با رنو کوئید، جانشین احتمالی پراید آشنا شوید + قیمت

بهتر است فکری منطقی داشته باشیم و رؤیاهای دور و دراز را حداقل برای مدتی کوتاه فراموش کنیم. خودروهای وارداتی مالیات‌های سنگینی دارند و قیمت تمام‌شده‌‌‌ بیش از دو برابر ارزش واقعی خودرو است. از سویی دیگر سطح درآمدی بخش اصلی مردم، در سطحی است که هموطنانمان توان خرید خودروهایی گران‌تر از ۵۰ میلیون تومان را ندارند. با این تفاسیر نمی‌توانیم تصور کنیم که جایگزین پراید یا هر خودرویی که امروز در محدوده‌ی ۲۰ تا ۲۵ میلیون تومان در ایران تولید می‌شود، محصولی مدرن با استانداردهای برتر جهان باشد. هاچ‌بک‌های مشهور دنیا مثل تویوتا یاریس، هوندا فیت، فورد فیستا و فیات ۵۰۰ در ارزان‌ترین حالت، ۱۵ هزار دلار قیمت دارند و تولید آن‌ها در ایران هرگز نمی‌تواند به زیر ۷ هزار دلار (معادل ۲۷ میلیون تومان فعلی) برسد.

اگر جستجوی کوتاهی در اینترنت داشته باشیم و فرض کنیم خودرویی در بازه‌ی قیمت زیر ۷ هزار دلار، با قیمتی در حدود ۲۵ میلیون تومان، قابل تولید در کشورمان باشد به نتایج عجیبی می‌رسیم. تولیداتی نه‌چندان جذاب از هند و چین با این مشخصات وجود دارند که بعید به نظر می‌رسد شما آرزومند رانندگی با آن‌ها باشید؛ هرچند به نظر ما هم در برخی موارد برتری‌های زیادی نسبت به پراید دارند. به عنوان مثال تا به امروز میلیون‌ها دستگاه خودروی نانو در شرکت تاتاموتورز هندوستان تولید شده که قیمت فروش آن کمتر از ۴ هزار دلار است. محصول معروف چری چین به نام‌ A1 هم با قیمتی نزدیک به ۷ هزار دلار فروخته می‌شود و قابل تولید در ایران به نظر می‌رسد که البته چنین اتفاقی برای خریدار ایرانی و کل صنعت کشورمان، دلسردکننده خواهد بود.

محصول جدیدی از رنو به نام کوئید (Kwid)، نزدیک به ۲ سال است که در کارخانه‌ی این برند مطرح جهان، در هندوستان تولید می‌شود و با آستانه قیمتی در حدود ۳۰۰ هزار روپیه ( معادل ۴.۵۵ هزار دلار) فروخته می‌شود. برخلاف بعضی محصولات رنو در ایران که توسط داچیای رومانی طراحی و تولید می‌شوند، کوئید در مرکز طراحی رنوی فرانسه با هدف تولید و فروش در هندوستان عرضه و در کارخانه‌ی رنو-ایندیا تولید می‌شود. رنو-ایندیا از سال ۲۰۰۸ در هندوستان، تولیدکننده‌ی انواع خودروهای رنو بوده است که امروزه علاوه بر کوئید، مدل‌های داستر، اسکالا و فلوئنس را نیز شامل می‌شود. فراموش نکنیم، رنو تنها شرکتی در دنیا نیست که انحصارا مخصوص کارخانه‌ی خود در هندوستان و بازار ۱.۳ میلیارد نفری آن، خودرو طراحی می‌کند؛ مدل‌های ایون (EON) از هیوندای کره، فیگو از فورد آمریکا، گو (Go) از داتسون و کلریو (Celerio) از سوزوکی ژاپن؛ خودروهایی ارزان و مخصوص این کشور هستند که در هندوستان تولید می‌شوند.

طراحی ظاهری و فضای داخلی

هرچند خودروهایی مثل تاتا نانو، فورد فیگو و سوزوکی کلریو که در بالا به آن‌ها اشاره کردیم؛ هاچ‌بک‌هایی جمع‌و‌جور در کلاس دوو ماتیز‌های قدیم هستند؛ کوئید با اتاقی جادارتر و بزرگ‌تر، در کلاس کراس‌اوورهای کوچک و کامپکت (Entry-level crossover) قرار می‌گیرد. ابعاد این خودرو عبارتند از طول ۳.۶۸ متر، عرض ۱.۵۸ متر و ارتفاع ۱.۴۷متر که کف آن ۱۸ سانتیمتر از سطح زمین فاصله دارد و فاصله محورهای جلو و عقب ۲.۲۴ متر است.

