نمی‌شود انکار کرد که بعضی از شعارهای موجود در دین ما گاه بسیار عوام‌زده است. نوحه می‌نویسند و می‌نویسیم و به مسائل روزکاری نداریم. از نصیحت‌های سیدالشهدا سخن می‌گوییم ولی به کاربردهای آنها در زمان حال بی‌توجهیم. درنهایت فقط تاریخ کربلا را می‌گوییم ولی به کربلای معاصر و حسین معاصر و کوفیان و یزیدیان عصر چندان کاری نداریم.!P1!
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، غلامعلی رجایی در نوشتاری که در اولین روز ماه محرم در وبلاگ شخصی خود منتشر کرده، نوشته است: امروز اول ماه محرم الحرام است یکی از چهار ماه‌های حرام به معنای محترم. همه ماه‌ها در نزد آفریننده آنها که حق تعالی باشد محترم هستند اما درمیان این دوازده ماه، چهارماه از بقیه به دلایل اتفاقاتی که در آنها رخ داده است، محترم تر هستند.
این روزها ایران حال و هوای عزا دارد و دل‌های غالب ایرانیان بیشتر از دیگر اوقات غیر محرم، بی‌آن‌که خود علت آن را بدانند یا بخواهند غم‌زده‌اند.
درمیان ما کربلا و صاحب آن، آن‌چنان که باید شناخته نشده‌اند. مراسم عزا و شعارهای حیات بخشی که دچار آسیب شده‌اند. برای نمونه، هنوز دستگاه تبلیغات دینی ما که نماینده رسمی آن قشر محترم روحانیت است حریف صلیب‌های گاه بسیار سنگینی که به نام علم در تکایا و خیابان‌ها گردش داده می‌شوند و بر روی آنها مجسمه‌های مرغابی و کبوتر و..نصب شده است، نمی‌شوند.
نمی‌شود انکار کرد که بعضی از شعارهای موجود در دین ما گاه بسیارعوام زده است. نوحه می‌نویسند و می‌نویسیم و به مسائل روزکاری نداریم. از نصیحت‌های سیدالشهدا سخن می‌گوییم ولی به کاربردهای آنها در زمان حال بی‌توجهیم. درنهایت فقط تاریخ کربلا را می‌گوییم ولی به کربلای معاصر و حسین معاصر، کوفیان و یزیدیان عصر چندان کاری نداریم.
هفته گذشته که بحت کلاس ارشد من به وقایع 15 خرداد 42 رسید، به دانشجویان گفتم امام با آن که بسیار در شعائر دینی سنتی عمل می‌کرد اما وقتی در محرم 42 در منزلش ده روز روضه گرفت و آن‌گونه که شهید حاج مهدی عراقی در خاطرات خود گفته است: در روز هشتم روضه‌اش دید که منبری و مداح‌ها اصلا به وقایع فیضیه و جنایات رژیم شاه توجهی ندارند با لحن معترضانه‌ای به شهید محلاتی گفت: نگاه کن، امروز روز هشتم است، اما تا حالا کسی به فیضیه اشاره نکرده است؛ بعد گفت: آخه اینها شعر است که اینها می‌خوانند که ای حسین جان کفن نداشتی و.. بعد به آقای محلاتی گفت این‌طور نمی‌شود، امروز خودت منبر برو!
امروز به فردی گفتم در ماجرای فیضیه فقط یک نفرکشته شد که امام از آن این همه استفاده تبلیغاتی کرد! اما امروزه گویی خون ارزش گذشته را ندارد!
امام حسین در استدلال خود مبنی بر رد بیعت با یزید می‌گوید: یزید قاتل نفس محرمه است و مثل منی با یک قاتل نمی‌تواند بیعت کند.
این‌که چه کسی به دست چه کسی کشته شده یا می‌شود یا خواهد شد! از نظر قرآن مهم نیست، مهم این است که انسان‌ها بناحق نباید به دست همدیگر یا توسط ماموران خاطی حکومت‌ها کشته شوند.
برای بعضی که از قضا گاه! در باره قیام حسینی خوب حرف می‌زنند و خوب می‌نویسند مثلا از تعداد مشک‌های خیمه‌گاه و چادرهای حرم سیدالشهدا به خوبی سخن می‌گویند و صاحب پژوهش‌های برتر می‌شوند! اما نسبت به مسائل پیرامونی خود به ویژه اگر قرار باشد برای آنها بار امنیتی داشته باشد! هیچ حساسیتی نداشته و ندارند. شنیدن یا نشنیدن این گونه خبرها که: شهروندی در زندان یا در غیر زندان کشته شده است، تفاوتی نمی‌کند! البته چون مرگ برای همسایه خوب است احتمالا! و الا اگر کسی کشته می‌شد که میزان آقازادگی‌اش چند درجه بیشتر! از ستار و کامرانی و روح الامینی و..بود، الآن بعضی افراد که اصلا محترم نیستند، به جای این‌که ساکن اوین شوند، درمنصب‌های عالی‌تری به کار گرفته نمی‌شدند!
امام حسین در بیانی زیبا در باره امر به معروف- که متاسفانه ما آن را نه به عنوان تذکر شخصی افراد جامعه به یکدیگر و مخصوصاً درباره میزان حجاب زن‌ها و کراوات مردان و...محدود کرده‌ایم- می‌فرماید: اگر این فریضه مهم را ترک کنید، اشرار شما بر شما مسلط می‌شوند و این حرف کمی نیست!
به نظر من در محرم امسال اگر به همین یک نکته توجه کنیم کفایت می‌کند که آیا در کنار این همه شور سینه‌زنی و علم گردانی و..به وظیفه خود در امر به معروف و نهی از منکر با همه هزینه‌هایی! که دربر‌دارد، عمل کرده‌ایم یا نه.
از نظرمن میزان حسینی شدن هر یک از ما در این زمان و زمانه این است که تا چه حد در تحقق شعارهای حسینی عمل کرده‌ایم.
به جز این نباید شک کرد که «دین عافیت» را برگزیده‌ایم، راهی که حسین از آن کناره گرفت. راهی که دیگران را در بلا می‌خواهیم و خود در نهایت کوفی‌وار برای گرفتاری آنها غصه می‌خوریم و احتمالاً اشکی می‌ریزیم!
امروز اول محرم است. فردا حسین وارد سرزمین کربلا می‌شود تا کشته شود توسط کسانی که او را به کوفه مهمان کرده بودند.
این همه کربلا رفتیم و از کربلا خواندیم و گفتیم و نوشتیم، اما کربلایی نشدیم.
ما که در تاریخ کربلا مانده‌ایم، به درد تاریخ می‌خوریم!
