چرا آیت الله هاشمی با صورتی اشک آلود از اتاق امام خارج شد؟

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: جمعه بود و حال امام هم رضایتخش و من[1] کنار تخت امام نشسته بودم و محو تماشای او بودم که آقای هاشمی[2] از در وارد شد. اجازه خواست و کنار تخت امام نشست و بعد از احوالپرسی گفت: برای اقامه نماز به دانشگاه تهران می روم، مردم و دیگران همه نگران حالتان هستند و برایتان دعا می کنند اگر پیغامی برای آنها دارید بفرمایید که بهشان برسانم.

امام گفت: به مردم عزیز بفرمایید دعا کنند که خداوند مرا بپذیرد. انگار پتکی بر سرم کوبیدند. نگرانی همه وجودم را گرفت. به آقای هاشمی نگاه کردم، صورتش اشک آلود بود و برای آنکه امام نبیند به سرعت اجازه خواست و از اتاق خارج شد.

آیت الله هاشمی راهی نماز جمعه شدند و در خطبه ها با صدایی بغض آلود پیغام امام را به مردم رساندند. نمی دانستم چرا امام اینگونه گفتند و برایم سوال پیش آمده بود که خب الان که خطر جراحی برطرف شده و شرایط امام خوب است پس چرا هم به آقای هاشمی اینطور گفتند و هم به همسرشان[3].

می گویند گذشت زمان مسائل را روشن می کند اما این بار این گذشت زمان بسیار اندک بود که پاسخ سوال هایم را گرفتم و نگرانی هایم رنگ واقعی به خود گرفت. گلبول های سفید خون در حال افزایش بود از مرز 35 هزار تا گذشت و کار به جایی رسید که روزی ده هزار تا به میزان قبلی اضافه می شد و دیگر عدد آن به 105 هزار تا رسیده بود. لنفوم لکالیزه به ژنرالیزه تبدیل شد. بهترین انکولوژیست ها برای مشاوره دعوت شدند بر سر دو راهی عجیبی قرار داشتیم از طرفی باید شیمی درمانی آغاز می شد[4] و از طرف دیگر ترس از خطر برای کلیه بود و ممکن بود که از کار بیفتند، سن امام هم بر همه این نگرانی ها افزوده بود و در نهایت تصمیم بر این شد که به تدریج شیمی درمانی صورت گیرد تا اینکه...[5]