دستمزدهای دلاری و رفتن تیم سرمایه دار /چرا والیبالیست ها لژیونر می شوند؟

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ در حالی که مهمترین اتفاق والیبالی این روزها، لیگ ملت ها و حضور ایران در این رقابت هاست، اخبار دیگری هم در  حاشیه مخابره می شود که خیلی از اهمیت خارج نیست. خبرهایی نظیر کوچ یکی یکی بازیکنان ملی پوش به لیگ های خارجی و به نوعی همه گیر شدن تب لژیونر شدن. ماجرایی که بررسی چرایی آن و اقبال یکباره بازیکنان ایرانی به لژیونر شدن، جالب و قابل توجه است.

* لژیونر شدن در سی سالگی

ملی پوشان جدیدی که لژیونر شده اند، سعید معروف، مجتبی میرزاجانپور و فرهاد قائمی و هستند. بازیکنانی که دوتای اولی راهی ایتالیا و سری آ این کشور شده اند و سومی هم به زراعت بانک ترکیه پیوسته. هر سه این بازیکنان و دیگرانی که جز نفرات شاخص تیم ایران بوده و هستند، برای سال های پیاپی از تیم هایی از همین دست و چه بسا نامدار تر پیشنهاد داشتند اما تصمیم گرفتند در ایران بمانند. 

حالا چه شده که سعید معروف در سی و سه سالگی و دو بازیکن دیگر در آستانه این سن تصمیم گرفتند لژیونر شوند؟

* ریال، دلار و یورو!

همیشه پای پول در میان است و چیز عجیبی هم نیست. چه آن زمانی که هیچ بازیکنی پایش را از ایران بیرون نمی گذاشت و چه حالا که یکی یکی راه خارج را در پیش گرفته اند. 

در سال های گذشته، تیم های سرمایه دار یکی یکی متولد شدند و هر کدام برای جذب بازیکنان و جمع کردن ستاره ها، رقم قراردادها را بالا بردند. اتفاقی که باعث شد بازیکنان ایران دستمزدشان از میزانی که تیم های خارجی پرداخت می کردند هم بسیار بیشتر باشد. همین عامل هم باعث می شد تا کسی رغبت نکند لژیونر شود. از طرف دیگر سن و سال ستاره های ایران هم به شکلی نبود که ریسک و سختی های حضور در لیگ های خارجی را بجان بخرند. تنها یک بار این اتاق افتاد که تیم بزرگ و متول زنیت سعید معروف را به خدمت گرفت که آن هم تجربه چندان موفقی از آب درنیامد و معروف پس از نیم فصل از روسیه به ایران بازگشت. 

حالا هم که بازیکن ها از ایران می روند، بغیر از معنوی نژاد و عبادی پور که با اهداف دیگر سال گذشته لژیونر شدند، سه بازیکن دیگر واضح است که شرایط بهتری از نظر مالی خواهند داشت. دلیل آن هم بدون شک نه اضافه شدن پیشنهاد های خارجی، بلکه دو برابر شدن قیمت ارزهای خارجی است که دستمزد آن ها را هم دو برابر می کند!

* انقلابی بنام سرمایه

تیم سرمایه فصل 94 به لیگ والیبال آمد و سال 96 از این لیگ رفت. سه قهرمانی پیاپی و جذب یکی یکی ستاره های تیم ملی و دیگر باشگاه ها، کار را به جایی رساند که دیگر هیچ باشگاه تازه ای دست در جیبش نکرد و وارد گود نشد. اختلاف بسیار زیادی که هزینه های تیم سرمایه با رقبایش داشت، میدان را خالی کرد و حالا هم که این تیم رفته، هیچ تیمی توانایی کشیدن جور آن را ندارد و نمی تواند دستمزدهای نجومی ملی پوشان را پرداخت کند. 

تیم سرمایه بنوعی انقلابی در لیگ والیبال بوجود آورد. انقلابی که در مفید بودن یا نبودنش حرف بسیار است و اختلاف نظر هم وجود دارد. بحث ما هم اینجا نیست اما واضح است که شرایط لیگ والیبال، پیش و پس از این اتفاق زمین تا آسمان متفاوت است. 

با تمام این ها واضح است که با وجود بانک سرمایه و نبود اسپانسری در آن قد و قامت، اصلی ترین عامل کوچ بازیکنان هم دلاری بوده که دو برابر شده و به یکباره پیشنهاد های خارجی را از بی اهمیت بودن و کم ارزش بودن، به انتخاب اصلی تبدیل کرده است. 

بازیکنان ایرانی با دستمزدی متوسط و حتی رو به پایین در باشگاه های خارجی شان هم با احتساب نرخ ارز، رقم قابل توجه و بالایی به نسبت دستمزد تیم های ایرانی می گیرند و همین عامل هم حالا تعداد لژیونر هایمان را به عدد پنج رسانده. 

پیش از این شهرام محمودی و سید محمد موسوی هم به طور تلویحی از امکان حضورشان در لیگ های اروپایی صحبت کرده بودند که باید دید آیا آن ها و و دیگر بازیکنان هم پیشنهاد خوبی برای بازی در لیگ های اروپایی دریافت خواهند کرد یا خیر؟