حرف های داور بسکتبال در خط مقدم مبارزه با کرونا

به گزارش جی پلاس،  شیوع ویروس کرونا در جهان و درگیری بیش از 2.5 میلیون نفر باعث شد تا همه از راه‌های مختلف تلاش کنند تا این ویروس ریشه‌کن شود. در این بین ورزشی‌ها هم نقش مهمی را ایفا کردند، از کمک‌های مالی گرفته تا فعالیت داوطلبانه در بیمارستان برای ریشه‌کن کردن این ویروس جهانی. 

در میان اهالی ورزش اما برخی ها آستین ها را بالا زده اند و شخصا به مبارزه با این ویروس منحوس رفته اند. آنهایی که تا دیروز آنها را در میادین ورزشی می دیدیم اما حالا لباس ورزشی را با لباس سپید پزشکی و پرستاری تاخت زده و در خط مقدم مبارزه با کرونا ایستاده اند.

یکی از این ستاره ها آتنا طاهری بازیکن سابق و داور بسکتبال است. چهره ای که پیش از این سوت قضاوت را در دست داشت اما حالا لباس سفید پوشیده و در بیمارستان به بیماران کرونایی رسیدگی می گند.

این داور بسکتبال که مادر یک کودک 1.5 ساله است، این روزها به عنوان یک ماما در بیمارستان در خط مقدم مبارزه با ویروس کرونا قرار دارد. 

با آتنا طاهری گفت‌وگویی انجام داده ایم که متن کامل را در زیر می‌خوانید:

چطور شد سمت بسکتبال آمدی؟

به خاطر فیزیکی داشتم منظورم قد بلندم است، علاقه و البته استعدادم به رشته بسکتبال علاقه مند و جذب این رشته شدم.

بسکتبال را حرفه‌ای بازی می‌کردی؟

خیر نیمه‌حرفه‌ای. من در تیم‌های دانشگاه اراک و علوم پزشکی بودم. از سال 95 هم کار قضاوت را انجام دادم. مدرک درجه 2 داوری را دارم می‌خواستم برای درجه یک آماده شوم که این اتفاق افتاد.

 داوری چطور؟ چرا برای ادامه بسکتبال داوری را انتخاب کردی؟

به خاطر درس و دانشگاه نمی توانستم به صورت حرفه ای در دوران بازیگری بسکتبال را ادامه دهم و از طرفی واقعا نمی توانستم از از این رشته مورد علاقه ام دور بمانم. خیلی دوست داشتم بسکتبال در زندگی ام باشد به همین دلیل به سمت داوری گرایش پیدا کردم.

چه شد که تصمیم گرفتی برای مبارزه با کرونا در بیمارستان فعالیت کنی؟

از زمانی که بسکتبال بازی می‌کردم در رشته مامایی قبول شدم. این رشته را تا کارشناسی ارشد ادامه دادم. همزمان با بسکتبال درس هم می خواندم. بسکتبال بازی کردن و همزمان درس خواندن در یک شاخه پزشکی سخت است اما هرچه که بود تلاش کردم تا به اینجا برسم. بعد از آن هم مشغول به کار شدم.

 در کدام بیمارستان شاغل هستی؟

بیمارستان تامین اجتماعی اراک.

 چند روز در هفته به بیمارستان می‌روی؟

ما به صورت شیفت فعالیت می‌کردیم؛ یک روز صبح، یک روز شب و یک روز هم 24 ساعت سرکار هستیم. البته با توجه به اینکه تعدادی از همکاران ما نیستند به شیفت‌های ما اضافه می‌شود.

این ویروس بسیار خطرناک است به طوری برخی از کادر پزشکی مجبور شدند کار خود را ترک کنند. برای ماندن و مبارزه علیه کرونا چه دلیلی داشتی؟

من به خاطر سوگند پزشکی تا جایی که باشد ایستادگی می کنم. ما باید کارمان را انجام دهیم. شرایط کرونا همانند دیگر ویروس هست اگرچه این ویروس خطرناک و جهانی است، هر گونه ای که درمان می کنیم از یک جای دیگر بیرون می‌زند اما وجدان پزشکی اجازه نمی‌دهد من کارم را رها کنم.

 زمانی که ویروس کرونا شیوع پیدا کرد خیلی از مردم و از جمله کادر پزشکی از این موضوع ترس داشتند، عکس العمل شما چه بود؟

این اتفاق استرس زیادی دارد. یکی از همکاران ما همسرش را به خاطر ایست قلبی به بیمارستان آوردند که به خاطر کرونا فوت‌کرد. شرایط انتقال مریض به سردخانه بسیار سخت بود اما الان شرایط فراهم شده است. اوایل این بیماری شوک برای ما بسیار زیاد بود. نمی‌دانم چطور بگویم، گویی هوا گرفته بود و اصلا اکسیژنی برای نفس کشیدن نداشتیم اما حالا همه کمک می‌کنند، مردم در خانه می مانند و همین باعث شده تا آمار کرونا کمتر شود. برخی مردم اوایل نمی‌دانستند شرایط چطور است اما حالا کسانی که در مرحله مقدماتی هستند قبل از اینکه به آنها آسیب برسد به بیمارستان می‌آیند. شرایط الان بهتر شده است.