در سال ۲۰۱۴، طرح مفهومی کوئید توسط رنو معرفی شد که بسیار زیبا و جذاب به نظر می‌رسید. این مدل‌ وقتی سال بعد برای تولید انبوه رونمایی شد، در ابتدا هواداران این برند را ناامید کرد، چرا که آن‌ها در انتظار یک کراس‌اوور اسپرت شبیه رنو کپچر بودند، اما کوئید نهایی قرار شد یک مدل ارزان قیمت، جمع‌وجور و البته با پیشرانه‌ای نه‌چندان قدرتمند باشد. در مجموع وقتی رنو قیمت نهایی کوئید را به اطلاع رسانه‌ها رساند، تعداد منتقدین آن کاهش چشمگیری پیدا کرد، چراکه حداقل ظاهر کوئید فراتر از قیمت چند هزار دلاری‌ آن بود.

در نمای روبرو، کوئید اصلا خودروی ناخوشایندی نیست و با چراغ‌هایی درشت و چند تکه طراحی شده است که چهره‌ای مدرن به آن می‌دهد. جلوپنجره و فضای خالی میان سپر، حالتی لانه زنبوری دارند که به جای شش ضلعی، سوراخ‌هایی مستطیل شکل دارد و از جنس پلاستیک و به رنگ سیاه‌ ساخته شده است. درحالی‌که مانند رنو L۹۰، مدل‌های بالاتر کوئید هم جلوپنجره فلزی و براق خواهند داشت. چراغ‌های مه‌شکن داخل سپرها قرار دارند و علاوه بر کارایی مناسب، نقش زیادی در افزایش ظاهر اسپرت کوئید دارند. کاپوت جلو با سادگی طراحی نشده و دارای خطوطی حجم دهنده است، در حالی‌که سپر جلو هم با حالتی خاص مخصوصا در قسمت چراغ‌ها، به خوبی حجم گرفته و حالتی سه بعدی برای نمای روبه‌روی این خودرو فراهم می‌کند.

طراحی جانبی کوئید، بیش از هر چیز تحت تأثیر اقلام پلاستیکی سیاه‌رنگ آن است که در دستگیره‌ی درها، قاب پنجره‌ها، آینه‌ی بغل و حتی داخل درها دیده می‌شود. این پلاستیک، داخل گلگیرها هم حضور دارد و از سپر جلو تا سپر عقب، تمام این نما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. خط حجم‌دهنده‌ی خاصی در این بخش دیده نمی‌شود و فقط گلگیر جلو، کمی از بدنه بیرون زده است تا به زیبایی نمای روبروی کوئید کمک کند، در حالی‌که نمای جانبی با وجود فرم خوب پنجره‌ها و شیب ملایم سقف، در کل بسیار ساده و معمولی است.

قسمت پشت کوئید هم نسبتا ساده طراحی شده است تا هزینه‌ی تولید کمی داشته باشد، هرچند که این روزها اکثر محصولات رنو چنین روشی را در نمای عقب به کار می‌برند. با این‌حال دو خط حجم‌دهنده روی درب صندوق وجود دارد که یکی از زیر چراغ‌ها تا بالای در و دیگری از روی گلگیرها تا پایین در کشیده شده است تا بتوان به طراحی کوئید در این بخش هم نمره‌ی قبولی داد. در این بخش، کوچک بودن شیشه‌ی عقب، شاید زیبایی خودرو را افزایش داده باشد؛ اما به نظر می‌رسد روی دید راننده اثر منفی می‌گذارد و پارک دوبل را در مدل‌های پایه که بدون سنسور و دوربین هستند، سخت می‌کند.

