دلخوشی های بانویی که همسرش به جنگ رفته است

جی پلاس  ـ منصوره جاسبی: آن روزها همه خانه ها تلفن نداشتند و خانه رضا[1] هم یکی از همان ها بود. گاه گاهی که می توانست با مسجد محل تماس می گرفت و بابای مسجد دوان دوان خود را به خانه رضا می رساند تا محبوبه بانو[2] و مادر را خبر کند که پای تلفن بیایند.

مادر که دلتنگی های محبوبه را می دید از او می خواست که ابتدا او صحبت کند و محبوبه نیز بعد از کمی خوش و بش کردن با رضا، گوشی را به دست مادر می داد تا صدای پسر را بشنود و باز گوشی به محبوبه سپرده می شد.

همه دلخوشی های محبوبه به همین تلفن کردن ها، نامه نوشتن هایی که رضا دور نام محبوبه را با ستاره و گل تزئین می کرد یا تلگراف هایی که می زد، خلاصه می شد و چه دلخوشی های شیرینی بود برای عروسی که تازه یک ماه به خانه بخت آمده بود.[3]