دستانت را به من بسپار تا همسفر کوچه های عشق شویم و پای دل را روانه مدینه و کوچه های بنی هاشم کنیم و چشم هایمان را از دیدار مولود پر ز غیرت و شجاعت امیرمومنان، نوری دیگر ببخشیم.
گویی روز جمعه است و 26 سال از هجرت رسول الله (ص) می گذرد که نو رسیده امیر دل ها، علی(ع)، رنگ ارغوانی و شبنم شادی را به همه شهرهای عالم هبه می کند.
کودکی در میان شور و هلهله و بر بال فرشتگان از میان پلی میان زمین و آسمان، قدم به خانه علی(ع) و ام البنین می گذارد و دستان مولای عالم جایگاه فرودش می شود و نام عباس را از سخاوت لبان علی(ع) می ستاند.
اذان و اقامه از صدای آسمانی پدر در وجود بی همتایش چنان طنین می اندازد که رگ های ایمان و عشق در وجودش تا پای نیمه جان و لب های تشنه و تا سرزمین خشک کربلا می جوشد.
«ابوالفضل» مشهورترین کنیه اوست. بسیاری از فرهیختگان بهره مندی از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته اند؛ از سوی دیگر، پاره ای از محققان و اندیشمندان بهره مندی از نعمت وجود فرزندی به نام «فضل» را دلیل این کنیه شمرده اند.
ابوالقاسم، قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید، سقا، عبد صالح، سپهسالار، پرچمدار و علمدار، ابوقربه، عمید، سفیر، صابر، محتسب، مواسی، مستعجل از دیگر لقب های ابوالفضل است.
**ام البنین، مادری از قبیله شجاعت و پاکی
امیرمؤمنان(ع) برادرش عقیل را طلبید تا نگاهی به قبایل مختلف بیفکند، خانواده ای شجاع را انتخاب کند و انگشت اشاره بر بانویی پاک و عفیف نهد تا فرزندانی دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.
پس از مدتی تحقیق و ژرف نگری، عقیل، «فاطمه کلابیه» (ام البنین) را برگزید که عباس فرزند شایسته این بانوی عفیف بود.
**دوران کودکی حضرت عباس(ع)
در روزهای کودکی عباس(ع) پدر گرانقدرشان چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و کمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تاثیر می نهاد. او از دانش و بینش علی(ع) بهره می برد. حضرت درباره تکامل و پویایی فرزندش فرمود: «اِنَّ وَلَدِی الْعَبّاسُ زَقَّ الْعِلْمَ زَقّا» همانا فرزندم عباس در کودکی علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا می گیرد، از من معارف فرا گرفت.
فرزند پاکدل علی(ع) در مدت 14 سال و 47 روز، که با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در کنار او حضور داشت.
** حضرت ابوالفضل(ع) یک الگوی کامل
تمام ویژگی ها و فضایل و کمالات حضرت عباس(ع) شعاعی از یک دایره است؛ دایره ای که بایستی آن را «ولایت پذیری» و اطاعت بی چون و چرا از «ولایت» نام نهاد.
به عبارت دیگر، تمام ویژگی ها و کمالات ابوالفضل العباس(ع) در پرتو پیروی محض از ولی الله زمان خود یعنی برادرش امام حسین(ع) رنگ می گیرد. همین ولایت پذیری است که شالوده اصلی دیگر فضایل و صفات آن بزرگوار را تشکیل می دهد. اگر این اطاعت پذیری از زندگی حضرت عباس(ع) حذف شود، دیگر فضایل حضرتش در بازار الهی قدر و بهایی نخواهند داشت.
در حقیقت، پذیرش ولایت حجت زمان و پیروی مطلق از حجت الهی، حرکات حضرت عباس را نه تنها در روز عاشورا، بلکه قبل از آن جهت داد و کرامت های حضرتش به عنوان «باب الحوائج» در گشودن گره های کور زندگی متوسلان به آن حضرت، تنها گوشه ای از مزد دنیایی پروردگار به ایشان است و این اجر ولایت پذیری قمر بنی هاشم است.
**شهادت آخرین پرچمدار
ظهر عاشورا، لشگر دور حضرت عباس(ع) را گرفته به او حمله ور شدند و ایشان به تنهایی می جنگید.
چون به نزدیک نهر رسید، چهار هزار نامرد آن غریب مظلوم را در میان گرفتند و بدن شریفش را تیرباران کردند. آن شیر بیشه شجاعت خود را بر آن سپاه بی قیاس زد و 80 نفر از ایشان را بر زمین افکند و خود را به آب رسانید.
چون کفی از آب برگرفت که بیاشامد، تشنگی آن امام مظلوم و اهل بیت او را به یاد آورد. آب را ریخت و مشک را پر کرد و بر دوش خود کشید و در حالی که جنگ می کرد، متوجه خیمه های حرم شد. آن کافران بی حیا سر راه بر او گرفتند و بر دور او احاطه کردند و با ایشان محاربه می کرد و راه می پیمود.
ناگاه تیری بر مشک خورد و آب بر زمین ریخت و تیر دیگر بر سینه او فرود آمد و از اسب به پایین افتاد. پس ندا کرد که : ای برادر مرا دریاب.
و چون عباس(ع) شهید شد حضرت امام حسین (ع) فرمودند: کمرم شکست و چاره ام اندک شد.
به پاس رشادت های علمدار کربلا و پاسداشت جانفشانی های جانبازان جان بر کف جمهوری اسلامی ایران، روز ولادت آن حضرت به عنوان روز جانباز در تقویم ایران نامگذاری شده است.