وقتی وارد کوئید می‌شوید، کاملا کلاس قیمتی ۴-۵ هزاردلاری آن را فراموش می‌کنید و خود را نه‌ در یک هاچ‌بک، که در کراس‌اووری با فضای مناسب احساس خواهید کرد که برای سر و پاهای فردی با قد ۱.۸ متر هم مناسب است. تمامی فرمان و داشبورد از تلق و پلاستیک ساخته شده، اما فرمان نسبتا بزرگ آن، طراحی خوش‌دست و ارگونومیکی دارد که اصلا قابل مقایسه با پراید یا حتی L۹۰ نیست. به جای عقربه و سیستم آنالوگ دور موتور و سرعت لحظه‌ای، یک نمایشگر دیجیتال گذاشته شده است که ‌سرعت را با اعدادی درشت نشان می‌دهد و دیگر علائم اصلی مثل میزان دور موتور، هشدار کمربند ایمنی و وضعیت روشن و خاموش‌ بودن چراغ‌ها را شامل می‌شود. باید توجه داشت که این نمایشگر پشت فرمان، مثل خودروهای مدرن، یک مانیتور همه‌کاره نیست و جایگاه اطلاعاتی که در آن وجود دارد همیشه ثابت است. نمایشگر تمام رنگی و ناوبری ماهواره‌ای در میان داشبورد قرار دارد که فضای داخلی را مدرن‌تر جلوه می‌دهد، اما این نمایشگر در تمامی نسخه‌های کوئید وجود ندارد و مدل پایه، صرفا یک صفحه‌ی دیجیتال شبیه آنچه در سمند دیده‌ایم، به همراه خواهد داشت که برای آگاهی از درجه حرارت محیط بیرون ، موجی که رادیو در آن قرار دارد یا شماره آهنگی که پخش می‌شود؛ مناسب است.

هرچند فضا برای سرنشینان جلو بسیار خوب و راضی‌کننده به نظر می‌رسد، برای سرنشینان عقب چندان عالی نیست و زانوهای یک فرد بلند قد احتمالا در آن چندان راحت نخواهد بود. درواقع می‌توان صندلی های ردیف دوم کوئید را به صندلی‌های عقب پژو ۲۰۶ تشبیه کرد. فضای بار هم بهتر از یک هاچ‌بک معمولی و البته نه‌چندان بزرگ است که تا سقف، ۳۰۰ لیتر حجم دارد. در فضای داخلی، رنو سعی کرده است مکان‌های خالی زیادی باقی بگذارد که مسلما بودن آن‌ها برای گذاشتن اشیاء کوچک مناسب خواهد بود، مثل پایین درهای جلو، میان کنسول و داخل داشبورد. کوئید درواقع تنها خودروی دنیا است که ۳ فضای خالی مجزا داخل داشبورد دارد که هر سه در مقابل سرنشین کنار راننده قرار دارند.

پیشرانه و قوای فنی

توقع اینکه خودرویی با این قیمت، پیشرانه‌ای قدرتمند داشته باشد البته دور از انتظار است؛ اما کوئید روی کاغذ به شدت ضعیف به نظر می‌رسد. در حالت پایه؛ پیشرانه ۰.۸ لیتر یا دقیقا ۷۹۹ سی‌سی حجم دارد که ۵۴ اسب بخار قدرت و ۷۲ نیوتن‌متر گشتاور تولید خواهد کرد. شاید قدرت ۵۳ اسب بخار برای به حرکت درآوردن کوئید کافی به نظر نرسد؛ اما نباید آن را چندان هم دست کم گرفت، چرا که این خودرو فقط ۶۶۰ کیلوگرم وزن خالص دارد و با همین پیشرانه پس از ۱۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد. نهایت سرعت کوئید در حدود ۱۴۰ کیلومتر در ساعت اعلام شده است. میانگین مصرف سوخت این پیشرانه که اختصاصا برای کوئید طراحی شده ،کمتر از ۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود.

رنو کوئید با پیشرانه‌ی ۳ سیلندر دیگری هم در هند فروخته می‌شود که ۱ لیتری و ۶۸ اسب بخار است. گشتاور این مدل ۹۰ نیوتن‌متر اعلام شده اما شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت آن تفاوت چندانی با مدل ۰.۸ لیتری ندارد و در حدود ۱۵ ثانیه زمان نیاز خواهد داشت. میانگین مصرف سوخت کوئید با این پیشرانه کمتر از ۴.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است و نهایت سرعت آن ۱۴۰ کیلومتر در ساعت خواهد بود. البته در بعضی تست‌های غیر رسمی شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر در ساعت ۱۳ ثانیه هم برای کوئید ثبت شده است که چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.

