زهرا داودنژاد از تجربه حضورش در یک فیلم پر حاشیه می گوید

به گزارش جی پلاس، زهرا داوونژاد اگرچه بیشتر در طول این سال ها پشت دوربین حضور داشته است اما چند تجربه موفق از جمله فیلم بچه های بد، سریال باغچه مینو و سرانجام کلاس هنرپیشگی را در کارنامه بازیگری اش دارد.

اکران پر سر و صدای فیلم «شماره 17 سهیلا» ساخته محمود غفاری، بهانه ای شد تا جام جم آنلاین گفت و گویی با داوونژاد داشته باشد.

خانم داوودنژاد شما متولد 56 هستید؟

بله

جالب است که «سهیلا» کارکتری که نقش او را داشتید هم دقیقا حال و هوای 40 سالگی داشت؟

بله و اصلا یکی از دلایل پذیرش این نقش و حضورم در فیلم همین نزدیک بودن به فضای زندگی و نسلی بود که کارکتر با آن شناخته می شد.

البته سهیلا دختری است که از سن ازدواجش خیلی گذشته و وارد سنین میان سالی شده است و با نوعی اختلال رفتاری تصمیم می گیرد تا از هر راه ممکن شرایطی را برای ازدواجش فراهم آورد، اما شما به هر حال هم ازدواج کرده اید و هم یک دختر کوچک و دوست داشتنی دارید که اگر اشتباه نکنم نامش «یلدا» است.

(می خندد) ماشاءالله شما اطلاعات تان کامل است، منظورم این بود که یک زن 40 ساله حالا چه ازدواج کرده باشد و چه نه، چه بچه داشته باشد و چه نداشته باشد، به هر اقتضای آن سن و سال را بخوبی درک می کند، با این فضا و این نقش غریبه نیست.

شما در کارنامه تان حضور در فیلم هایی مثل بچه های بد و کلاس هنرپیشگی و حتی سریال تلویزیونی هم دارید اما بیشتر در پشت دوربین فعال بودید، فکر می کنم «سهیلا» برای شما یکی از جدیترین تجربه های بازیگریتان محسوب شود.

همان طور که گفتید من سال ها در کنار پدرم و در فرصت های مشابه دیگر معمولا پشت دوربین بودم؛ اما بالاخره از کلاس هنرپیشگی به بعد تصمیم گرفتم یک تغییر مسیری داشته باشم، پیشنهادهای زیادی هم بود، اما در نهایت نقش اول سهیلا را انتخاب کردم.

می دانید من سال ها در حال تجربه بودم و اکنون روی بازیگری متمرکز شده ام و البته پیش از همه اینها از مکتب پدرم بسیار آموخته ام.

به استاد علیرضا داوودنژاد، پدرتان اشاره کردید، ایشان هم فیلم «سهیلا» را تماشا می کردند در برج میلاد، وقتی فیلم تمام شد، نگفتند این چه بازی بود؟

(می خندد) نه پدرم اتفاقا خیلی راضی بودند و همین که باعث خوشحالی و سربلندی ایشان شدم برایم افتخار است.

زهرا داوونژاد همراه دخترش یلدا و پدرش علیرضا داوودنژاد

خانم داوودنژاد از دیروز که فیلم شما در کاخ جشنواره اکران شد تا به امروز بازتاب های زیادی داشته است، که می توان آن را در نزد منتقدان به دو قسمت تقسیم شان کرد، گروهی معتقدند این فیلم یک فیلم آسیب شناسانه اجتماعی است و باید در تمام دانشگاه ها و در میان دختران دانشجو و جوان و مجرد اکران شود و برخی معتقدند نه این یک فیلم فمینیستی و بن بست گونه است. این دو دیدگاه به قدری با هم متضاد هستند و فاصله دارند که دوست دارم بدانم نظر شما به کدام طرف گرایش دارد؟

راستش را بخواهید هیچ کدام، کارگردان با یک نیت خیری این فیلم را البته با سلیقه شخصی اش ساخته است، من به عنوان بازیگر با سلیقه خودم و در چارچوب فیلمنامه نقش آفرینی کرده ام، اگر بازیگر دیگری بود قطعا سهیلا را با سلیقه خودش اجرا و ارائه می کرد، من به همه نظرها احترام می گذارم ولی فکر می کنم مهم این است که ما چگونه تماشا کنیم و با چه عینکی به فیلم بنگریم به قول مولانا «هرکسی از ظن خود شد یار من» و این بهترین پاسخ به پرسش شما و پایان خوب برای این گفت و گو باشد.

منبع: جام جم انلاین