محبوبیت و برخورداری از محبت مردم از خواسته های فطری بشر است که راه های مختلفی را برای تحقق آن امتحان می کند در حالی که امیرمؤمنان امام علی (ع) راه آن را نشان داده اند. به گزارش جی پلاس، در آموزه های اسلامی بر دوستی و انس و الفت و محبت تاکید بسیار شده تا جایی که بنابر برخی روایات حتی دوستی پیوندی محکم تر از خویشاوندی است از این رو، نسبت به این مسئله و برکات آن اشاره های فراوانی در روایات ائمه معصوم علیهم السلام دیده می شود.
محبوبیت و برخورداری از محبت مردم از خواسته های فطری بشر است که راه های مختلفی را برای تحقق آن امتحان می کند در حالی که امیرمؤمنان امام علی (ع) راه آن را نشان داده اند. به گزارش جی پلاس، در آموزه های اسلامی بر دوستی و انس و الفت و محبت تاکید بسیار شده تا جایی که بنابر برخی روایات حتی دوستی پیوندی محکم تر از خویشاوندی است از این رو، نسبت به این مسئله و برکات آن اشاره های فراوانی در روایات ائمه معصوم علیهم السلام دیده می شود.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: « نزدیکترین خویشى، دوستى دل ها است.»
امام حسن مجتبی (ع) می فرمایند: «خویشاوند، کسى است که پیوند دوستى او را نزدیک کرده باشد، هر چند نسبتش دور باشد و بیگانه، کسى است که از دوستى به دور است، هر چند نسبتش نزدیک باشد. هیچ چیزى به بدن نزدیکتر از دست نیست اما همین دست وقتى بشکند (تباه شود) آن را ببرند و از بدن جدا کنند.»
علاوه بر این، روایات عواملی که سبب جذب محبت می شود را نیز تصریح کرده اند.
پیامبر خدا (ص) در پاسخ به این پرسش که چه چیز موجب محبت خدا و مردم فرمودند: «به آنچه نزد خداوند عزّ و جلّ است دل ببند تا خدایت دوست بدارد و از آنچه مردم دارند دل بر کن که مردم دوستت خواهند داشت.»
امام علی (ع) نیز در این باره می فرمایند: «سه خصلت موجب جلب محبّت مى شود: خوش خویى، ملایمت و فروتنى.»
علاوه بر این، امام باقر (ع) فرموده اند: «چهره شاد و روىِ باز، وسیله جلب محبّت و مایه تقرّب به خداست و تُرش رویى و گرفتگى چهره، سبب جلب دشمنى و مایه دورى از خدا است.»
و از حضرت صادق (ع) است که: «رحمت خدا بر آن بنده اى که محبت مردم را به خود جلب کند و با آنان در حدّ فهم و شناخت شان، سخن بگوید و از گفتن آنچه توان فهمش را ندارند و انکار مى کنند، خوددارى کند.»
ایشان همچنین می فرمایند: «سه چیز محبّت مى آورد: دین دارى، فروتنى و بخشندگى.»
البته آیات نورانی قرآن و نیز روایات ائمه علیهم السلام از دوستی با برخی افراد ما را بر حذر داشته و از آن نهی کرده اند.
چنان که خداوند متعال در آیه ۲۲ سوره مجادله می فرماید: «نمى یابى مردمى را که به خدا و روز قیامت ایمان آورده باشند، ولى با کسانى که با خدا و پیامبرش مخالفت مى ورزند دوستى کنند هر چند آن مخالفان، پدران یا فرزندان یا برادران و یا قبیله آنها باشند. خدا بر دل هاى چنین کسانى ایمان رقم زده است».
و از امیرمومنان امام علی (ع) است که: «دوستى عوام مانند ابر، از هم گسیخته و همچون سراب محو مى شود.»
ایشان همچنین در این باره می فرمایند: « دوستى احمق چون درخت آتش است که اجزاى آن یکدیگر را مى سوزانند.»
و مولای متقیان (ع) فرموده اند: «مبادا دشمنان خدا را دوست بدارى، یا دوستیت را نثار کسى جز دوستان خدا کنى که هر کس مردمى را دوست بدارد با آنان محشور شود.»
منبع: قدس آنلاین