کوئید با توجه به نوع پیشرانه و آپشن‌ها ۴ تیپ اصلی دارد که STD، RXE، RXL و RXT نامیده می‌شوند. نوع STD و RXE صرفا با پیشرانه‌ی ۸۰۰ سی‌سی و جعبه‌دنده‌ی دستی عرضه می‌شوند درحالی‌که نوع RXL و RXT می‌توانند با هر کدام از دو نوع پیشرانه‌ سفارش داده شوند و گیربکس ۵ سرعته‌ی دستی یا ۵ سرعته‌ی AMT را در اختیار داشته باشند. درحالی‌که در بعضی منابع خبری کشورمان به اشتباه AMT ، گیربگس اتوماتیک عنوان شده ، لازم به توضیح است که AMT مخفف عبارت Automated Manual Transmission و در واقع به همان جعبه‌دنده‌ی دستی دلالت دارد که توسط یک سیستم ترکیبی مکانیکی الکترونیکی، عمل کلاچ‌گیری و تعویض دنده را انجام می‌دهد؛ ضمن این که راننده می‌تواند این بخش را از مدار خارج و شخصا دنده‌ها را‌ عوض کند.

طبیعتا تولید خودرو با سیستم AMT در مقایسه با استفاده از گیربکس اتوماتیک هزینه‌ی کمتری برای تولیدکننده دارد. کوئید اولین خودروی دنیا نیست که با AMT عرضه می‌شود و این ترفند قدیمی امروزه در مدل اسمارت هم استفاده می‌شود؛ اما کوئید در کنار AMT مجهز به یک کلید سه وضعیتی در میان داشبورد است که حالت‌های تعویض دنده عقب، خودکار و دستی (Reverse, Drive, Natural) را شامل می‌شود. هنگامی که خودرو در حالت درایو یا عقب باشد، بدون فشردن پدال گاز و بی‌نیاز از کلاچ‌گیری، خودرو فقط با کنترل پدال ترمز شروع به حرکت خواهد کرد و با رها کردن کامل این پدال، حرکتی آرام با سرعت کم را فراهم می‌کند.

آپشن‌ها و امکانات رفاهی

مسلما خودرویی با بازه‌ی قیمتی ۴ تا ۷ هزار دلار، لیست بلند بالایی از آپشن‌ها را هم به همراه نخواهد داشت؛ اما کوئید در این زمینه تا حدودی خوب عمل کرده و البته فراتر از خودروهای وطنی است. همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، این خودرو ۴ تیپ اصلی دارد که به ترتیب قیمت STD، RXE، RXL و RXT نام دارند و هرکدام با تفاوت‌هایی با یکدیگر در سطح آپشن‌ها تولید می‌شوند. ما در ادامه‌ی مطلب این تیپ‌ها را به ترتیب ۱،۲،۳ و۴ نام خواهیم برد.

جنس سپر در این خودرو یک آپشن محسوب می‌شود و در تیپ‌های ۱ و ۲ از پلاستیک سیاه‌رنگ و در تیپ‌های ۳ و ۴ از نوع همرنگ بدنه خواهد بود. فقط تیپ ۴ دارای چراغ مه‌شکن داخل سپر است و در تیپ‌های دیگر در این بخش از بدنه چیزی وجود ندارد. راهنمای روی آینه بغل هم مختص تیپ ۳ و ۴ است. رینگ‌های کوئید در همه‌ی نسخه‌ها یک طرح دارند و ۱۳ اینچ هستند؛ اما فقط در تیپ ۲ مقداری رنگ مشکی داخل آن‌ها به کار رفته است.

درفضای داخلی سه تیپ ۱ ،۲ و۳ در داشبورد و پوشش صندلی‌ها خاکستری تیره هستند؛ اما در تیپ چهارم، صندلی‌ها و تودری می‌توانند رنگی متفاوت داشته باشند. در نمایشگر مربوط به آمپرهای پشت فرمان نیز، رنگ قاب تفاوت دارد و در تیپ ۱ ساده و خاکستری، در تیپ ۲ و ۳ نقره‌ای و در تیپ چهارم از فلز کروم خواهد بود.

