در ادامه این سرمقاله به قلم هرم پور آمده است: شمیم محرم، نسیم همه خوبی هاست.
عطر دل انگیز حسین(ع) است که قرار است تا ابد، دل و جان عاشقانش را معطر کند و غبار غم از آیینه وجود دردمندان و رنج کشیدگان تاریخ بزداید.
محرم، فرصت مغتنم و تکرار نشدنی پندها و اندرزها و عبرتهاست.
شروع محرم یعنی شروع هزاران هزار جریان فرهنگی حدودا دو ماهه ای که هر سال با مدد گرفتن از عظمت خون شهیدان کربلا، از ابتدای محرم آغاز می شوند و تا اربعین حسینی و حتی پس از آن هم تداوم می یابند.
دور از انصاف است که نگوییم علیرغم هجمه های همه ساله به آستان مقدس این عظمت عاشورایی و دست اندازی بی امان تنگ نظران به حادثه کربلا در فضای مجازی، باز هم نام حسین و یاران باوفای او و یادمان حماسه بزرگ کربلاست که یکه تاز میدان دل ها و همچنان یگانه تسخیر کننده ی زمان و مکان ها، چه در مجاز و چه در واقعیت است.
در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی به نظرم آمد بیان نکاتی به صورت خلاصه و علی القاعده از منظر پیشنهادهایی رسانه ای به حضور خادمان حسینی، سخنرانان و متولیان مراسم و عزاداران عزیز بی فایده نباشد:
1- جوانان، تشنه معارف حسینی اند، سرشار کردن آنها از عشق حسین(ع) و یارانش به مدد شعر و مداحی و احساس به جای خود، بکوشیم امسال عطش فراوان آنها را که گاهی با هجمه های دشمنان در فضای مجازی، به شبهه هایی خطرناک هم تبدیل شده، با زمزم سخنرانی های منطقی و جذاب و دلایل روشن و حقیقت وار فرو نشانیم.
2- مراسم امام حسین(ع) جولانگاه تسویه حساب های سیاسی و عزادار حسینی گروگان خالی کردن عقده های جناحی و گروهی ما نیست.
حرمت جلسات را پاس بداریم و به جای تک و پاتک های سیاسی به رقبا و حرمت شکنی از جلسات عاشورایی، به تبیین معارف اسلامی و انقلابی همت گماریم.
3- مردم گوشهایشان از اقوال و احوال سیاسی و اجتماعی و نقل گرانی ها و مشکلات معیشتی پُر است.
به خدا قسم امام حسین(ع) هم راضی نیست به بهانه ضرورت روشنگری های اقتصادی و سیاسی و برملا کردن چهره خائنان و خادمان ملت، به همدیگر بتازیم و دلهایمان را از آینده ناامید کنیم.
محور اصلی سخنرانی ها می باید «امید» و «امید» و باز هم «امید» باشد؛ گمشده ای که این روزها همه ی ما سخت به آن محتاجیم.
4- همه ساله عزاداری ها گاهی به مزاحمت هایی برای طیف هایی از مردم تبدیل می شود؛ صدای گوشخراش طبل و سنچ ها تا پاسی از شب، مداحی ها و جلساتی که با بلندگوی روشن تا سحر طول می کشد، ترافیک سنگین، زباله ریزی های خیابانی وسیع، نزاع های خیابانی، مزاحمت های ناموسی و ذبح کردن قربانی در کوچه و خیابان. مسمّای یک عزادار حسینی، وقار و فرهنگ بالای اوست. این فرهنگ را از یاد نبریم.
5- در ایام محرم، دل و جان همه برای حسین(ع) و مظلومیت او می تپد.
طیف هایی از جمع خالصان عزادار حسینی همه ساله مغفول واقع می شوند و برنامه ای برای آنها نیست، جمع کثیر بانوان محترمه ای که دوست دار حسین اند، برادران و خواهران عزیز اهل سنت ما که از جمع عاشقان حسین اند و طیف هایی از مهاجران شیعه و اهل سنت افغانستانی که محبین اهل بیتند و البته جمعی از بیماران بستری در بیمارستانها و سالمندان نشسته در خانه ها که فقط دلهایشان پا به پای عزاداران کشیده می شود و دست و پایشان مددی برای همراهی ندارد. فراموششان نکنیم و حرمت حضور و عزاداری و نیت های پاکشان را کمال و تمام حفظ کنیم و با برنامه ریزی های خلاقانه به یادشان باشیم و در این حماسه ی پرشور جهانی، شریکشان کنیم.
6- ویژگی عزاداری های حسینی، وجه غالب مردمی بودن آن است نه دولتی و حکومتی بودنش.
این ویژگی سرشار از عشق، نیازمند تدبیر، برنامه ریزی و هم افزایی و انسجام همه ی هیأت ها و متولیانشان، و همه عزاداران و دل های پاکشان است.
می توان با این ظرفیت های بزرگ، کارهای بزرگی هم کرد؛کارهایی که جریان های فاخر فرهنگی و اجتماعی بسازند و مقابل بسیاری از بدعت ها و انحراف ها بایستند.