 با توجه به رشته تخصصی‌ فعالیت شما در قسمت زنان و زایمان است. در این بخش هم بیماران کرونایی داریم؟

بله. معمولا مادرانی که بیماری کرونا دارند یا زایمان می‌کنند را تحت نظر داریم و با رعایت بهداشت درمان می‌کنیم. در بیمارستان ما برخی از کادر به خاطر اینکه باردار بودند یا اختلال سیستمی داشتند یا حتی برخی ترسیدند، سرکار نیامدند به خاطر همین ما خدمات پرستاری را هم ارائه می‌دهیم. اوایل داوطلبی بود و من هم داوطلب شدم خدمات پرستاری که لازم بود را انجام دهم. تمام تلاش‌مان این است کارهای حفاظتی را انجام دهیم تا درگیر این ویروس نشویم.

 خیلی از پرستاران می‌گویند برای روحیه دادن به بیماران کرونا جملات امیدبخشی می‌نویسند یا کارهای خاصی انجام می‌دهند، شما چه کارهایی در این خصوص انجام داده‌ای؟

با توجه به اینکه تعدادی از بیماران ما زنان باردار هستند این موضوع بر استرس آنها اضافه می‌کند. من هم کارهایی را انجام می‌دادم تا روحیه بیماران بیشتر شود. با توجه به اینکه قبلا بسکتبال بازی می کردم و الان داور هستم بهتر می توانستم از نظر جسمانی کنار مریضان باشم چرا که با این لباس سخت است بنشینیم و همیشه باید ایستاده باشیم. همکارانم می‌گفتند این موضوع به خاطر ورزشکار بودن من است. از نظر روحی هم باید به بیماران دلداری می‌دادیم؛ گاهی اوقات جملاتی را به آن‌ها می‌گفتم، برایشان آهنگ می‌گذاشتم یا عکس کودک نشان می‌دادم. حتی مواقعی بیماران سر ما داد می زدند اما مجبور بودیم بخندیم. چرا که اگر این کار را نکنیم، روحیه آنها بهم می ریزد. به خاطر کرونا سیستم ایمنی زنان باردار بیشتر در معرض خطر قرار می گیرد.

 شما متاهل هستی و یک فرزند یک و نیم ساله داری با این شرایط چطور کنار می آیی؟

شرایط من بسیار خطرناک است. 3 ماه است که مادرم را ندیده‌ام. در خیلی از جاها حتی از پسرم اهورا دور بودم، چون در قرنطینه نسبی هستیم. خیلی‌ها برای پسرم دعا می‌کنند. سخت است اما مجبوریم.

 کودک شما در سنی قرار دارد که به مادر خیلی نیاز پیدا می‌کند، این موضوع را چطور مدیریت می‌کنی؟

با توجه به اینکه در قرنطینه نسبی هستم، خیلی کم کودکم را می‌بینم. در حال حاضر او نزد مادرم زندگی می‌کند. وقتی قرار است او را ببینم باید 2 ساعت شستشوی کامل انجام دهم تا بتوانم او را ببینم. حتی نمی‌توانم کودکم را ببوسم. بچه‌ام شیر می‌خورد اما با این شرایط مجبور شدم او را از شیر بگیرم. خیلی به خاطر این موضوع گریه کردم چون برایم مهم بود شیر مادر بخورد اما چاره‌ای نداشتم.

زمانی بود که پیشمان باشی و احساس کنی از این وضعیت خسته شده ای؟

بله! البته پشیمان نمی شوم اما وقتی می خواهم ناله و گلایه کنم، با مادرم درددل می کنم. مادرم می‌گوید شغلت این بوده باید شجاع باشی و کنار بیایی. ته دلم یک بار ترسیدم، ما مارگزیده هستیم و هر کسی که به بیمارستان می آید حتی اگر حالش خوب باشد باید با حفاظت کامل نزد او برویم. این اتفاق یکبار مرا اذیت کرد و من ته دلم گفتم این چه شغلی بود من آن را انتخاب کردم. یکی از خبرنگاران عکسم را در پیج شخصی اش در اینستاگرام گذاشته بود با گذاشتن این عکس پیام های مختلفی دریافت کردم که حالم را خوب کرد. خجالت کشیدم و شرمنده بودم که چرا این حرف را زده‌ام. از آن زمان دیگر به این موضوع فکر نکردم.