7342م/6103/7408
انتهای پیام گویی روز جمعه است و 26 سال از هجرت رسول الله (ص) می گذرد که نو رسیده امیر دل ها، علی(ع)، رنگ ارغوانی و شبنم شادی را به همه شهرهای عالم هبه می کند.
کودکی در میان شور و هلهله و بر بال فرشتگان از میان پلی میان زمین و آسمان، قدم به خانه علی(ع) و ام البنین می گذارد و دستان مولای عالم جایگاه فرودش می شود و نام عباس را از سخاوت لبان علی(ع) می ستاند.
اذان و اقامه از صدای آسمانی پدر در وجود بی همتایش چنان طنین می اندازد که رگ های ایمان و عشق در وجودش تا پای نیمه جان و لب های تشنه و تا سرزمین خشک کربلا می جوشد.
«ابوالفضل» مشهورترین کنیه اوست. بسیاری از فرهیختگان بهره مندی از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته اند؛ از سوی دیگر، پاره ای از محققان و اندیشمندان بهره مندی از نعمت وجود فرزندی به نام «فضل» را دلیل این کنیه شمرده اند.
ابوالقاسم، قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید، سقا، عبد صالح، سپهسالار، پرچمدار و علمدار، ابوقربه، عمید، سفیر، صابر، محتسب، مواسی، مستعجل از دیگر لقب های ابوالفضل است.
**ام البنین، مادری از قبیله شجاعت و پاکی
امیرمؤمنان(ع) برادرش عقیل را طلبید تا نگاهی به قبایل مختلف بیفکند، خانواده ای شجاع را انتخاب کند و انگشت اشاره بر بانویی پاک و عفیف نهد تا فرزندانی دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.
پس از مدتی تحقیق و ژرف نگری، عقیل، «فاطمه کلابیه» (ام البنین) را برگزید که عباس فرزند شایسته این بانوی عفیف بود.
**دوران کودکی حضرت عباس(ع)
در روزهای کودکی عباس(ع) پدر گرانقدرشان چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و کمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تاثیر می نهاد. او از دانش و بینش علی(ع) بهره می برد. حضرت درباره تکامل و پویایی فرزندش فرمود: «اِنَّ وَلَدِی الْعَبّاسُ زَقَّ الْعِلْمَ زَقّا» همانا فرزندم عباس در کودکی علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا می گیرد، از من معارف فرا گرفت.
فرزند پاکدل علی(ع) در مدت 14 سال و 47 روز، که با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در کنار او حضور داشت.
** حضرت ابوالفضل(ع) یک الگوی کامل
تمام ویژگی ها و فضایل و کمالات حضرت عباس(ع) شعاعی از یک دایره است؛ دایره ای که بایستی آن را «ولایت پذیری» و اطاعت بی چون و چرا از «ولایت» نام نهاد.
به عبارت دیگر، تمام ویژگی ها و کمالات ابوالفضل العباس(ع) در پرتو پیروی محض از ولی الله زمان خود یعنی برادرش امام حسین(ع) رنگ می گیرد. همین ولایت پذیری است که شالوده اصلی دیگر فضایل و صفات آن بزرگوار را تشکیل می دهد. اگر این اطاعت پذیری از زندگی حضرت عباس(ع) حذف شود، دیگر فضایل حضرتش در بازار الهی قدر و بهایی نخواهند داشت.
در حقیقت، پذیرش ولایت حجت زمان و پیروی مطلق از حجت الهی، حرکات حضرت عباس را نه تنها در روز عاشورا، بلکه قبل از آن جهت داد و کرامت های حضرتش به عنوان «باب الحوائج» در گشودن گره های کور زندگی متوسلان به آن حضرت، تنها گوشه ای از مزد دنیایی پروردگار به ایشان است و این اجر ولایت پذیری قمر بنی هاشم است.
**شهادت آخرین پرچمدار
ظهر عاشورا، لشگر دور حضرت عباس(ع) را گرفته به او حمله ور شدند و ایشان به تنهایی می جنگید.
چون به نزدیک نهر رسید، چهار هزار نامرد آن غریب مظلوم را در میان گرفتند و بدن شریفش را تیرباران کردند. آن شیر بیشه شجاعت خود را بر آن سپاه بی قیاس زد و 80 نفر از ایشان را بر زمین افکند و خود را به آب رسانید.
چون کفی از آب برگرفت که بیاشامد، تشنگی آن امام مظلوم و اهل بیت او را به یاد آورد. آب را ریخت و مشک را پر کرد و بر دوش خود کشید و در حالی که جنگ می کرد، متوجه خیمه های حرم شد. آن کافران بی حیا سر راه بر او گرفتند و بر دور او احاطه کردند و با ایشان محاربه می کرد و راه می پیمود.
ناگاه تیری بر مشک خورد و آب بر زمین ریخت و تیر دیگر بر سینه او فرود آمد و از اسب به پایین افتاد. پس ندا کرد که : ای برادر مرا دریاب.
و چون عباس(ع) شهید شد حضرت امام حسین (ع) فرمودند: کمرم شکست و چاره ام اندک شد.
به پاس رشادت های علمدار کربلا و پاسداشت جانفشانی های جانبازان جان بر کف جمهوری اسلامی ایران، روز ولادت آن حضرت به عنوان روز جانباز در تقویم ایران نامگذاری شده است.
7342م/6103/7408
کپی شد
