علائم «اعتیاد به غذا» و روش های درمان؟
اختلال پرخوری یک اختلال روانی است که خود را در خوردن پر اشتها و به مقدار زیاد با از دست دادن کنترل بر رفتار غذا خوردن نشان می دهد که به عنوان "اعتیاد به خوردن" شناخته می شود.
به گزارش جماران؛ به نقل از مجله پزشکی: انجمن آلمان برای اختلالات خوردن بیان کرد اختلال پرخوری هیچ علت شناخته شده دقیقی ندارد، اما پزشکان معتقدند که بسیاری از جنبه های بیولوژیکی، اجتماعی و روانی در ایجاد این اختلال نقش دارند، مانند استعداد عمومی برای ابتلا به یک اختلال روانی، تصور منفی از خود، و... وقایع حیاتی زندگی، علاوه بر اضافه وزن و چاقی در دوران کودکی، علاوه بر استرس روانی و خلق و خوی ضعیف.
این انجمن نشان داد که اختلال پرخوری زمانی تشخیص داده می شود که شما حملات مکرر پرخوری همراه با حداقل سه مورد از علائم زیر را در یک دوره سه ماهه تجربه کنید:
- غذا خوردن خیلی سریعتر از حد معمول
- حتی زمانی که احساس گرسنگی نمی کنید مقدار زیادی غذا بخورید.
- خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان محدود (مثلاً دو ساعت) که مطمئناً مقداری بیشتر از مقداری است که بیشتر افراد در یک بازه زمانی مشابه و در شرایط مشابه می خورند.
- تنها خوردن به دلیل خجالت از مقدار غذای خورده شده.
- احساس از دست دادن کنترل بر غذای خورده شده (به عنوان مثال، احساس ناتوانی در توقف غذا خوردن یا کنترل آنچه خورده می شود).
- انزجار از خود، افسردگی یا احساس گناه شدید پس از پرخوری.
این انجمن هشدار داد که اختلال پرخوری ممکن است عواقب جدی داشته باشد. خطر چاقی و بیماری های جدی مرتبط با آن مانند دیابت، فشار خون بالا، کلسترول خون بالا و تصلب شرایین را افزایش می دهد که به نوبه خود خطر حملات قلبی و سکته را افزایش می دهد.
چاقی علاوه بر اختلالات تنفسی و خواب، خطر نارسایی قلبی، بیماری های مفصلی و ستون فقرات را نیز افزایش می دهد.
از سوی دیگر، اختلال پرخوری خطر ابتلا به بیماری‌های روان‌شناختی مانند افسردگی، نفرت از خود و تحقیر و افکار خودکشی را افزایش می‌دهد.
برای جلوگیری از این خطرات جدی، باید به محض مشاهده علائمی که نشان دهنده اختلال پرخوری است، با پزشک مشورت کنید تا تحت درمان به موقع قرار بگیرید.
اختلال پرخوری از طریق رفتار درمانی شناختی درمان می شود، که به بیمار کمک می کند تا دلایل واقعی را که او را به سمت پرخوری سوق می دهد شناسایی کند و به او کمک می کند تا استراتژی های جایگزین ایجاد کند.
علاوه بر درمان شناختی رفتاری، ممکن است از داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی استفاده شود. برنامه درمانی نیز بر اساس کاهش وزن با پیروی از یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم است.
دیدگاه تان را بنویسید