از اعضای خانواده شما کسی در کادر پزشکی هست که علیه این بیماری مبارزه کند؟

از اعضای خانواده خودم فقط خودم در کادر هستم اما در خانواده همسرم 2 نفر جزو پزشکان بیمارستانی هستند که در آن کار می‌کنم.

با توجه روزهایی که در این مدت علیه کرونا مبارزه می‌کردی، چه خاطره خوب و بدی برایت به یادگار مانده؟

بله یک خاطره خوب دارم. یکی از بیماران باردار ما به کرونا مبتلا بود. مدتی هم در بیمارستان تحت درمان قرار گرفت. همکارانم می‌ترسیدند کنار او قرار بگیرند اما فکر می‌کنم خدا خیلی این بیمار را دوست داشت. با روحیه خوبی که خودش داشت و با حمایت کادر پزشکی، با لطف خدا بیماری این خانوم از بین رفت و زایمان کرد. تست های خودش و بچه‌اش منفی بود. نگاه کردن به آن خانم برایم بسیار شیرین بود چرا که او کرونا را شکست داد.

یک خاطره بد هم دارم؛ یکی از بیماران ما یک هفته بعد از اینکه زایمانش را انجام داد با وجود این که تست خودش منفی بود و اصلاً مشکوک به بیماری کرونا نبود اما یک هفته بعد با نوزاد ۷ روزه و با سرفه زیاد به بیمارستان آمد. تست کرونای نوزاد این خانم مثبت شد. البته نوزاد هنوز زنده است اما شرایط بسیار بدی دارد. من از این موضوع بسیار ناراحت شدم چراکه این خانوم به سختی باردار شده بود و سن بالایی داشت.

 به غیر از بسکتبال، به چه رشته دیگری علاقه داری؟

رشته دیگری که به آن علاقه دارم و خودم هم بازی می کردم تنیس بود. البته الان هم تقریبا بازی می کنم.

 فوتبال چطور؟ آیا این رشته را هم پیگیری می‌کنی؟

فوتبال زیاد نه، ترجیح می دهم وقتی که آزاد هستم را در بسکتبال که علاقه و عشقم هست، صرف کنم.

 وضعیت بسکتبال بانوان را چطور می بینی؟

فکر می کنم این روزها شرایط بسکتبال خیلی خوب شده و روند آن در کشور به گونه ای است که روز به روز رشد می کند. اتفاقا بسکتبال بانوان بسیار در حال ترقی است تا جایی که بسکتبال ۳ نفره کشورمان در اکثر تورنمنت های بین المللی شرکت دارد و نتایج خوبی هم کسب کرده است.

 آیا بسکتبال بانوان می تواند روزی المپیکی شود؟

در بسکتبال هم خیلی اتفاقات خوبی در راه است فقط شاید کمی نیاز به وقت باشد. به نظرم بسکتبال بانوان حتی جاهایی از بسکتبال آقایان پیشی گرفته است. دقیقا اگر بسکتبال ۳ نفره آقایان و بانوان را مقایسه کنید متوجه می شوید که بسکتبال بانوان در بخش ۳ نفره جلوتر است.

فدراسیون چقدر به بسکتبال زنان توجه دارد؟

فدراسیون الحق و والانصاف بسیار در بخش بانوان زحمت کشیده است. با برگزاری سوپر لیگ بانوان در بخش کلاسیک و برگزاری اردوهای تیم ملی ۳ نفره منظم باعث شدند که تیم بسکتبال ۳ نفره بانوان کشور در دنیا صاحب افتخار شود. این تیم تقریبا در تمامی تورنمنت های رسمی فیبا حضور داشته است.

بهترین بازیکنان بسکتبال از نظر شما چه کسانی هستند؟

دوستان عزیزم در تیم ملی مانند خانوم مژگان خدادادی و خانوم سعیده علی.

سخت ترین قضاوتی که تا به امروز داشتی، در کدام مسابقه بود؟

سخت ترین قضاوتم مربوط می شود به یکی از بازی های ۳ به ۳ که داور بازی بودم و بازی هم خیلی پایاپای پیش می رفت. در ۵ ثانیه نتیجه بازی عوض شد و تیمی که تا ۵ ثانیه پایانی بازنده بود، قهرمان شد.

 بهترین ورزشکار زن دنیا از نظر شما کیست؟

به نظر من بهترین ورزشکار زن دنیا خانوم بِریانا اِستووارت است که سال گذشته در مسابقات بسکتبال WNBA ام وی پی (ارزشمندترین بازیکن مسابقات) شد.

حرف پایانی:

تا الان همه دست به دست هم داده‌اند و کمک کرده‌اند تا این ویروس ریشه‌کن شود. از همه می‌خواهم خسته نشوند و این کارها را همچنان ادامه دهند.