فقط تیپ‌های ۳ و ۴ مجهز به فرمان برقی هستند درحالی‌که تیپ‌های دیگر فرمان خشک دارند. شیشه‌بالابر برقی هم فقط در ردیف جلوی تیپ ۴ وجود دارد. تیپ ۱ فاقد کولر است! استارت بدون کلید و نمایشگر ۷ اینچی، همراه با کامپیوتر سفر که مجهز به ناوبری ماهواره‌ای نیز هست، فقط در تیپ ۴ وجود خواهد داشت. تیپ‌های ۳ و ۴ دارای شارژر ۱۲ ولت، ورودی USB و AUX هستند که امکان اتصال گوشی هوشمند به خودرو از طریق بلوتوث را هم فراهم می‌کنند.

در فهرست زیر که از نمایندگی فروش رنو در دهلی‌نو (پایتخت هندوستان) دریافت شده، لیست کاملی از قیمت تیپ‌های مختلف رنو کوئید قابل مشاهده است.

تجهیزات ایمنی و تست تصادف

کوئید فقط در تیپ RXT (تیپ ۴) دارای کیسه‌ی هوا است که آن هم مخصوص راننده پیش‌بینی شده و این خودرو را به محصولی تک ایربگ تبدیل می‌کند. البته به نظر می‌رسد کوئید قابلیت نصب یک ایربگ دیگر برای سرنشین کنار راننده نیز داشته باشد؛ چرا که در این قسمت از داشبورد فضای مناسب آن پیش‌بینی شده است. کمربند پیش‌کشنده در هنگام خطر فقط برای سرنشینان جلوی تیپ ۴ موجود است. این‌طور که در سایت اصلی دیده می‌شود، سنسور و دوربین در هیچ تیپی از این خودرو وجود ندارد، پس فکر دیگر آپشن‌های ایمنی را نیز باید از سر بیرون کرد.

وزن این خودرو کمتر از ۷۰۰ کیلوگرم است، همین عدد نشان‌دهنده‌ی استقامت ناچیز بدنه در برخوردها خواهد بود که در تست تصادف بنیاد ایمنی خودروهای جهان (Global NCAP) در سال ۲۰۱۵ به یک فاجعه تبدیل شد و در نسخه‌ی بدون ایربگ با برخورد از جلو هنگام سرعت ۶۴ کیلومتر در ساعت، هیچ ستاره‌ی ایمنی دریافت نکرد و نمره‌ی صفر گرفت. آن‌طور که از فیلم رسمی منتشرشده از این موسسه به نظر می‌رسد، تصادف با چنین سرعت نه‌چندان زیادی، هر دو سرنشین ردیف جلوی کوئید را اگر به کام مرگ ‌نفرستد، با صدمه‌ی جدی مواجه خواهد کرد.

اما رنو، کوئید را به حال خود رها نکرد و با اعمال تغییراتی نامحسوس در بدنه و افزایش استقامت شاسی آن، توانست یک ستاره‌ایمنی برای بزرگ‌سالان و یک ستاره برای خردسال روی صندلی مخصوص در ردیف عقب بگیرد که نسبت به نسخه‌ی اولیه، با بهبود چشمگیر مقاومت بدنه در مقابل تصادف همراه شده است. هرچند در تست سال قبل، تمام بدنه و حتی سقف به هنگام برخورد، تحت تأثیر قرار گرفت و اصطلاحا جمع شد، در فیلم منتشرشده از تست تصادف نسخه‌ی جدید (که با کد IV یا مدل چهارم شناخته می‌شود) شرایط بدنه بسیار بهتر شده است و مقاومت خوبی از خود نشان می‌دهد. هرچند کوئید قابل مقایسه با خودروهای روز اروپا در بحث ایمنی نیست، اما هرچه هست فراتر از پراید و تیبای وطنی خواهد بود.

البته لازم به ذکر است که رنو اعلام کرده در نظر دارد با افزودن ایربگ دوم و سیستم‌های کمکی مانند ABS و EBD، منجر به گرفتن سه ستاره‌ی ایمنی برای کوئید در تست‌های ایمنی NCAP شود.

