محمدعلی بهمنی، شاعر نام آشنای معاصر که بسیاری از آثارش را زمزمه می کنیم بی آنکه بدانیم از آن اوست، در بیست و هفتم فروردین سال ۱۳۲۱ در دزفول به دنیا آمد. او از بنیانگذاران غزل نیمایی است.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، در راستای شناساندن بزرگان اندیشه و ادب این مرز و بوم و کسانی که کارنامه پر افتخار ادبی شان مایه مباهات سرزمین ایران است، در این صفحه بر آنیم که این شخصیت های شاخص عرصه ادبیات را به مخاطبان معرفی کنیم و مطالب منتشرشده قطره ای است از دریای زندگی این بزرگواران که به قدر وسعمان است. باشد که مفید فایده افتد. این قسمت به زندگی غزل سرای معاصر محمدعلی بهمنی اختصاص دارد.
محمد علی بهمنی غزل سرا، ترانه‌سرا، تصنیف سرا و از بنیانگذاران غزل نو یا نیمایی است.
اطلاعات فردی
محمدعلی بهمنی
زمینهٔ کاری سرایش و تدریس
زادروز ۲۷ فروردین ۱۳۲۱
محل تولد دزفول
محل زندگی تهران
پیشه غزل سرا و ترانه سرا
کتاب‌ها «در بی‌وزنی»، «عامیانه‌ها»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «شاعر شنیدنی است»، «همواره عشق»،... و «غزل زندگی کنیم»
همسر(ها) صدیقه قره‌گزلو
فرزندان ترانک، بهمن، ساده، آیه، غزل و واژه
در همین رابطه بخوانید:
میرزا حبیب الله مجتهد خراسانی که بود؟/چرا وی قصد مهاجرت به مدینه را داشت؟/ویژگی های شعر او کدام است؟
سید محمدعلی روضاتی که بود؟/ارتباط وی با کدام مراجع نزدیک بود؟/تخصص ایشان در کدام علوم زبانزد است؟
زندگینامه محمد علی بهمنی
بهمنی فرزند هشتم و ته‌تغاری خانواده، ۲۷ فروردین۱۳۲۱ نخستین گریهٔ زندگی اش را در خانه ای با مادر باسواد و پدر بدون سواد، سرداد. از کودکی به دلیل علاقهٔ بی‌حد مادر و برادران به شعر، در مکتب مادر و در مجاورت برادران شعرخوانش با این کاروان همراه شد. جالب آنکه مادر بر اشعاری که انتخاب می کرد تسلط کامل داشت. درست مثل کسی که کارگردان تئاتر باشد موقع شاهنامه خوانی یا سعدی و حافظ‌خوانی، به بچه‌ها می گفت که کدام بیت‌ها را باید با قدرت و حماسی خواند و کدام بیت ها را آرام و نرم. بهمنی با چنین درس هایی، گام‌به‌گام قد کشید. اما آن سوی دوران کودکی اجبار پدر برای کارکردن بود جای مدرسه رفتن. ده سال کمتر داشت که به چاپخانه قدم گذاشت و سروکارش به حروف سربی و رنگ و جوهر افتاد و البته متن و اثر. «شعری برای مادر» خلق ده‌سالگی بهمنی است آن‌هم وقتی که استادش فریدون مشیری جوهر شعرگویی را در او می‌یابد و مشوقش می شود تا زبان بگشاید. سال های کار و تؤام می شود با شناخت اهالی شعر و آشنایی و دوستی با شاعران بنامی چون بهبهانی، آتشی، نیستانی، منزوی و دیگران. کم‌کم ادبیات و موسیقی درهم می آمیزد و در جمع یارانش محمد نوری، شهداد روحانی و دیگر اهالی موسیقی نیز اضافه می‌شود.
بهمنی سال ۱۳۴۵ با رادیو همکار شد و پس از آن به شغل آزاد روی آورد. تا سال۱۳۵۲ در تهران بود و پس از آن ساکن بندرعباس شد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مجدداً به تهران بازگشت و یک سال بعد از آن ازدواج کرد. سرانجام نیز سال۱۳۶۳ تصمیم قطعی به سکونت در بندرعباس گرفت و مسئولیت چاپخانه «دنیای چاپ» و مدیریت انتشارات «چی‌چی‌کا» را بپذیرد که همچنان ادامه دارد.
حضور در رادیو و تلویزیون برای برنامه‌های ادبی و نیز همکاری با شورای شعر دفتر موسیقی وزارت ارشاد بخش هایی از فعالیت های فرهنگی‌دولتی اوست؛ هرچند اولی را چندان دنبال نمی کند و دومی را نیز رسماً استعفا می دهد.
