عکس این دو مهندس را به جای مقامات‌‎ ‎‌کشور در صفحۀ اول بگذارید!

پایگاه خبری جماران؛ روز گذشته تصاویری از زحمات فداکارانه و طاقت فرسای شماری از کارگران جوان خوزستانی در نیروگاه رامین اهواز منتشر شد که در دمای نزدیک به ۷۰ درجه و رطوبت بالای ۹۰ درصد محیط توربین «در حال کار»، آن را تعمیر کردند تا مبادا به دلیل تعمیرات حتی برای کسری از ثانیه برق مردم قطع شود.

«رضا خسروی» و «محمد امیری» دو نفر از چندین مهندس مکانیک و کارشناسان توربین بودند که در این فرایند 18 ساعته ایفای نقش کردند. در روزهایی که لابی گر های سیاسی و شیفتگان خدمت! بر سر در هر اتاق و کمیته ای زنبیل می گذارند تا وزارت و ریاست کسب کنند و دست به هر نوع شایعه سازی رسانه ای می زنند، چرخش نگاه به طرف این خدمتگزاران پاکباخته حال انسان را خوب می کند و ما را متوجه می کند که تمام ریاست ها و وزارت ها، و به عبارتی اصل «ایران»، روی دوش چه کسانی است.

یاد سخنان امام افتادم که یکبار به طور غیرمنتظره مدیران رورزنامه های اصلی کشور را احضار کرده بودند و گفته بودند: «‌‌...البته، من نسبت به همۀ مسائل مربوط به مطبوعات نمی توانم نظر بدهم. الآن آنچه‌‎ ‎‌مربوط به مسائل آخر است، این است که رادیو ـ تلویزیون و مطبوعات مال عموم است‌‎ ‎‌ـ چنانچه شما هم همین اعتقاد را دارید که عموم بر آنها حق دارندـ از این جهت، من به‌‎ ‎‌سهم خود خیال دارم که راجع به من کم باشد، مگر در مواقع حساسی که لازم است که‌‎ ‎‌آن هم باید از ما سؤال شود که آیا مطلبی را باید نقل بکنند یا خیر. والاّ آنچه خوب است‌‎ ‎‌در رادیوـ تلویزیون و مطبوعات باشد، آن است که برای کشور اثری داشته باشد. مثلاً‌‎ ‎‌اگر زارعی خوب زراعت کرد و زراعتش خوب بود، شما این شخص را به جای مقامات‌‎ ‎‌کشور در صفحۀ اول بگذارید و زیرش بنویسید این زارع چگونه بوده است، این منتشر‌‎ ‎‌بشود. و یا کارمندی خوب کار کرد، و یا اگر طبیبی عمل خوبی انجام داد، عکس او را در‌‎ ‎‌صفحۀ اول چاپ کنید و بنویسید که این عملش چطور بوده است. این باعث تشویق اطبا‌‎ ‎‌می شود و بیشتر دنبال کار می روند. یا مثلاً اگر کسی کشفی کرد، باید مفصل با عکس و‌‎ ‎‌مطلب باشد، یا اگر کسی سارقی را دستگیر نمود، و یا یک کشاورز و یا هنرمند و یا‌‎ ‎‌جراح، که متأسفانه نه اسمشان است و نه عکسشان، در حالی که اینها لایق اند تا در‌‎ ‎‌روزنامه ها مطرح شوند، خلاصه، باید اساس تشویق اشخاصی باشد ‌‌[‌‌که‌‌]‌‌ در این کشور‌‎ ‎‌فعالیت می کنند؛ اینها به این کشور حق دارند، به این روزنامه ها حق دارند، به رادیوـ‌‎ ‎‌تلویزیون حق دارند، ولی ماها نسبت به آنها حقمان کم است. البته، آنچه من می گویم‌‎ ‎‌راجع به خودم است، به دیگران هیچ کاری ندارم، آنها اختیارش با شما و با خود‌‎ ‎‌آنهاست. من میل ندارم رادیو هر وقت باز می شود اسم من باشد، مدت هاست که از این‌‎ ‎‌جهت متنفرم، این کار غلطی است، به اندازۀ متعارف نسبت به همه خوب است،‌ ‌زیادی اش مضر است، این به ضرر مطبوعات است و مطبوعات را سبک می کند.‌‎ ‎‌اشخاص، شخصیت هایشان با خودشان است، این طور نیست که اگر اسمشان زیاد یا کم‌‎ ‎‌مطرح گردد، شخصیتشان زیاد یا کم شود. در ایران هرکس معلوم است چه جوری است.‌‎ ‎‌بنابراین، آنچه راجع به خودم می گویم این است که اگر قرار است عکس مرا بگذارید، به‌‎ ‎‌جای آن، عکس یک رعیت را بگذارید و زیرش بنویسید این رعیت چه کار مهمی کرده‌‎ ‎‌است.‌»(صحیفه امام - ج19 - ص 361 - 362)

اگر در زمان امام، یک رادیو-تلویزیون رسمی و چند روزنامه وجود داشت، امروز نه فقط با رسانه های متعدد، بلکه با «دنیای رسانه ای» و «جهان رسانه ای شده» مواجهیم که در آن هر شهروند می تواند به اتکاء کوچکترین قابلیت فردی، «چهره» شود؛ ولو این قابلیت پوچ و بی حاصل باشد. اما جای امثال این کارگران و تکنسین ها در این فضای پر ازدحام کجاست؟ آیا فرصتی برای پست و استوری کردن دارند؟ چه کسی باید آنها را ببیند؟ چه کسی باید برایشان هشتگ بزند؟ آیا ما آنها را می بینیم؟