علامه محمدرضا حکیمی، فیلسوف، متفکر، نویسنده، مجتهد شیعی در چهاردهم فروردین سال ۱۳۱۴ در مشهد به دنیا آمد و در سی و یکم مرداد ماه سال ۱۴۰۰ بر اثر بیماری کرونا رحلت کرد.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، در راستای شناساندن بزرگان اندیشه دینی در این صفحه بر آنیم که این شخصیت های ارجمند جهان اسلام و تشیع را به مخاطبان معرفی کنیم و مطالب منتشرشده قطره ای است از دریای زندگی این بزرگواران که به قدر وسعمان است. باشد که مفید فایده افتد. این قسمت به زندگی علامه محمدرضا حکیمی اختصاص دارد.
زندگینامه محمدرضا حکیمی
محمدرضا حکیمی (زاده ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد – درگذشته ۳۱ مرداد ۱۴۰۰ در تهران) فقیه و مجتهد شیعه، فیلسوف، متفکر و نویسندهٔ ایرانی بود.
اطلاعات فردی
محمدرضا حکیمی
زاده ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد
درگذشته ۳۱ مرداد ۱۴۰۰ در تهران (۸۶ سالگی)
پیشه فیلسوف، علامه
ملیت ایرانی
تحصیلات اجتهاد
کتاب‌ها الحیاة
استاد محمد تقی ادیب نیشابوری، مجتبی قزوینی، آقا بزرگ تهرانی
از وی با عناوینی چون «علّامه»، «استاد»، «فیلسوف عدالت» و «مرزبان توحید» یاد می شود. امام خمینی در پیامی به تاریخ ۱۳۴۸/۸/۲۸ او را با این جملات خطاب کرد «جناب مستطاب ثقة الاسلام آقای محمدرضا حکیمی - دامت افاضاته».
کتاب الحیاة وی که یک دائرةالمعارف اسلامی است، از شهرت و اعتبار خاصی در جهان اسلام برخوردار است. وی از مُجَدِّدانِ مکتب معارفی خراسان، مشهور به مکتب تفکیک است که معتقد به جدایی دین از فلسفه و عرفان است. علی شریعتی وی را به عنوان وصی خود برای هرگونه دخل و تصرف در آثارش انتخاب کرده بود. به گفتهٔ محمدرضا زائری، حکیمی اعتقاد دارد «دینی که در آن عدالت نباشد، دین نیست؛چه رسد به اسلام! » او در سال ۱۳۸۱ هجری شمسی در رابطه با مبانی اسلام نامه‌ای به فیدل کاسترو نوشت و مدتی بعد و در دیدار با یک هیئت کوبایی گفت: «اگر اتفاقی برای فیدل کاسترو بیفتد، یک فاجعهٔ بشری رخ داده‌است».
زندگی و تحصیلات
وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد است. پدرش عبدالوهاب، که از یزد به مشهد مهاجرت کرده بود، از معتمدین و محترمین بازار مشهد بود.
حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد. در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان(مدرسه نواب) شد و تا ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم، تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند. او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت. و اجازه اجتهاد را از آقا بزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد.
آثار
منهای فقر
«الحیاة» پیرامون مسائل اسلامی با همکاری دو برادرش: محمد حکیمی و مرحوم علی حکیمی (ترجمه به فارسی: احمد آرام)
خورشید مغرب
شیخ آقا بزرگ تهرانی
دانش مسلمین
بیدارگران اقالیم قبله
هویت صنفی روحانی
مکتب تفکیک
آنجا که خورشید می وزد
اجتهاد و تقلید در فلسفه
ادبیات و تعهّد در اسلام
الهیّات الهی و الهیّات بشری (مَدْخَل)
الهیّات الهی و الهیّات بشری (نظرها)
امام در عینیت جامعه
انذار
بعثت، غدیر، عاشورا، مهدی (عج)
پیام جاودانه
جامعه سازی قرآنی
حماسهٔ غدیر
سپیده باوران
سرود جهش‌ها
شرف الدین
عقل سرخ
فریاد روزها
قصد و عدم وقوع (نامه‌ها)
قیام جاودانه
گزارش (برگرفته از الحیاة)
کلام جاودانه
معاد جسمانی در حکمت متعالیه
مقام عقل
میر حامد حسین
نان و کتاب
یکصد و پنجاه سال تلاش خونین
عاشورا: مظلومیتی مضاعف
مرام جاودانه
علی (علیه السلام)
پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم)
از زندگی تا ابدیت
ای آفتاب
عاشورا؛ عدالت
فاطمیات
عاشورا؛ غزه
استغفار
سه یار خراسانی در انقلاب
امواج غدیر
نان و کتاب
تفسیر آفتاب