3215 * 6054
انتهای پیام عطر دل انگیز حسین(ع) است که قرار است تا ابد، دل و جان عاشقانش را معطر کند و غبار غم از آیینه وجود دردمندان و رنج کشیدگان تاریخ بزداید.
محرم، فرصت مغتنم و تکرار نشدنی پندها و اندرزها و عبرتهاست.
شروع محرم یعنی شروع هزاران هزار جریان فرهنگی حدودا دو ماهه ای که هر سال با مدد گرفتن از عظمت خون شهیدان کربلا، از ابتدای محرم آغاز می شوند و تا اربعین حسینی و حتی پس از آن هم تداوم می یابند.
دور از انصاف است که نگوییم علیرغم هجمه های همه ساله به آستان مقدس این عظمت عاشورایی و دست اندازی بی امان تنگ نظران به حادثه کربلا در فضای مجازی، باز هم نام حسین و یاران باوفای او و یادمان حماسه بزرگ کربلاست که یکه تاز میدان دل ها و همچنان یگانه تسخیر کننده ی زمان و مکان ها، چه در مجاز و چه در واقعیت است.
در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی به نظرم آمد بیان نکاتی به صورت خلاصه و علی القاعده از منظر پیشنهادهایی رسانه ای به حضور خادمان حسینی، سخنرانان و متولیان مراسم و عزاداران عزیز بی فایده نباشد:
1- جوانان، تشنه معارف حسینی اند، سرشار کردن آنها از عشق حسین(ع) و یارانش به مدد شعر و مداحی و احساس به جای خود، بکوشیم امسال عطش فراوان آنها را که گاهی با هجمه های دشمنان در فضای مجازی، به شبهه هایی خطرناک هم تبدیل شده، با زمزم سخنرانی های منطقی و جذاب و دلایل روشن و حقیقت وار فرو نشانیم.
2- مراسم امام حسین(ع) جولانگاه تسویه حساب های سیاسی و عزادار حسینی گروگان خالی کردن عقده های جناحی و گروهی ما نیست.
حرمت جلسات را پاس بداریم و به جای تک و پاتک های سیاسی به رقبا و حرمت شکنی از جلسات عاشورایی، به تبیین معارف اسلامی و انقلابی همت گماریم.
3- مردم گوشهایشان از اقوال و احوال سیاسی و اجتماعی و نقل گرانی ها و مشکلات معیشتی پُر است.
به خدا قسم امام حسین(ع) هم راضی نیست به بهانه ضرورت روشنگری های اقتصادی و سیاسی و برملا کردن چهره خائنان و خادمان ملت، به همدیگر بتازیم و دلهایمان را از آینده ناامید کنیم.
محور اصلی سخنرانی ها می باید «امید» و «امید» و باز هم «امید» باشد؛ گمشده ای که این روزها همه ی ما سخت به آن محتاجیم.
4- همه ساله عزاداری ها گاهی به مزاحمت هایی برای طیف هایی از مردم تبدیل می شود؛ صدای گوشخراش طبل و سنچ ها تا پاسی از شب، مداحی ها و جلساتی که با بلندگوی روشن تا سحر طول می کشد، ترافیک سنگین، زباله ریزی های خیابانی وسیع، نزاع های خیابانی، مزاحمت های ناموسی و ذبح کردن قربانی در کوچه و خیابان. مسمّای یک عزادار حسینی، وقار و فرهنگ بالای اوست. این فرهنگ را از یاد نبریم.
5- در ایام محرم، دل و جان همه برای حسین(ع) و مظلومیت او می تپد.
طیف هایی از جمع خالصان عزادار حسینی همه ساله مغفول واقع می شوند و برنامه ای برای آنها نیست، جمع کثیر بانوان محترمه ای که دوست دار حسین اند، برادران و خواهران عزیز اهل سنت ما که از جمع عاشقان حسین اند و طیف هایی از مهاجران شیعه و اهل سنت افغانستانی که محبین اهل بیتند و البته جمعی از بیماران بستری در بیمارستانها و سالمندان نشسته در خانه ها که فقط دلهایشان پا به پای عزاداران کشیده می شود و دست و پایشان مددی برای همراهی ندارد. فراموششان نکنیم و حرمت حضور و عزاداری و نیت های پاکشان را کمال و تمام حفظ کنیم و با برنامه ریزی های خلاقانه به یادشان باشیم و در این حماسه ی پرشور جهانی، شریکشان کنیم.
6- ویژگی عزاداری های حسینی، وجه غالب مردمی بودن آن است نه دولتی و حکومتی بودنش.
این ویژگی سرشار از عشق، نیازمند تدبیر، برنامه ریزی و هم افزایی و انسجام همه ی هیأت ها و متولیانشان، و همه عزاداران و دل های پاکشان است.
می توان با این ظرفیت های بزرگ، کارهای بزرگی هم کرد؛کارهایی که جریان های فاخر فرهنگی و اجتماعی بسازند و مقابل بسیاری از بدعت ها و انحراف ها بایستند.
3215 * 6054
کپی شد