تجربه‌ی رانندگی

همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، کوئید فقط در هندوستان تولید و فروخته می‌شود و در هیچ‌کجای دیگر جهان، در دسترس کارشناسان قرار نگرفته است؛ اما این کشور با سابقه‌ی ۷۰ ساله در خودروسازی و با تیراژ کنونی ۲۴ میلیون دستگاه در سال، سایت‌ها و مجلات متعدد و معتبری در زمینه‌ی بررسی خودروها دارد که ما به ‌اجبار به آن‌ها استناد می‌کنیم.

کوئید با آپشن‌های کامل؛ ایربگ راننده، گیربکس AMT و موتور یک لیتری ۶۸ اسب بخار به همراه دارد که نهایتا ۶ هزار دلار برای خریدار هزینه در بر خواهد داشت. قدرت ناچیز پیشرانه مسلما برای استفاده‌ی روزانه در شهر مناسب است و نمی‌توان برای سفرهای دور و دراز، آن هم با ۴ سرنشین بالغ و صندوق پر از بار، روی کوئید حساب کرد. مسلما هر پیشرانه‌ی ضعیف و البته کسل کننده، یک حسن خواهد داشت که مصرف سوخت پایین و اقتصادی آن است.

رانندگی با کوئید نرم و بدون تنش‌های سخت توصیف شده است و به نظر می‌رسد مهندسین رنو، فنربندی و سیستم تعلیق خوبی برای آن اختصاص داده‌اند که تا حدودی مناسب اوضاع نابه‌سامان جاده‌های هندوستان باشد. از سویی دیگر در سرعت‌های متوسط چرخش ناگهانی فرمان می‌تواند به از دست رفتن کنترل خودرو منجر شود یا دور زدن با سرعت‌های زیاد و در شرایط لغزنده‌ی جاده را با خروج قسمت عقب از پیچ، همراه کند.

ظاهر کوئید، مسلما برگ‌برنده‌‌ی آن در بازار است. با هزینه‌ای که حدودا بین ۴.۵ تا ۶ هزار دلار تمام ‌خواهد شد، خودرویی زیبا و مد روز فراهم می‌شود که حداقل از چینی‌های هم‌رده جذاب‌تر است و به نظر ما چیزی هم از زیبایی دیگر کراس‌اوورهای کوچک دنیا کم‌ ندارد.

رقبا و پیش‌بینی بازار ایران

اگر امیدوار باشیم که کوئید با حداقل آپشن‌ها حدود ۲۰ میلیون تومان تولید شود و در کامل‌ترین نمونه، نهایتا ۳۵ میلیون تومان باشد؛ کار برای پراید و تیبا تمام خواهد شد و با خوشحالی می‌توان این خودروهای مسن و بی‌کیفیت خودروسازی را در موزه‌ی سایپا بایگانی کرد. از سویی دیگر برای افرادی که صرفا داشتن یک خودروی شاسی‌بلندنما جالب است، خرید آن منطقی تر از ۲۰۶ هاچبک و صندوقدار خواهد بود؛ پس کوئید به احتمال فراوان این خودرو را نیز با کاهش فروش روبه‌رو خواهد کرد.

بحث نوسازی صنعت عقب‌افتاده‌ی خودروی کشورمان، در سال‌های اخیر به عملی شدن نزدیک شده است و با تصویب برجام، حالا خودروهای زیادی از برندهای اروپایی مثل رنو و پژو در ایران‌خودرو و سایپا، به زودی تولید یا مونتاژ خواهند شد که مسلما منجر به کنار گذاشتن تولید مدل‌های قدیمی خواهد شد. درحالی‌که بعید به نظر می‌رسد با استقبال خوبی که از ساندرو به عمل آمده است، تولید L۹۰ چندان ادامه یابد؛ همین موضوع می‌تواند برای کوئید و پراید هم اتفاق بیفتد.

واردات خودروهای ارزان‌قیمت هندی، تاکنون از سوی سازمان‌های ذی‌ربط ممنوع بوده، که دلیل آن نداشتن کیفیت مناسب عنوان شده است! اما با فرض ورود کوئید در بازه قیمتی ۲۵ تا ۳۵ میلیون تومان، رقبای اصلی آن: پراید، تیبا، ساینا، MVM110S و ۲۰۶ تیپ ۲ خواهند بود.