گفتاری از استاد مصطفی دلشاد تهرانی
جماران: روزه داری عارفانه ، جانِ امساک در ماه مبارک رمضان است ؛ که البته هرکسی را نصیب نمی گردد . ملّای روم گوید : چنین امساک هایی عطیّه ای است ویژۀ دوستان خدا ، تا با امساک ، قدرت روحی و معنوی یابند و چونان شیری نیرومند در بیابان زندگی شوند . گوید : چنین امساک هایی را به هر گدای عاری از فضیلت های اخلاقی نمی دهند . درگاه روزه داری عارفانه پاسداشت اخلاق انسانی و دوری از پرده دری و حرمت شکنی است . گرسنگی و تشنگی عارفانه بهرۀ آنان نمی شود که از حیث فضیلت های انسانی و کمالات اخلاقی فقیر و بی چیزند و کارشان هرزه گویی و آزار دهی و مرز شکنی و تکفیر گری است . در این عالم علف کم نیست . آن چه بهرۀ چنین کسان است علف است که پیش آنان می گذارند و سخت بدان سر خوش اند ؛ و با زبان حال به ایشان می گویند : ای آدم نماهای حیوان صفت ، بخورید که ارزش شما همین مقدار است . شما مرغ آبی و مرغ دریایی نیستید . شما مرغ خاکی و اسیران بی باکی هستید . همین راه را بروید ، ولی بدانید که از آن خوراک های معنوی و جانانه همچنان بی بهره اید . خود نباشد جوع ، هرکس را زبون کین علف زاریست ز اندازه برون جوع ، مر خاصان حق را داده اند تا شوند از جوع ، شیرِ زورمند جوع ، هر جِلفِ گدا را کی دهند ؟ چون علف کم نیست ، پیش او نهند که بخور ، که هم بدین ارزانیی تو نه ای مرغاب ، مرغ نانیی
