بیش از یک ماه است که لیگ بسکتبال به پایان رسیده. یک ماهی که باید بیش از هفت ماه دیگر ادامه داشته باشد تا بخش اعظم بسکتبالیست های ایران دوباره به چرخه مسابقات باز گردند و دوباره دست به توپ شوند!
به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ بسکتبال ایران این روزها اگرچه حواشی خاص خود و مربوط به گذشته را دارد اما دیگر خبری از رقابت های باشگاهی و ملی نیست. پتروشیمی هم در آخرین روزهای سال 96 کارش را در رقابت های باشگاه های غرب آسیا تمام کرد و اکنون دیگر خبری از بسکتبال نیست و در سال 97 باید چند ماهی منتظر بمانیم تا بازی های ملی فرا برسد. نکته اینجاست که در ماه های انتظار علاقمندان این رشته، خود بسکتبالیست ها هم بیکار هستند و به غیر از عده معدودی که راهشان به تیم ملی می رسد، چندین ماه از کوران مسابقات دور خواهند بود.
- 100 مسابقه در چهار ماه
لیگ برتر بسکتبال در سال 96، 24 مهر آغاز شد. رقابت هایی که طی آن در مرحله مقدماتی 72 مسابقه برگزار شد و در مرحله حذفی هم شاهد برگزاری 28 مسابقه بود. 13 مسابقه در مرحله اول پلی آف، 10 مسابقه در نیمه نهایی و پنج مسابقه هم در فینال. در مجموع تعداد بازی های لیگ برتر بسکتبال به عدد رند 100 می رسد. عدد جالبی که البته برای بسکتبالی که نیاز به رشد و بازگشت دوباره به دوران اوجش دارد، تعداد کمی است و یا حداقل در زمان بسیار محدودی برگزار شده است.
همان طور که گفتیم لیگ برتر بسکتبال 24 مهر آغاز شد و درست چهار ماه بعد یعنی 24 بهمن با برگزاری فینال پنجم مهرام و شهرداری تبریز به پایان رسید. در اولین بازی لیگ هم شهرداری تبریز در خانه میزبان مهرام بود و درست همان بازی هم آخرین مسابقه بود. فاصله این دو بازی اما تنها چهار ماه بود؛ یعنی زمان مفید لیگ برتر بسکتبال.
- کوتاه تر شدن نسبت به گذشته
یکی از عواملی که در سال های اخیر مورد توجه تصمیم گیران بسکتبال ایران قرار می گرفت، همین زمان لیگ و از آن مهمتر تعداد بازی ها بود. طبیعی هم بود که هرچه تعداد بازی ها بیشتر شود، زمان لیگ هم بیشتر می شود و به عبارت بهتر بازیکنان زمان بیشتری را درگیر رقابت های باشگاهی هستند و بدن هایشان برای رقابت های ملی آماده تر است.
همین انگیزه هم در سال های اخیر، منجر به تصمیماتی شد که اگرچه برخی از آن ها خیلی عجیب و خلق الساعه به نظر می رسید اما به هر ترتیب حداقل از کوتاهی بیش از اندازه لیگ جلوگیری می کرد. تصمیماتی نظیر سه دوره ای گردن بازی های مرحله مقدماتی، برگزاری دو لیگ ملی و حرفه و اضافه کردن یک مرحله دوره ای دیگر با حضور هشت تیم برتر.
هر سه تصمیم در زمان و پس از اجرا با انتقاد های شدیدی مواجه شد و در نهایت منجر به شرایط امروز شد و لیگی 100 مسابقه ای که تنها چهار ماه به طول انجامیده و بازیکنانی که درگیر تیم های ملی نباشند، باید تا مهر و آبان سال آینده در خانه استراحت کنند یا به هر زحمت ممکن بدن هایشان را اماده نگهدارند. چرا که در ایران نه دیگر از لیگ و تورنمنتی خبری هست و نه از لیگ تابستانی و جام حذفی؛ و این یعنی چیزی بیش هفت ماه بیکاری!
- لزوم وجود تیم ملی ب، لیگ تابستانی و جام های دیگر
فدراسیون گذشته و فعلی همواره برای حل کردن این معضل، تنها پیشنهادی که داده اند، تشکیل تیم ملی ب بود. تیمی که هیچ وقت جدی گرفته نشده و بسیاری از بازیکنان و مربیان از حضور در آن فراری بوده اند. تیمی که نهایت توجه به آن، اعزامش به تورنمنتی کم اهمیت و درجه دو در آسیا بوده و هیچ وقت نه بازیکنان خوبش دیده شدند و نه عملکردش از حالت تزئینی فاصله گرفت.
اصلا فرض بر این باشد که تیم هم به خوبی و به نحو احسنت تشکیل و با کادر و امکانات خوب به رقابت های معتبر فرستاده شود، مگر در بهترین حالت می تواند بیش از پانزده بازیکن در خود داشته باشد و با احتساب پانزده بازیکن در تیم الف، سرجمع می شود 30 بازیکن! 30 بازیکن که با احتساب بازیکنان خارجی می شوند مجموع نفرات سه تیم لیگ برتری! سه تیم از 9 تیمی که دوره اخیر در لیگ برتر بودند. با این شرایط تکلیف بازیکنان شش تیم دیگر و یا بیش از 60 بازیکن دیگر چه می شود؟!
اینجاست که لزوم برگزاری لیگ تابستانی و یا جامی نظیر جام حذفی دیده می شود. اتفاقی که سال هاست بسیاری از اهالی بسکتبال از آن صحبت می کنند و می تواند علاوه بر زنده نگه داشتن برگزاری رقابت های بسکتبال حرفه ای در طول سال و آماده نگه داشتن بازیکنان، بر افزایش انگیزه و شور و هیجان جوانان برای گرایش به این رشته جذاب را هم بیشتر کند؛ اما گویا هیچ وقت قرار نیست اتفاق بهتری بیفتد. کما اینکه در گذشته حداقل لیگی داشتیم که تا اردیبهشت و خرداد ادامه پیدا می کرد و حالا به اسفند نرسیده به پایان می رسد!
یادمان نرود روزهای خوش و اوج اقتدارمان در بسکتبال آسیا را مرهون لیگ پر اتفاق و فعالمان در سال های ابتدایی دهه هشتاد بودیک. لیگی شانزده تیمی که پر بود از مدعی و بازیکنان خوب و نامدار خارجی.
حالا تعداد تیم ها و اسپانسر ها که نصف شده، رقم قرارداد ها به شدت پایین آمده و روی کیفیت بازیکنان خارجی که به ایران می آید هم تاثیر گذاشته؛ تعداد مسابقه ها هم که بیش از بقیه دست خودمان است، چنین شرایطی دارد و این طور که به نظر می رسد شاید در سال های آینده کار به برگزاری لیگ متمرکز هم برسد که طی یکی دو هفته شبیه یه یک تورنمنت پایان یابد!