شمار آثارش دیروقتی است که از مرز ۲۰ عنوان گذشته است و برخی از آثارش بارها تجدیدچاپ می شوند. جمع‌بندیِ نقدها و نظرهایی که از سوی صاحب‌نظران بر سبک و سیاق بهمنی می شود گویایی بدعت و شگرد و موفقیت پس از عمری تلاش ادبی اوست.
از نگاه دیگران
منوچهر آتشی
محمدعلی بهمنی در غزل، در ردیف معدود شاعرانی است که از همان اول کار «غزل دیگر» گفتند. بهمنی شاعری است که تعمد دارد غزل را نیمایی و نیمایی را متغزل کند. از همین جا بهمنی صاحب سبک و شیوه و شگرد می شود.
محمدرضا روزبه
محمدعلی بهمنی از حلقه های اصلی و اصیل زنجیرهٔ نو غزل‌سرایی در روزگار ماست. وی در تکوین و تکامل این جریان شعری، طی دهه های اخیر نقشی بسزا ایفا کرد و آثاری ماندگار از خود برجای گذاشت. حضور بهمنی در عرصهٔ غزل دهه های اخیر در کنار حضور دیگر نام‌آوران این میدان موجب شد که غزل در غبار تک‌تازی و ترک‌تازی نوپردازان چه اصیل و چه بدلی گم نشود و بتواند با جذب تابش و تلألو آفاق پیش‌رو، رقصان و رخشان به پیش بتازد.
عمران صلاحی
جنس بهمنی از بلور و آینه است؛ هم جنس خودش و هم جنس شعرش. همان‌طورکه حرف می زند، شعر می گوید و همان‌طورکه شعر می گوید، زندگی می کند. مفاهیم اشعارش بدون پیچ‌وخم و دست‌انداز به خواننده می رسد.
محمدکاظم کاظمی
به‌گمان من، غالباً حالات سادهٔ عاشقانه منبع الهام و سازندهٔ تصویرهای شعر بهمنی است. به‌واقع این نوعی مکتب نوین است. آنچه با همهٔ کم‌رنگی تخیل و کم‌توجهی به پشتوانه های فرهنگی، شعر بهمنی را مقبول و مطلوب ساخته، توانایی شاعر است در تصویرگری هنرمندانهٔ «حالات عاشقانه» و این،البته هنرمندیِ اندکی نیست.
نگاه شاعر به خود و آثارش
« من آزادانه شعر می نویسم و خود را ادامه‌دهندهٔ راه نیما می دانم. وقتی کسی کتابم را بخواند متوجه خواهد شد که شاعر زمانهٔ خودم هستم. البته باید به این نکته نیز توجه داشت که تنها بخشی از پتانسیل شاعر برای زمانه خودش است و ظرفیت های اصلی او برای آیندگان به جای خواهد ماند. »
مهمترین ویژگی شاعر
به‌نظرم مهمترین ویژگی یک شاعر این است که نشان دهد در عمق شعرش برای نسل‌های بعد چه دارد.
دیدگاه بهمنی به دیگران
سهراب سپهری
به سهراب در گذشته انتقادهای فراوانی می شد؛ اما همه به چشم دیدیم که او ماندگار شد و امروز همهٔ مردم او را می شناسند. این خاصیت هنر است که در زمانهٔ خودش تجزیه و تحلیل نمی شود.
حسین منزوی
به‌اعتقاد من حسین منزوی هنوز هم فراترین دیدگاه را به شعر و غزل دارد؛ اما مطمئنم اگر او هم الان زنده بود حرف های من را تأیید می‌کرد و نظرش با من دربارهٔ شعر مشترک بود.
آثار
باغ لال
در بی‌وزنی
عامیانه ها
گیسو، کلاه، کفتر
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
شاعر شنیدنی است
همواره عشق
هوا دونفره هم که باشد در من جمعیتی است
یه حرف یه حرف حرفای من کتاب شد
من زنده‌ام هنوز غزل فکر می‌کنم
گزیده‌ای از پنج کتاب در یک کتاب
گزیده اشعار محمدعلی بهمنی
مجموعه اشعار
صبح زود یه قاصدک سوار باد خنک
عشق است
خیال که خیس نمی شود چتر برای چه؟
چشمه صبح
خوب‌ترین حادثه می‌دانمت
دوستت دارم
تنفس آزاد با محمدعلی بهمنی
جسمم غزل است؛ اما روحم همه نیمایی است
امانم بده
این خانه واژه‌های نسوز دارد
غزل زندگی کنیم
