نشان از این حقیقت صریح و روشن است.
شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) امسال هم با سینه ای فراغ آمده اند تا درسی نو از پرچمدار امامت و ولایت بگیرند و با شناخت بیشتر و عمیق تر از سیره عملی و رفتاری آن امام همام، راه و رسم عاشقی، دلدادگی و ایثار را آگاهانه تر و عاشقانه تر از همیشه مرور کنند.
25 رجب سال 183 هجری روز درد آلودی برای کائنات بود، چرا که خبر شهادت هفتمین پیشوا و امام شیعیان دهان به دهان تکثیر شد.
هفتمین حجت الهی از حصار عباسی ها و هارون الرشیدهای سفاک و ظالم رها شد، هستی، هستی اش را ز کف داد، خاک بر سر زمین شد، پایه های آسمان فرو ریخت.
هفتمین رکعت عشق، با دلی خسته و قلبی شکسته و به زهر کین و جفا از میان مردمان نااهل و ناجوانمرد پیمان شکن، غریبانه و دلتنگ، بال در بال نسیم تا ابدیت عروج کرد و از بغض نهفته و زخم خاموش مانده در گلویش برای همیشه راحت شد و زمان و زمین را در غمگینانه ترین مصیبت فرو برد.
سلام و درود خدا بر بزرگمردی که 35 سال صادقانه و عالمانه امامت کرد و بشریت را به سوی حق رهنمون ساخت و مسیر هدایت از ضلالت و گمراهی را برای سعادت و نجات بشریت، به روشنی ترسیم کرد.
حضرت امام موسی کاظم (ع) هفتم ماه صفر سال 128 هجری در روستای ابواء (محلی بین مکه و مدینه) دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوار ایشان حضرت امام جعفر صادق (ع) و مادر بزرگوارشان حمیده مصفّاة است.
نام مبارک ایشان موسی بن جعفر است و کاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح از القاب و ابو ابراهیم، ابوالحسن، ابوالحسن اوّل، ابوالحسن ماضی، ابوعلی و ابواسماعیل از جمله کنیه های ایشان می باشد.
آن حضرت در سن بیست سالگی به مقام امامت رسید، از زمان شهادت پدرش، حضرت امام جعفر صادق (ع)، در شوال 148 هجری تا رجب سال 183 هجری، به مدت 35 سال امامت کرد و در سن 55 سالگی به شهادت رسید.
هارون الرشید، به دنبال سعایت بسیار از امام موسی کاظم (ع) و بیم از ایشان نسبت به خلافت و نیز توجه مردم به حضرت و پرداخت حقوق مالی خود به ایشان، بارها حضرت را تبعید و زندانی کرد تا سرانجام از بیم به خطر افتادن خلافت خود، دستور قتل آن حضرت را به 'سِندی بن شاهک' داد و او نیز آن حضرت را در زندان بغداد با خرمای مسموم در 25 رجب سال 183 هجری قمری به شهادت رساند.
پیکر پاک و مطهر آن پیشوای بزرگ شیعیان در میان اشک و آه دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بر دستان ملائک تا آرامگاه ابدی اش در 'کاظمین'، بدرقه شد و بدین سان تربت پاک آن امام، توتیای چشم، مأمن و قبله‌گاه دل های باصفای ارادتمندان به اهل بیت (ع) و دارالشفای دلسوختگان عاشق ولایت و امامت شد.
سیره عملی و رفتاری و فضایل اخلاقی حضرت امام موسی کاظم (ع)
امام موسی کاظم (ع) با خویشتنداری خشم خود را برای رضای خدا، فرو می نشاندند، از اینرو به (فرو برنده خشم) معروف بودند.
امام موسی کاظم (ع)، ضمن برخورداری از کمال فضل، دانش و معنویت، دارای شخصیتی متین، شجاع و بخشنده بوده اند، بطوری که سخاوت ایشان، زبانزد خاص و عام بوده و ایشان در بین شیعیان به 'باب الحوائج' معروف می باشند.
آن حضرت به صله ارحام، دید و بازدید از خویشان توجه جدی داشته اند و با اطرافیان بسیار خوش اخلاق و خوش رفتار و نزد مردم از احترام، کرامت و حرمت بسیار زیادی برخوردار بوده اند.
امام موسی کاظم (ع) را از عابدترین و پارساترین مردمان زمان خود، دانسته اند. تَهَجّد و نمازهای شبانه آن حضرت به قدری به طول می انجامید که به نماز صبح متصل می شد.
امام (ع) از خشیت خداوندی بسیار می گریست به گونه ای که محاسن شریفش خیس می شد.
آن حضرت شبانه به دلجویی فقرا و تهیدستان می پرداختند و بصورت ناشناس به آنان کمک مالی می کردند و پول، آرد و خرما در اختیار آنان می گذاشتند در حالیکه آنان نمی دانستند این کمک ها از جانب چه کسی در اختیار آنان قرار می گیرد.
تاریخ گواه است که حضرت امام موسی کاظم (ع) در طول عمر شریف و با برکت خویش با صبر و استقامتی مثال زدنی در راه احیای حق، حفظ دین و اسلام ناب محمدی از هیچ تلاشی فروگذار نکرد.
حضرت امام موسی کاظم (ع) همواره تلاش می کردند تا ارزش ها و فضائل اخلاقی در گستره عالم هستی و حیات آدمی ظهور و تجلی یابد و بشریت از گرداب هولناک و کشنده ضلالت و گمراهی رهایی یابد.
امام موسی کاظم (ع) می فرمایند: به خدا قسم خیر دنیا و آخرت را به مؤمنی ندهند مگر به سبب حسن ظن و امیدواری او به خدا و خوش اخلاقی اش و خودداری از غیبت مؤمنان. (بحارالأنوار، ج 6، ص 28، ح29)
7196 /6048
خبرنگار: طیبه رحیمی ** انتشار دهنده : خلیل تنیده
کپی شد
